«Διχασμένη ανάμεσα σε δύο άνδρες και δύο κόσμους»- Η Σοφία Λόρεν θυμάται

«Δεν τον αντέχω αυτόν τον τύπο»

Τον Απρίλιο του 1956, αντιμετώπισα την πρώτη μου μεγάλη πρόκληση: ένα τεράστιο κοκτέιλ πάρτι στη Μαδρίτη, όπου θα συναντούσα τον Τύπο και θα συστηνόμουν επιτέλους στον Φρανκ και τον Κάρι.

Όταν είδα το αλάνθαστο προφίλ του Κάρι στην πόρτα, νόμιζα ότι θα λιποθυμούσα. Το σμόκιν του με τα γυαλιστερά πέτα, τα ελαφρώς γκρίζα μαλλιά του, η κομψότητά του, μου έκοψαν την ανάσα. Έμοιαζε σαν να είχε μόλις ξεπηδήσει από την οθόνη: ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα νιώσει τόσο νευρική - τα πόδια μου έτρεμαν. Τουλάχιστον οι ζωντανοί θρύλοι μου έδωσαν όλο το χρόνο που χρειαζόμουν για να προετοιμαστώ. Ο Κάρι εμφανίστηκε με δύο ώρες καθυστέρηση - ο Φρανκ σχεδόν τέσσερις.

Όταν τελικά είδα το αλάνθαστο προφίλ του Κάρι στην πόρτα, νόμιζα ότι θα λιποθυμούσα. Το σμόκιν του με τα γυαλιστερά πέτα, τα ελαφρώς γκρίζα μαλλιά του, η κομψότητά του, μου έκοψαν την ανάσα. Έμοιαζε σαν να είχε μόλις ξεπηδήσει από την οθόνη: ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.

Άπλωσε το χέρι του, κοιτάζοντάς με με μια δόση σκανταλιάς: «Δεσποινίς Λολολορέν, υποθέτω; Ή μήπως δις Λορενιτζίτα; Εσείς οι Ιταλοί έχετε τόσο περίεργα επίθετα, που δεν μπορώ να τα προφέρω».

Ήταν μια καλή ατάκα γιατί, εκείνη την εποχή, όλοι μιλούσαν για την (ανύπαρκτη) αντιπαλότητά μου με την Ιταλίδα σταρ, Τζίνα Λολομπρίτζιτα. Αισθάνθηκα πολύ ενοχλημένη και ντροπιασμένη. «Δεν τον αντέχω αυτόν τον τύπο» σκέφτηκα.

Παρ' όλα αυτά, με κυρίευσε η ανάγκη να γελάσω - και το έκανα. Και βρέθηκα να κοιτάζομαι κατάματα με τον Κάρι, παρατηρώντας τον τρόπο με τον οποίο έσκυβε το κεφάλι του στο πλάι καθώς με περιεργαζόταν με προσοχή.

Στην πραγματικότητα, αυτή η πρώτη συνάντηση ήταν η αρχή μιας ιδιαίτερης συνεργασίας. Κατά τη διάρκεια των επόμενων έξι μηνών, θα τον γνώριζα καλύτερα, θα εκτιμούσα την αίσθηση του χιούμορ του - και θα μάθαινα πώς να τον κάνω να χαμογελάει.

Στα 52 του χρόνια, ο Κάρι φαινόταν να τα έχει όλα, αλλά έμαθα ότι είχε υποφέρει πολύ.

Άσεμνες εκφράσεις

Ο Σινάτρα ήταν απολαυστικός: καλόκαρδος και διασκεδαστικός, παρόλο που ακόμα πονούσε για την Άβα, οπότε δεν ήταν ακριβώς στην καλύτερη διάθεση. Αστειευόταν πολύ, αλλά μέσα του υπέφερε.

Μερικές φορές, μου μάθαινε άσεμνες εκφράσεις, λέγοντάς μου ότι ήταν κομψές φράσεις - και η νεοαποκτηθείσα κατανόηση των αγγλικών μου ήταν συχνά πολύ ασταθής για να καταλάβω ότι με πείραζε.

Στο καμαρίνι του είχε μια τεράστια συλλογή κλασικής μουσικής, αλλά με μύησε και στη μουσική της Έλα Φιτζέραλντ, την οποία θεωρούσε τη μεγαλύτερη τραγουδίστρια όλων των εποχών.

Ήταν οξύθυμος και γενναιόδωρος, απρόβλεπτος και ειλικρινής, και μου κρατούσε συντροφιά πολλές φορές. Αλλά ήταν ο πολύ πιο συγκρατημένος Κάρι που με κέρδισε - με τους καλούς του τρόπους και το κέφι του για ζωή.

Την πρώτη φορά που με κάλεσε για δείπνο, νόμιζα ότι δεν είχα καταλάβει σωστά, οπότε ρώτησα: «Εσύ κι εγώ; Έξω για δείπνο; Είσαι σίγουρος;».

«Ναι, αγάπη μου, εσύ κι εγώ, έξω για δείπνο».

Είχε αγοράσει ένα φλογερό, κόκκινο MG, με το οποίο με πήγε σε όλη την «απαλά κυματιστή» ισπανική ύπαιθρο. Η πρώτη μας βραδιά μαζί ήταν μαγική και καταλήξαμε να συζητάμε σαν παλιοί φίλοι.

«Το Χόλιγουντ είναι ένα παραμύθι- αν το καταλάβεις αυτό, δεν θα πληγωθείς ποτέ», μου είπε.

Γοητεύτηκα από το οξύ πνεύμα του, τη σοφία του, τον τρυφερό τρόπο του, την εμπειρία του. Αρχίσαμε να περνάμε όλο και περισσότερο χρόνο μαζί.

Στα 52 του χρόνια, ο Κάρι φαινόταν να τα έχει όλα, αλλά έμαθα ότι είχε υποφέρει πολύ.

Και φοβηθήκαμε

Ο μεγαλύτερος αδελφός του, είπε, είχε πεθάνει όταν ήταν ακόμα παιδί και η μητέρα του δεν είχε συνέλθει ποτέ από το θάνατό του, διολισθαίνοντας σιγά σιγά στην τρέλα.

«Μια μέρα - πρέπει να ήμουν περίπου δέκα ετών - γύρισα σπίτι και δεν ήταν εκεί» είπε ο Κάρι. Ο πατέρας μου είπε ότι είχε πεθάνει, αλλά η αλήθεια είναι ότι την είχε κλείσει σε άσυλο. Το έμαθα χρόνια αργότερα.

«Ο πατέρας με έστειλε σε ένα εξαιρετικό οικοτροφείο, αλλά δεν με ενδιέφερε πραγματικά να σπουδάσω. Αυτό που ήθελα ήταν μια οικογένεια».

Την βρήκε σε έναν θίασο ακροβατών υπό τη διεύθυνση ενός άνδρα που λεγόταν Μπομπ Πέντερ. Αφού το έσκασε από το σχολείο, ο Κάρι ταξίδεψε μαζί του στην Αγγλία, μαθαίνοντας τις τέχνες του τσίρκου και του βαριετέ, και τελικά κατέληξε στη Νέα Υόρκη.

Δούλεψε στο Μπρόντγουεϊ, καθάρισε την προφορά του από το Μπρίστολ -όπως ακριβώς έκανα κι εγώ με τη ναπολιτάνικη προφορά μου- και εγκαταστάθηκε στο Χόλιγουντ. Τότε ήταν που άλλαξε το όνομά του από Άρτσι Λιτς σε Κάρι Γκραντ.

Και οι δύο μας σύντομα συνειδητοποιήσαμε ότι τα συναισθήματα μεταξύ μας είχαν αρχίσει να διαπνέονται από αγάπη -και φοβηθήκαμε.

Ήμουν ακόμα πολύ κοντά με τον Κάρλο, ωστόσο, ομολογουμένως, η κατάσταση δεν ήταν ιδανική: στα χαρτιά, ήταν ακόμα παντρεμένος, το διαζύγιο ήταν τότε παράνομο στην Ιταλία και δεν ήταν σαφές πότε θα μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί στο φως της ημέρας, πόσο μάλλον να σχεδιάσουμε έναν γάμο.

Δεν ήθελα να δώσω ελπίδες

Και ο Κάρι ήταν παντρεμένος με τη Μπέτσι Ντρέικ, την τρίτη σύζυγό του, η οποία πηγαινοερχόταν στο πλατό, αν και η σχέση τους είχε χαλάσει εδώ και καιρό.

Εν τω μεταξύ, εκείνος μου έδινε απλόχερα την προσοχή του. Δειπνούσαμε σε μικρά οικογενειακά εστιατόρια στους λόφους της Αβίλα, πίνοντας κόκκινο κρασί και ακούγοντας φλαμένκο. Μερικές φορές, μιλούσαμε για τα όνειρά μας, για ένα σπίτι και ένα άτομο με το οποίο θα γελούσαμε και θα μοιραζόμασταν τη ζωή μας.

Ταυτόχρονα, ήταν δύσκολο να αντισταθώ στον μαγνητισμό ενός άντρα σαν τον Κάρι, ο οποίος έλεγε ότι ήταν διατεθειμένος να τα παρατήσει όλα για μένα. Την τελευταία μας νύχτα, με κάλεσε έξω, δείχνοντας πιο σοβαρός από ό,τι συνήθως. Μέσα μου, φοβόμουν.

«Τι είδους σπίτι θα ήθελες;» με ρωτούσε. «Σου αρέσουν τα σκυλιά; Τι όνομα θα επέλεγες για το παιδί σου;».

Ήμουν γοητευμένη, αλλά πάντα κρατιόμουν. Δεν ήθελα να του δώσω ελπίδες.

Καθώς τα γυρίσματα πλησίαζαν στο τέλος τους, η κατάσταση μεταξύ μας δεν έδειχνε σημάδια επίλυσης. Ήμουν όλο και πιο μπερδεμένη - διχασμένη ανάμεσα σε δύο άνδρες και δύο κόσμους.

Ήξερα ότι η θέση μου ήταν δίπλα στον Κάρλο - ήταν το ασφαλές λιμάνι μου, παρόλο που ακόμα περίμενα να πάρει μια απόφαση για τη ζωή μας- η κρυφή μας σχέση δεν μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ ακόμα.

Ταυτόχρονα, ήταν δύσκολο να αντισταθώ στον μαγνητισμό ενός άντρα σαν τον Κάρι, ο οποίος έλεγε ότι ήταν διατεθειμένος να τα παρατήσει όλα για μένα. Την τελευταία μας νύχτα, με κάλεσε έξω, δείχνοντας πιο σοβαρός από ό,τι συνήθως. Μέσα μου, φοβόμουν.

Θα με παντρευτείς;

Υπήρχε ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα έξω, όταν γύρισε προς το μέρος μου, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε απλά: «Θα με παντρευτείς;». Τα λόγια μου κόλλησαν στο λαιμό μου. Ήμουν σαν ηθοποιός σε ταινία που έχει ξεχάσει τα λόγια της.

Ένιωθα τόσο μικρή μπροστά σε αυτή την αδύνατη απόφαση. «Κάρι, αγαπητέ μου, χρειάζομαι χρόνο» ψιθύρισα με κομμένη την ανάσα.

Κατάλαβε. Και απέκρουσε την απάντησή μου με μια ελαφριά δόση χιούμορ: «Γιατί δεν παντρευόμαστε πρώτα και μετά να το σκεφτούμε;».

Το επόμενο πρωί, έφυγα για την Ελλάδα, για να γυρίσω την ταινία Boy On A Dolphin (Παιδί και το Δελφίνι).

Όταν έφτασα στην Αθήνα, βρήκα ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα και ένα γαλάζιο σημείωμα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου. «Συγχώρεσέ με, αγαπητό μου κορίτσι - σε πιέζω πάρα πολύ. Προσευχήσου - και το ίδιο θα κάνω κι εγώ... Αντίο Σοφία, Κάρι».

Ήταν ο Κάρλο αναστατωμένος;

Δεν τον ξαναείδα μέχρι τον επόμενο χρόνο, όταν πέταξα για πρώτη φορά για το Λος Άντζελες. Έκανα μια ταινία με τον Άντονι Πέρκινς - έναν ευγενικό, γλυκό και κάπως σκυθρωπό νεαρό άνδρα - και στη συνέχεια τελείωσα τα γυρίσματα των τελευταίων σκηνών της ταινίας The Pride And The Passion. Και άρχισα να ξαναβλέπω τον Κάρι.

Αδιαφορώντας για το γεγονός ότι ο Κάρλο ήταν κοντά μας, μου τηλεφωνούσε, μου έγραφε και μου έστελνε ένα μεγάλο μπουκέτο τριαντάφυλλα κάθε μέρα.

Ήταν ο Κάρλο αναστατωμένος; Δεν είπε ποτέ τίποτα. Όσο για μένα, ήμουν ελαφρώς αμήχανη. Αλλά απλά περίμενα να συμβεί κάτι οριστικό: δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε όπως ήμασταν.

Η μαγεία του χρόνου που περάσαμε μαζί στην Ισπανία, είχε τελειώσει. Είχαμε τελικά φτάσει σε αδιέξοδο.

Μετά από διακοπές με τον Κάρλο στη λίμνη της Λουκέρνης επέστρεψα στις ΗΠΑ και ο Κάρι με περίμενε στον σταθμό της Ουάσιγκτον. Ετοιμαζόμασταν να γυρίσουμε μαζί το Houseboat (Σπίτι Πάνω σε Βάρκα), μια εξεζητημένη κωμωδία γραμμένη ειδικά γι' αυτόν.

Αλλά η μαγεία του χρόνου που περάσαμε μαζί στην Ισπανία, είχε τελειώσει. Είχαμε τελικά φτάσει σε αδιέξοδο.

Χρειάζομαι κάτι από σένα σήμερα

Έχω έναν θησαυρό αναμνήσεων που φυλάω σε ένα κουτί, υπάρχουν επιστολές και σημειώματα με τον κομψό, χαρούμενο γραφικό χαρακτήρα του Κάρι, που με γεμίζουν ακόμα με τρυφερότητα: μου θυμίζουν μια στοργή που, αν και άλλαζε με την πάροδο του χρόνου, δεν μειώθηκε ποτέ.

Αυτό είναι μόνο ένα από αυτά τα σημειώματα: «Αν σε ενδιαφέρει, βάλε κάποιον να μου αφήσει ένα σημείωμα στο γραφείο - λίγα λόγια - οποιαδήποτε λόγια. Χρειάζομαι κάτι από σένα σήμερα, όπως όλες τις μέρες - (ίσως θα έπρεπε να είναι μια γροθιά στη μύτη, αλλά ένα σημείωμα που θα μου έφερνε την αγάπη σου θα με ευχαριστούσε περισσότερο)...

»Αν σκέφτεσαι και προσεύχεσαι μαζί μου, για τα ίδια πράγματα και τους ίδιους σκοπούς, όλα θα πάνε καλά και η ζωή θα είναι όμορφη.

»Υ.Γ.: Αν αυτό το σημείωμα σημαίνει για σένα όσα σημαίνουν τα δικά σου για μένα, χαίρομαι πολύ που το έγραψα».

Γάμος με πληρεξούσιο με τον Κάρλο

Δύο ημέρες πριν τελειώσουν τα γυρίσματα του Houseboat, ο Κάρλο και εγώ καθόμασταν στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου μας και διαβάζαμε την εφημερίδα.

Τυχαία είδαμε ένα δημοσίευμα που ανακοίνωνε ότι ο γάμος μας με πληρεξούσιο* είχε πραγματοποιηθεί στο Μεξικό την προηγούμενη ημέρα. Παραλίγο να πέσω από την καρέκλα μου.

(*Ο γάμος με αντιπρόσωπο ή ο γάμος με πληρεξούσιο είναι ένας γάμος στον οποίο ένα ή και τα δύο άτομα που ενώνονται δεν είναι φυσικά παρόντα, αλλά συνήθως εκπροσωπούνται από άλλα πρόσωπα ως αντιπροσώπους).

[Μέχρι τότε, ο Κάρλο είχε πάρει διαζύγιο στο Μεξικό από την πρώτη του σύζυγο, με την οποία είχε αποκτήσει δύο παιδιά. Αυτό, ωστόσο, δεν είχε αναγνωριστεί στην Ιταλία. Θέλοντας απεγνωσμένα να παντρευτεί τη Σοφία, είχε ζητήσει από τους δικηγόρους του να ψάξουν για μια λύση].

Ακόμα και ο Κάρλο αιφνιδιάστηκε. Οι δικηγόροι είχαν προφανώς κανονίσει αυτόν τον γάμο με πληρεξούσιο χωρίς να το γνωρίζει.

Σίγουρα δεν ήταν το είδος του γάμου που ονειρευόμουν, αλλά φαινόταν ότι ήταν το καλύτερο που μπορούσαμε να κάνουμε. Εκείνο το βράδυ, δειπνήσαμε υπό το φως των κεριών.

Γάμος στο πλατό με τον Κάρι

Στο πλατό την επόμενη μέρα, ο Κάρι - ο οποίος ήταν ελαφρώς ζαλισμένος - αντέδρασε με έναν πραγματικά ευγενικό τρόπο: «Τα καλύτερα εύχομαι, Σοφία. Ελπίζω να είσαι ευτυχισμένη».

Στη συνέχεια, ο Κάρι και εγώ παντρευτήκαμε μπροστά στις κινηματογραφικές κάμερες - ο Κάρι φορώντας μια γαρδένια στο πέτο του -εγώ με ένα λευκό νυφικό από δαντέλα.

Ένα μήνα αργότερα, ο Κάρλο και εγώ φύγαμε για το Λονδίνο, όπου επρόκειτο να ξεκινήσω τα γυρίσματα του The Key.

Ήταν εκεί, στο αεροπλάνο, που τελικά ο Κάρλο έδειξε τι ένιωθε τους τελευταίους δύσκολους μήνες. Θυμάμαι ότι του χαμογέλασα και στη συνέχεια άρχισα να ξεφυλλίζω το περιοδικό του αεροπλάνου.

Ο Κάρλο με χτύπησε ξαφνικά στο πρόσωπο. Μπροστά σε όλους. Το πρόσωπό μου έγινε κατακόκκινο από θυμό και ντροπή. Οι άκρες των δαχτύλων του είχαν αφήσει ένα λευκό αποτύπωμα στο μάγουλό μου, το οποίο έκαιγε. Ένιωσα να τρέχουν δάκρυα.

Μόλις είχα αρχίσει να χαλαρώνω όταν μου ξέφυγε ένα αθώο σχόλιο. Ή ίσως δεν ήταν και τόσο αθώο.

«Ο Κάρι μου έστειλε ένα μπουκέτο κίτρινα τριαντάφυλλα πριν φύγω. Κίτρινα από ζήλια; Είναι τόσο αξιολάτρευτος...».

Ο Κάρλο με χτύπησε ξαφνικά στο πρόσωπο. Μπροστά σε όλους. Το πρόσωπό μου έγινε κατακόκκινο από θυμό και ντροπή. Οι άκρες των δαχτύλων του είχαν αφήσει ένα λευκό αποτύπωμα στο μάγουλό μου, το οποίο έκαιγε. Ένιωσα να τρέχουν δάκρυα.

Ήθελα να πεθάνω, αλλά μέσα μου ήξερα ότι κατά κάποιο τρόπο το άξιζα αυτό. Ταυτόχρονα, δεν μετάνιωσα για όσα είχα πει.

Όταν είσαι 23 ετών, μαθαίνεις ακόμα πώς να ζεις. Και η αγάπη του Κάρι μου είχε δώσει τόσα πολλά - ίσως ακόμη και το κουράγιο να παλέψω για μια φυσιολογική ζωή με τον Κάρλο.

Ποινή ως «παλλακίδα»

Από την άλλη πλευρά, δεν ήμουν ηλίθια. Ήξερα ότι το χαστούκι του Κάρλο - και αυτό μπορεί να είναι δύσκολο να το καταλάβετε σήμερα - ήταν η χειρονομία ενός ερωτευμένου άνδρα που είδε την αγάπη του να απειλείται από έναν άλλο άνδρα.

Αυτή ήταν η επιβεβαίωση που αναζητούσα εδώ και πολύ καιρό: Ο Κάρλο με αγαπούσε. Είχα κάνει την επιλογή μου και ήταν η σωστή.

Είχε ρισκάρει να με χάσει και πλέον ξεπερνούσε τον φόβο και τον πόνο του.

Έκλαψα - αλλά όχι για πολύ γιατί το αεροπλάνο ήταν γεμάτο. Η αεροσυνοδός με πλησίασε και με ρώτησε αν χρειαζόμουν κάτι. Δεν ήξερα πού να κοιτάξω, αλλά κατά βάθος ήμουν ικανοποιημένη.

Αυτή ήταν η επιβεβαίωση που αναζητούσα εδώ και πολύ καιρό: Ο Κάρλο με αγαπούσε. Είχα κάνει την επιλογή μου και ήταν η σωστή.

Υπήρχε, ωστόσο, ένα σουρεαλιστικό υστερόγραφο. Παρόλο που ο πρώτος γάμος του Κάρλο είχε λήξει εδώ και πολύ καιρό, οι ιταλικές αρχές τον κατηγόρησαν για διγαμία επειδή δεν αναγνώριζαν το μεξικανικό διαζύγιο.

Εκείνος αντιμετώπιζε ποινή πέντε ετών, ενώ εγώ αντιμετώπιζα μικρότερη ποινή ως «παλλακίδα».

Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στην Ιταλία, ενώ η υπόθεσή μας περνούσε από μια διαδικασία έφεσης. Προσπαθούσαμε να μη μας βλέπουν ποτέ μαζί δημοσίως και αποφεύγαμε τα βλέμματα των ανθρώπων.

Εν τω μεταξύ, στις πόρτες των εκκλησιών αναρτήθηκαν ανακοινώσεις που απαγόρευαν στους πιστούς να βλέπουν τις ταινίες μου και τους καλούσαν να προσευχηθούν για τις αμαρτωλές ψυχές μας.

Τρεις Γάλλοι πολίτες

Η πραγματική ειρωνεία ήταν ότι η πρώην σύζυγος του Κάρλο, η Τζουλιάνα, που ήταν δικηγόρος, ήθελε επίσης την ελευθερία της.

Και, στο τέλος, ήταν εκείνη που βρήκε μια λύση: θα μπορούσαμε να χωρίσουμε και να παντρευτούμε νόμιμα αν γινόμασταν όλοι Γάλλοι πολίτες.

Γι' αυτό, λοιπόν, το 1964 μετακομίσαμε στο Παρίσι και γίναμε και οι τρεις μας προσωρινά Γάλλοι.

Περίπου ένα χρόνο αργότερα, στις 9 Απριλίου του 1966, ο Κάρλο και εγώ κάναμε έναν ήσυχο γάμο σε ένα προάστιο του Παρισιού.

Περίμενα τόσο καιρό αυτή τη μέρα που δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι όντως συνέβαινε. Αφού έβαλαν το δαχτυλίδι στο δάχτυλό μου, ξέσπασα σε δάκρυα και δεν μπορούσα να σταματήσω.

*Απόσπασμα από το «Χθες, Σήμερα, Αύριο: Η ζωή μου»,της Σοφίας Λόρεν, που κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Simon and Schuster, στις 3 Νοεμβρίου του 2014.

*Credits κεντρικής φωτογραφίας: ullstein bild/ullstein bild via Getty Images