Ο Μαρουσιώτης Δον Κιχώτης - Ένα υποθετικό σενάριο

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Βγαίνοντας χθες από το Δημαρχιακό Μέγαρο, ο Βασίλης Βάρσος απευθύνθηκε προς τον Γιώργο Θωμάκο προσωπικά. Του δήλωσε πως η παρούσα διοίκηση έχει απωλέσει την πολιτική –αλλά και την ηθική της- νομιμοποίηση και ότι επιβάλλεται η ταχεία συντεταγμένη προσφυγή στις δημοτικές κάλπες.

Μέχρι όμως τότε, τόνισε, ο Δήμος του 2021-22 δεν επιτρέπεται να λαμβάνει κρίσιμες ή δεσμευτικές για την πόλη αποφάσεις. Δεν επιτρέπεται να συναινέσει κατά πλειοψηφία στην επιλογή του επόμενου Προέδρου Δημοτικού Συμβουλίου ούτε εκείνων που θα διαδεχθούν τους τωρινούς Αντιδημάρχους. Δεν συγχωρείται να διαπραγματευθεί το ζήτημα της υπόστασης του Δήμου Κηφισιάς, να υπογράψει νέες συμβάσεις, να ψηφίσει νέα μέτρα, να ιδιωτικοποιήσει το νερό... Πολλώ δε μάλλον δεν μπορεί να περιβάλει με το –κλονισμένο έως ανύπαρκτο πλέον- κύρος του όλες τις εφαρμοστικές διατάξεις. Σύμφωνα με τον κύριο Βάρσο, εν ολίγοις, θα ήταν σκανδαλώδες το νυν Δημοτικό Συμβούλιο να εξακολουθήσει να διοικεί. Και η νυν Διοίκηση να επιμείνει να διοικεί.

Έχουν πάρει το βάζο με το μέλι και κάνουν τα πάρτι της δεκαετίας. Ο Ν. Χιωτάκης δεν ήταν ο μόνος έξυπνος. Έχει και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια.

Ο κύριος Βάρσος έχει το δίκιο του. Δικαιούται, δηλαδή, να ισχυρίζεται όλα τα παραπάνω. Χθες, οι πολίτες ανέδειξαν σε άλλες δυνάμεις της πρωτιά και μάλιστα με την εντυπωσιακή απόσταση των τεσσάρων σχεδόν μονάδων από τον τρίτο και καταϊδρωμένο Γ. Θωμάκο. Και αν κάποιοι επιμένουν πως διαφορετικό πράγμα η ψήφος στις Δημοτικές και διαφορετικό στις βουλευτικές εκλογές, ότι στις πρώτες οι πολίτες κτυπούν απλώς ένα καμπανάκι (ή έστω μια πελώρια καμπάνα) ενώ στις δεύτερες προσέρχονται νηφάλια κι αποφασίζουν υπεύθυνα σχετικά με το μέλλον της πόλης, τα επιχειρήματα τους είναι άκρως συζητήσιμα. Αν όχι και ολωσδιόλου έωλα.

Σε μια Κηφισιά όπου σχεδόν τα πάντα έδειχναν να πηγαίνουν πρίμα και το διακύβευμα τον πολιτών ήταν εάν θα επέλεγαν για Δήμαρχο έναν θρησκευόμενο πρόσωπο με καθαρά υστερόβουλες τοποθετήσεις πλην πληκτικό «λογιστή» ή έναν «καραμπουζουκλή» με όνομα βαρύ σαν Ιστορία.

Σήμερα προφανώς οι καταστάσεις είναι εντελώς διαφορετικές. Ασύγκριτα πιο κρίσιμες.

Η Χρυσή Αυγή –συμπληρώνουμε εμείς, με σύγκρυο- θα είχε ένα και πολύς είναι Σύμβουλο.. Με μικρές, εννοείται, αποκλίσεις εξαιτίας του εκλογικού νόμου.

Ας πλέξουμε τώρα ένα υποθετικό σενάριο – το οποίο διόλου απίθανο να επαληθευτεί σε λίγους μήνες.

Ως επικεφαλής της ισχυρότερης παράταξης, ο Βασίλης Βάρσος λαμβάνει εντολή σχηματισμού Διοίκησης. Και βρίσκεται ενώπιον κρίσιμου –ιστορικού σχεδόν- διλήμματος: Ή πρέπει να την καταθέσει και αγέρωχος να προκαλέσει νέες εκλογές, ελπίζοντας ότι θα αυξήσει τα ποσοστά του κατά 7 και πλέον μονάδες, προκειμένου να πετύχει αυτοδυναμία.΄Η αναγκάζεται να διαπραγματευτεί και να συμφωνήσει με συμβούλους άλλων παρατάξεων, προκειμένου να εξασφαλίσει τη στήριξη. Έστω την ανοχή τους. Εφόσον δε ο Δήμος θα ήταν, στο σενάριο μας, φρέσκια-φρέσκια, κανείς δεν θα δικαιούνταν να εγκαταλείψει τη σημαία υπό την οποίαν θα είχε εκλεγεί για να προσδεθεί σε άλλες διαφορετικές παρατάξεις. Οι διαβουλεύσεις, συνεπώς, θα γίνονταν όχι με αποσκιρτήσαντες συμβούλους αλλά σε επίπεδο ηγεσίας παρατάξεων.

Σε προ ημερών ομιλία του, ο κύριος Βάρσος έχει ήδη αφήσει ανοιχτό το ενδεχόμενο των συναινετικών διεργασιών, των ανοιγμάτων ακόμα και προς τις παρατάξεις που απαρτίζουν τη σημερινή Διοίκηση. Υπό δύο όρους: Να αλλάξουν, λέει, ηγεσία. Και πολιτική.

Θεμελιώδης δημοκρατική αρχή –με την οποίαν είναι σίγουρα εξοικειωμένος ο κύριος Βάρσος- αποτελεί ότι κανένας εξωτερικός παράγοντας δεν αναμειγνύεται στα εσωτερικά των παρατάξεων, πιέζοντάς τους να αλλάξουν ηγεσία. Το εάν της παράταξης Θωμάκου θα προεδρεύει ο ίδιος ή ο Βαγγέλης Αυλίτης.

Η αλλαγή πολιτικής ωστόσο; Η αλλαγή πολιτικής, στο πλαίσιο της συγκρότησης υστερόβουλων συνασπισμών, όχι απλώς συγχωρείται αλλά και επιβάλλεται.

Στην μετα-μεταπολιτευτική εποχή που έχουμε εισέλθει, κανείς δεν δικαιούται να παριστάνει τον άκαμπτο. Να μουλαρώνει –ούτως ειπείν- στις θέσεις του αποξενώνοντας τους υπόλοιπους. Οι ζυμώσεις και οι αλληλοϋποχωρήσεις θα γίνουν η συνεκτική ουσία του συλλογικού μας αύριο.

Αντί να απαγορεύει στα λόγια στη σημερινή Δημαρχία να διοικεί, αντί να απειλεί την σημερινή ότι οι νόμοι της θα ακυρωθούν, ας τεθεί πρωτοπόρος σε έναν εφ'όλης της ύλης διάλογο με τους «εχθρούς» του. Κι ας απαιτήσει, δημόσια και απερίφραστα, κάθε κρίσιμο ζήτημα να τίθεται εφεξής επί τάπητος, να συζητείται βάσει συγκεκριμένων, γνωστών στην κοινή γνώμη, προτάσεων και να συναποφασίζεται.

Καιρός είναι να αρχίσουμε να συναντιόμαστε κάπου στη μέση.-