Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Σε είδα να παρκάρεις όπου να 'ναι και να κλείνεις με το έτσι θέλω όλο τον κεντρικό ημι-πεζόδρομο της Κηφισιάς.

Ήσουν που ήσουν παρτάκιας και γάιδαρος, τώρα με την εξαφάνιση –ουσιαστικά- της δημοτικής αστυνομίας είπες να επωφεληθείς και έγινες αχαλίνωτος.

Όταν μαγαρίζεις με τα λιγδιασμένα χέρια σου, με τα γαμψά κατάμαυρα νύχια σου, τις σάρκες, το ταμείο μικρών παιδιών του δημοτικού.

Έχεις γίνει συνώνυμο της αρπαχτής, της ανομίας, του έτσι-θέλω, κάνω ότι γουστάρω, εγώ είμαι ο νόμος, σε όποιον αρέσει, γράφεις όλους στα παλιά σου υποδήματα

Πάλι

Προχτές αγκομαχούσε να περάσει μια μητέρα το καρότσι του μωρού της αλλά απεδείχθη αδύνατον.

Όταν, τελικά, έβαλε τις φωνές απελπισμένη, ρωτώντας ποιανού είναι αυτά τα αμάξια, μία μόνο φωνή ακούστηκε να της απαντάει, να πας απ´ αλλού!

Προφανώς ήταν η φωνή της πόλης.-