Νικ Κέιβ: Οταν η μάσκα δεν κρύβει την αλήθεια
- Κατηγορία ART-DISING
- 0 σχόλια
Δεν το λες καθαρόαιμο ντοκιμαντέρ. Μάλλον υβρίδιο είναι, μυθοπλασίας και πραγματικότητας, που υποτίθεται ότι καταγράφει την 20.000ή ημέρα από τη ζωή του Νικ Κέιβ, χωρίς όμως να τραβάει σαφώς τη γραμμή μεταξύ περσόνας και ανθρώπου.
Δεν είναι απαραιτήτως κακό αυτό, τουλάχιστον όχι αν, θέλοντας να σκιαγραφήσουμε το προφίλ του, αναγνώσουμε τον αρχικό του δισταγμό για το «20.000 ημέρες στη Γη» σαν εξομολόγηση: «Η ιδέα ενός ντοκιμαντέρ για εμένα, για την ιστορία μου» έλεγε σε πρόσφατη συνέντευξή του «δεν με ενδιέφερε καθόλου. Υπάρχουν τόσα κακά μουσικά ντοκιμαντέρ και το μόνο που κατορθώνουν είναι να απομυθοποιούν και να δυσφημούν το πρόσωπο στο οποίο αναφέρονται. Το εγχείρημα είναι "να δούμε πίσω από τη μάσκα" και να παρουσιάσουμε τη διασημότητα σαν οποιονδήποτε άλλο και αυτό απλώς δεν είναι αλήθεια. Αν είσαι στο φως της δημοσιότητας δεν είσαι σαν τους άλλους. Κατά κάποιον τρόπο είσαι ένα καταδικασμένο πλάσμα. Πρότεινα λοιπόν, "ας βρούμε έναν πιο ενδιαφέροντα τρόπο να το κάνουμε"».
ΜΙΚΡΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ. Τον βρήκαν; Αυτό είναι μάλλον αντικείμενο της κριτικής, όπως και να 'χει όμως, από την ταινία διαρρέουν διάφορες σημαντικές ή ασήμαντες πληροφορίες για τον μουσικό. Αποκαλύπτονται η διακόσμηση των τοίχων του γραφείου του, αλλά και οι αναμνήσεις του, ενώπιον του ψυχαναλυτή του, για την «υπέροχη παιδική ηλικία» του, για τις πρώτες αθώες σεξουαλικές εμπειρίες ή για τον πατέρα του, που κάποτε του διάβασε το πρώτο κεφάλαιο της «Λολίτας».
Πενήντα επτά χρόνων πια, ακούγεται να τονίζει τη σημασία της μνήμης αλλά και να τρέμει μήπως χάσει τη δική του. Θυμάται παλιές συναυλιακές ιστορίες με τον συνεργάτη του, Γουόρεν Ελις πίνοντας τσάι. Ψαχουλεύει το αρχείο του και βρίσκει μια φωτογραφία από τους Birthday Party, το αλλοτινό post punk συγκρότημά του, στην οποία κάποιος γρονθοκοπεί ένα θεατή που έχει ανέβει στη σκηνή. Σε άλλο σημείο, κάθεται στον καναπέ μαζί με τους δύο έφηβους γιους του, τρώνε πίτσα και παρακολουθούν χαμογελαστοί τον «Σημαδεμένο» με τον Αλ Πατσίνο.
Κάπως ελεγχόμενα ακούγονται όλα αυτά και αν τούτο είναι αληθές, μερικές απαντήσεις για το ποιόν του ανδρός ίσως βρίσκονται στις λιγότερο επιρρεπείς στη νοηματική επεξεργασία φωτογραφίες, οι οποίες συγκεντρώνονται στο πρόσφατο λεύκωμα «A Little History» του Μπλέντιν Μπούτσερ. Υπάρχουν εδώ εικόνες από τα πρώτα βήματα των Birthday Party στο Λονδίνο του 1981, όταν ζούσαν σε καταλήψεις, έδιναν σε καταγώγια μικρές αλλά εκρηκτικές μουσικές παραστάσεις και ο frontman τους έτρωγε ξύλο από σκίνχεντ επειδή καθόταν στο λάθος σημείο ενός κλαμπ. Στιγμιότυπα από τα θεοσκότεινα χρόνια του Κέιβ στο Βερολίνο του 1987, όταν διαβιούσε σε ένα δωμάτιο του Κρόιτσμπεργκ, διακοσμημένο με θρησκευτικές ή πορνό εικόνες, γνωριζόταν με την ηρωίνη, αλλά και συνέγραφε το πρώτο του μυθιστόρημα, με τίτλο «Η δε όνος είδεν άγγελον» (εκδ. Τυφλόμυγα). Από το Σάο Πάολο του 1997, όπου «τα πρώτα χρόνια ήταν υπέροχα», όπως θυμόταν ο ίδιος, αφού «όπου και να κοιτούσες έβλεπες κάτι παράξενο και μαγευτικό».
Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ. Και, φυσικά, από τη μάλλον τελική μεταμόρφωσή του σε έναν ώριμο μουσικό, που εμφανίζεται επί σκηνής σόλο με ένα πιάνο και που ξέρει ακριβώς τι νόημα έχει η μουσική περσόνα που συνέλαβε όταν πρωτοείδε στην τηλεόραση μια εμφάνιση του Τζόνι Κας. Ποιο είναι αυτό; «Κοίταξέ με», τραγουδάει απλώς στο «Jubilee Street» από τον τελευταίο δίσκο του με τους Bad Seeds, «Push the sky away». «Κοίταξέ με, μεταμορφώνομαι, δονούμαι, λάμπω, πετάω, κοίταξέ με τώρα» συνεχίζει, και είναι σαν να επιβεβαιώνει ότι η επιθυμία των ντοκιμαντέρ, των φανατικών ακροατών ή των αναλυτών «να δούμε πίσω από τη μάσκα» δεν είναι πάντοτε εκείνη που θα αποκαλύψει την αλήθεια.
INFO Η ταινία «20.000 ημέρες στη Γη» θα προβληθεί στις 28 Σεπτεμβρίου στις 21.30 στον κινηματογράφο Δαναός, στο πλαίσιο του φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας. Το νέο τραγούδι «Give us a kiss» κυκλοφορεί ήδη ψηφιακά, και σε βινύλιο από τις 10 Νοεμβρίου