Κυβέρνηση ειδικού σκοπού
Κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Την ιδέα είχε πρώτος ο Σπύρος Λυκούδης που ζήτησε τη συνεργασία Ν.Δ. με ΣΥΡΙΖΑ από την υπάρχουσα Βουλή με στόχο τη διαπραγμάτευση για το χρέος, την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας κ.ο.κ. Την ιδέα βρήκαν ενδιαφέρουσα μια σειρά από βουλευτές, είτε ανεξάρτητοι, είτε κυρίως προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ. Ο Ν. Σηφουνάκης, για παράδειγμα, ενθουσιάστηκε, ο Θ. Μωραΐτης το ίδιο, ο Δ. Κρεμαστινός την επανέλαβε δημόσια στη Βουλή. Ας μην απαριθμήσουμε και τους ανεξάρτητους που συμφώνησαν στην πρόταση με μικρές παραλλαγές. Είναι αρκετοί (Β. Οικονόμου, Γ. Νταβρής κ.α.).
Όλοι ή σχεδόν όλοι αυτοί έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: πολλές πιθανότητες να μην είναι βουλευτές μετά την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε το γιατί, είναι περίπου αυτονόητο. Έχουν ψηφίσει σκληρά μέτρα και έχουν απομακρυνθεί από τους ψηφοφόρους που τους επέλεξαν στις προηγούμενες εκλογές. Επίσης και τα κόμματά τους έχουν μια φθίνουσα πορεία με πολλές πιθανότητες να εκλέξουν λίγους ή καθόλου βουλευτές. Άρα, έχουν κάθε λόγο οι συγκεκριμένοι βουλευτές που διατυπώνουν την πρόταση, να παραταθεί η διάρκεια της σημερινής Βουλής ως το 2016. Με ό,τι σημαίνει ενάμιση χρόνο βουλευτές ακόμα.
Ας υποθέσουμε ότι αυτή είναι η κακοπροαίρετη ερμηνεία. Αποδίδουμε, δηλαδή, στους συγκεκριμένους φορείς αυτής της πρότασης για «κυβέρνηση ειδικού σκοπού», ιδιοτέλεια. Ας αφήσουμε στην άκρη αυτήν την ερμηνεία και ας πάμε σε οποιαδήποτε άλλη που δεν εμφορείται από τέτοιες διαθέσεις. Πόσες πιθανότητες υπάρχουν για να δημιουργηθεί από τη σημερινή Βουλή ένα κυβερνητικό σχήμα από τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ; Καμία. Υπάρχει το παραμικρό ενδεχόμενο να συμφωνήσει σε κάτι τέτοιο ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν μάλιστα καλπάζει προς την εξουσία; Έχει κάποιο μικρομεσαίο έστω στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ αφήσει ένα μικρό έστω υπονοούμενο ότι θα δεχόταν το κόμμα του μια τέτοια ιδέα, ώστε να δημιουργηθεί η βάση για μια τέτοια συζήτηση; Νομίζω πως όχι.
Υπάρχει βέβαια και μια ενδιάμεση ερμηνεία. Οι βουλευτές αυτοί που περιφέρουν την ιδέα τους, να εκφράζουν απλά και μόνο την ανησυχία τους για την πορεία της χώρας παρότι γνωρίζουν ότι πιθανότητες να βρει πρόσφορο έδαφος δεν υπάρχουν. Αυτό, ενδεχομένως να ισχύει για κάποιους από τους βουλευτές αυτούς. Παρότι δεν θυμάμαι τους περισσότερους από αυτούς να δείχνουν διάθεση ευρύτερης συναίνεσης, όταν τα κόμματά τους διήνυαν εποχές παντοδυναμίας...
Πηγή:protagon