Οι πέντε «ακλόνητες» των Ερυθρών Ταξιαρχιών

«Ακλόνητες. Εγκλωβισμένες στο αιματηρό παρελθόν τους, χρησιμοποιούν ακόμη τη γλώσσα των μολυβένιων χρόνων, αποκαλούν “συντρόφισσα” η μία την άλλη, αρνούνται οποιαδήποτε σχέση με τα κρατικά όργανα και αυτό που χαρακτηρίζουν “αστικό κράτος”. Θα μπορούσαν να βγουν από τη φυλακή με όρους ή να λαμβάνουν προσωρινές άδειες με μια απλή αίτηση. Αλλά δεν το κάνουν».

Ετσι περιγράφει η Repubblica τις πέντε γυναίκες που φυλακίστηκαν για τη συμμετοχή τους στις Ερυθρές Ταξιαρχίες και, αντίθετα από τους πολλούς συντρόφους τους που μετάνιωσαν για τη δράση τους, συνεργάστηκαν με τις αρχές ή αποκήρυξαν το παρελθόν τους, εκείνες συνεχίζουν να ευαγγελίζονται τον ένοπλο αγώνα.

«Είναι ένας  άλλος κόσμος, ένας κόσμος ασπρόμαυρος αυτός της πτέρυγας υψίστης ασφαλείας των φυλακών της Λατίνα στην περιφέρεια της Ρώμης». Εκεί κρατούνται οι πέντε ερυθροταξιαρχίτισσες από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, καταδικασμένες σε ισόβια κάθειρξη εξαιτίας ενός βιογραφικού που περιλαμβάνει συλλήψεις, ανταλλαγές πυροβολισμών, δολοφονίες και αναλήψεις ευθύνης για διάφορες τρομοκρατικές πράξεις.

Τώρα πια διανύουν την έβδομη δεκαετία της ζωής τους. Φροντίζουν τον εαυτό τους – κάποιες δεν αρνούνται ένα ελαφρύ μακιγιάζ. Στην κλειστή παρέα τους προστέθηκαν άλλες δυο κρατούμενες, οι οποίες προέρχονται από τη δεύτερη γενιά της ιταλικής τρομοκρατίας. Με τις ποινικές κρατούμενες, πάντως, δεν έχουν την παραμικρή επαφή.

Ούτε και κανέναν άλλο που θα μπορούσαν: Ακόμη κι όταν έκαναν για ένα διάστημα γιόγκα και σιάτσου με έναν σύλλογο, κάποια στιγμή σταμάτησαν γιατί θεώρησαν ότι έτσι συνεργάζονταν έστω και εμμέσως με τις αρχές.

Το έγραψε η Repubblica στην αρχή και το επανέλαβε και στο τέλος: «Ακλόνητες».