Λίγη σκέψη και μυαλό

Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού, τόσο πιο πολύ φαίνεται ο κώλος της.

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας 

Δεν υπάρχει επικαιρότητα. Αυτά που «τρέχουν», τρέχουν για να μας ακινητοποιούν. Όπως στο παιχνίδι που παίζαμε παιδιά, κάτι σαν τους κλέφτες κι αστυνόμους, μοιρασμένοι μισοί μισοί, κρυβόμαστε και ταυτόχρονα κυνηγιόμαστε μεταξύ μας. Αυτά που γράφονται για να περνάει η ώρα, σβήνονται αμέσως στον άβακα, τον πίνακα με την άμμο των «γεγονότων», εκεί που γίνονται οι ασκήσεις επί χάρτου στo κατ’ ευφημισμό «επιτελείο» Θωμάκου.

Αρκεί και μόνο ένα γεγονός: σκεφτείτε ότι «υποδιοικητής» του επιτελείου είναι ο κουμπάρος Βαγ. Αυλίτης

Το δηλητήριο των ποιητών είναι η εκδίκηση που παίρνουν, από τους άξεστους. Αλλά παρ’ όλα αυτά, ούτε τον Ρενέ Σαρ αλλά ούτε κι εμένα «κατόπιν ωρίμου σκέψεως, εκ της οπτικής γωνίας αυτού που καραδοκεί και αυτού που πυροβολεί, με ενοχλεί αν τα σκατά πάνε καβάλα».

Δεν υπάρχει εικόνα που να μην οδηγεί σε αποβλάκωση.

Τι νόημα έχει να βλέπουμε και να ξαναβλέπουμε την σύγκρουση των σάπιων επαρχιωτών πολιτικάντιδων και την λάμψη. Μήπως μπορούμε να συλλάβουμε καν, το ότι οι Κηφισιώτες δεν ενδιαφέρονται διόλου για δαύτους. Νοθεύουμε τα τρομερά συναισθήματά μας όταν τα βλέπουμε σαν θέαμα για γέλια αλλά και προβληματισμό κυρίως.

Κι αυτό θέλω να σημειώσω, χωρίς ούτε κι εγώ να το μπορώ, στα αμαλγάματα ρομαντισμού και κυνισμού που καταθέτω, και όχι, δεν θα πω αυταπάτης.

Η απογοήτευση, η ήττα μας, όπου όλα προς την κατεύθυνσή της ρέπουν, την τροφοδοτούν και την ενισχύουν, είναι ίσως η τελευταία λέξη αυτού του κόσμου, η μόνη που δεν απογοητεύει. Αλλά και η μόνη που δεν έχουμε πει ακόμα.-