Αριστερά ή Δεξιά – πλεονεκτήματα και σύνδρομα

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Δεν έχω αποφασίσει αμετάκλητα τι θα ψηφίσω στις προσεχείς εκλογές.

Ποτέ δεν αποφασίζω προτού να ξημερώσει η κρίσιμη Κυριακή. Αφήνω τους διεκδικητές της ψήφου μου να ξεδιπλώσουν τα επιχειρήματα τους, να πλειοδοτήσουν σε υποσχέσεις, να αναπτύξει το δικό του αφήγημα ο καθένας. Ως πολίτης-αντικείμενο του διακαούς τους πόθου, απολαμβάνω το φλέρτ τους. Γελάω με τα ευτράπελα καμώματα τους, με τις απονενοημένες τους απόπειρες να κάνουν το άσπρο μαύρο, να με παραπλανήσουν προκειμένου να με αποπλανήσουν. Γλεντάω σαν βραδιές καρναβαλιού τις προεκλογικές τους εκστρατείες, τα φανταχτερά τους μασκαρέματα, τα πυροτεχνήματα που αμολάνε.

Μπορώ βεβαίως -τόσα χρόνια στο κουρμπέτι- να διακρίνω τα πρόσωπα πίσω από τα προσωπεία.

Καθένας που διαθέτει στοιχειώδη ιστορική γνώση και ελάχιστη κοινωνική εμπειρία βλέπει το αποφώλιον τέρας πίσω από τον δήθεν πατριωτισμό τους. Τον σαλτιμπαγκισμό του Κυριάκου. Την αγωνία πάμπολλων πολιτευτών κάθε προέλευσης να επανεκλεγούν μόνο και μόνο για να μη μείνουν άνεργοι και άφραγκοι. Το ηθικό και αισθητικό ξεγύμνωμα στο κυνήγι της έδρας του κοινοβουλίου...

Υπάρχουν εντούτοις τεχνάσματα που αποδίδουν, δόκανα στα οποία πιάνονται ακόμα και πολίτες συγκροτημένοι, ενημερωμένοι και κατά τεκμήριον απροκατάληπτοι. Το πιο συνηθισμένο είναι το αντιδεξιό σύνδρομο.

"Βδελύσσομαι τον Σύριζα! Δεν έχω όμως ψηφίσει ποτέ Δεξιά! Δεν πάει το χέρι μου..." μου έλεγε προ ημερών, απολογούμενη σχεδόν, μία καλή φίλη της οποίας την ευφυία και την τιμιότητα δεν θα μπορούσα να αμφισβητήσω στο ελάχιστο.

Χωρίς να θέλω να γίνω νεροκουβαλητής στον μύλο της Νέας Δημοκρατίας (εκκρεμούν πολλά ερωτήματα για το εάν θα καταφέρει να ανταποκριθεί στο ιστορικό στοίχημα της εθνικής επανεκκίνησης), επιχείρησα να αποδομήσω το αντιδεξιό σύνδρομο.

"Τι ακριβώς χρεώνεις στη Δεξιά;" τη ρώτησα. "Τη ρουσφετολογική -φαντάζομαι- αντίληψη, η οποία κυριάρχησε στην Ελλάδα από τον 19ο αιώνα, εάν όχι πριν ακόμα από την ίδρυση του κράτους, με τα καπετανάτα, με τους κοτζαμπάσηδες, με τους Φαναριώτες και τους φιλάργυρους οπλαρχηγούς. Την διαίρεση της κοινωνίας στα "δικά μας παιδιά" και στους "άλλους".

Κατ'εξοχήν ωστόσο εκφραστής της στάθηκε ο προοδευτικός δήθεν στρατηγός Μακρυγιάννης. Εκείνος, όπως γλαφυρότατα γράφει ο Βασίλης Ραφαηλίδης, σαμποτάρησε παντί τρόπω τη λειτουργία της Εθνικής Τραπέζης μόνο και μόνο για να μπορούν οι πλούσιοι -ο ίδιος ήταν πάμπλουτος- να δανείζουν με τοκογλυφικό τόκο. Σε εκείνον -που θα τον ξανάβρισκαν στους μπαξέδες οι "δημοκρατικές δυνάμεις"- αποδίδεται η φρικαλέα φράση "αν είναι να μείνουμε εμείς" -οι αυτόχθονες- "νηστικοί, ας πάει στο διάβολο η Ελευθερία. Έφαγον αυτοί, ας φάμε κι εμείς τώρα..." Δεν θα μπορούσε να την έχει ξεστομίσει χθες μόλις κάποιο στέλεχος του Σύριζα;

Ο πρώτος εξάλλου Εθνικός Διχασμός, μετά τη ρήξη Κωνσταντίνου και Ελευθερίου Βενιζέλου, παρουσιάζει εντυπωσιακές αναλογίες με τα όσα συνέβησαν από το 2010 μέχρι το 2015. Οι Βασιλόφρονες, οι οποίοι απευθυνόταν στους φτωχότερους και στους λιγότερο μορφωμένους, όμνυαν στη μικρά πλην έντιμο Ελλάδα. Στην αποστασιοποίηση της χώρας από τη σχετικά φιλελεύθερη Αντάντ. Σε μιαν ουδετερότητα ευνοϊκή προς τις αυταρχικές Κεντρικές Δυνάμεις, οι οποίες τάχα θα μάς στήριζαν. Κέρδισαν τις εκλογές του 1920 επαγγελλόμενοι την ειρήνευση και αντ'αυτού προήλασαν -με μία περιφρόνηση κινδύνου που θυμίζει Θωμάκο- μέχρι τον ποταμό Σαγγάριο. Η δίνη του πολέμου δεν επέτρεπε κωλοτούμπες της τελευταίας στιγμής κι έτσι η Μικρασιατική Καταστροφή ήρθε νομοτελειακά..."

"Θες να πεις ότι ο Σύριζα είναι δεξιός;"

"Ο Σύριζα είναι κινούμενη άμμος. Εάν έπρεπε ωστόσο κάπου να καταταγεί βάσει των έργων του, θα τον χαρακτηρίζαμε επίγονο μάλλον του Λαϊκού Κόμματος. Η αποστροφή του προς την επιχειρηματικότητα, ο κρατικισμός του, η επιδοματική του λογική τον τοποθετούν στους αντίποδες των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου."

"Δεν λείπουν οι επιχειρηματίες που στηρίζουν τον Σύριζα!" αντέτεινε η φίλη μου.

"Η φράση του Μποδοσάκη "πάντα με το ντοβλέτι, τζάνεμ μου!" είναι αθάνατη."

"Εγώ ξέρω τι έκανε η Αριστερά και τι η Δεξιά από την Κατοχή και μετά..."

"Η τότε Αριστερά -ψημένη στους αγώνες, μαθημένη στην παρανομία, αυτόχρημα ηρωική- σήκωσε το βάρος της Αντίστασης. Η παλλαϊκή ωστόσο απήχηση του ΕΑΜ διόλου δεν σήμαινε ότι η πλειονότητα των Ελλήνων προσέβλεπε σε δικτατορία του προλεταριάτου. Απόδειξη ότι ύστερα από τα Δεκεμβριανά, το ΕΑΜ φυλλορρόησε.

Ένα κρίσιμο τμήμα του αστικού κόσμου, από όσους δεν είχαν διαφύγει στη Μέση Ανατολή, συνεργάστηκε με τους κατακτητές. Ας μην ξεχνάμε σε αυτό το σημείο ότι τα Τάγματα Ασφαλείας στελεχώθηκαν εν πολλοίς από βενιζελικούς αξιωματικούς..."

"Στον Εμφύλιο ποιος νίκησε;"

"Οι κυβερνήσεις του Κέντρου. Ακόμα και ο Μπελογιάννης εκτελέστηκε επί πρωθυπουργίας Πλαστήρα."

"Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος λοιπόν!"

"Επρόκειτο για εμφύλιο, για το εφιαλτικότερο είδος πολέμου. Όποιος κι αν κέρδιζε, θα περνούσε τον ηττημένο εκ στόματος ρομφαίας.

"Τον Γρηγόρη Λαμπράκη ποιος τον σκότωσε;"

"Εάν πιάσουμε τις πολιτικές δολοφονίες, πρέπει να ξεκινήσουμε από τον Ίωνα Δραγούμη -ο οποίος έπεσε θύμα βενιζελικών συμμμοριών-, αν όχι και από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο που τον γκρέμισαν Έλληνες από την Ακρόπολη. Να μιλήσουμε για τον Ψαρρό και για την Ελένη Παπαδάκη. Να καταλήξουμε στον Μπακογιάννη και στον Τεμπονέρα... Ο κύκλος του αίματος εκτείνεται σε μεγάλο βάθος χρόνου. Το παρακράτος δρούσε ανέκαθεν εκατέρωθεν."

"Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν στήριξε και δεν στηρίχτηκε από το κράτος της Δεξιάς;"

"Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πλήρωσε ίσα-ίσα ακριβότερα από τον κάθε άλλο πολιτικό τη δολοφονία του Λαμπράκη. Όταν δε επανήλθε, το 1974, έλυσε ως γόργιους δεσμούς μια σειρά από χρονίζοντα προβλήματα. Απήλλαξε τη χώρα από τους βασιλείς, επέβαλε τη δημοτική γλώσσα στη διοίκηση και στην παιδεία, νομιμοποίησε το ΚΚΕ, πέτυχε την ένταξή μας στην ΕΟΚ... Άσε που ο Καραμανλής έκανε τις περισσότερες κρατικοποιήσεις από γενέσεως ελληνικού κράτους. Για αυτό και το δεξί του χέρι στα οικονομικά, τον Παναγή Παπαληγούρα, τον αποκαλούσαν "σοσιαλμανία"..."

"Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, θα μού πεις τώρα, ήταν πιο αριστερός από τον Ανδρέα Παπανδρέου!"

"Ο Ανδρέας συνέχισε από πολλές απόψεις το έργο του Καραμανλή. Σίγουρα δεν το ανέτρεψε."

"Συμπέρασμα;"

"Δεν υπάρχει συμπέρασμα. Όλα στην Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας -όπως παντού σχεδόν- μπερδεύονται γλυκόπικρα. Καθήκον μας ως ψηφοφόρων είναι να αποφασίζουμε κάθε φορά με ελεύθερη, απροκατάληπτη κρίση. Με γνώμονα τις ανάγκες της κάθε περίστασης. Χωρίς να πιστεύουμε σε αριστερά πλεονεκτήματα. Δίχως να ενδίδουμε σε αντιδεξιά σύνδρομα."-