…και φαντάσου, μένω στη Κηφισιά

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Την Πέμπτη, χρειάστηκα σαράντα τρία λεπτά, μετρημένα, για να πάω από τη Κηφισιά στη Ν. Ερυθραία. Είχα καλέσει ταξί, με την ψευδαίσθηση πως έτσι θα συντόμευα.

Το περασμένο Σάββατο, ξεκινήσαμε απομεσήμερο από την Κηφισιά για να θαυμάσουμε τον ήλιο να βουτάει στη θάλασσα. Είχε μια φίλη γενέθλια, είχαμε κλείσει σε μια τσίλικη ψαροταβέρνα, στο Μαραθώνα μεν, σε απόσταση δε ασφαλείας από τα τρέντι εστιατόρια που σερβίρουν αποδομημένες χωριάτικες και κοκορέτσια θαλασσινών. Όταν δώσαμε το κλειδί στον παρκαδόρο (παντού έχει παρκαδόρους), έπεφτε η νύχτα. Το δε τραπέζι μας, με τη θέα, το είχαν καταλάβει οι επόμενοι. Μας στρίμωξαν σε ένα άλλο, στην πίσω αυλή. Ακόμα πλέον και στα κουτούκια στην Ελλάδα, δεν μπορείς να αράξεις για όσο τραβάει η όρεξή σου. Στη μιάμισι, στις δύο ώρες μάξιμουμ, σού φέρνουν τον λογαριασμό, σε ενημερώνουν ευγενικά ότι ο χρόνος σου εξαντλήθηκε…

Εάν σας ζητούσαν να αναφέρετε τις δύο μεγαλύτερες πληγές της καθημερινότητας στην Αθήνα, η πρώτη θα ήταν ασφαλώς η ακρίβεια. 

Διασχίζετε τους διαδρόμους του σούπερ-μάρκετ με το καλαθάκι σας -που πια καρότσι;-, συγκρατείστε από το να ψωνίσετε ότι θυμίζει έστω και αμυδρά γκουρμεδιά, φθάνετε στο ταμείο, αθροίζει η κοπέλα μεμονωμένα τεμάχια, δυό γάλατα, λίγη φέτα, δέκα χαρτιά υγείας, τυπώνει τον λογαριασμό – πενήντα ευρώ! Το ένα δέκατο πέμπτο του βασικού μισθού, απλώς για να ανοίξει το μάτι σου το πρωί και να επισκεφθείς την τουαλέτα. Να μη μιλήσουμε για νοίκια. Οκτακόσια ευρώ για ένα studio στην Κηφισιά; "Έχει και ηλιακό θερμοσίφωνα…" διευκρινίζει ο ιδιοκτήτης. "Σας αφήνω, αν θέλετε, κι αυτή τη μεταξοτυπία του Αλέκου Φασιανού." 

Το δεύτερο που μας χαλάει καθημερινά το κέφι; Η κυκλοφοριακή συμφόρηση. Η Κωνσταντινούπολη δείχνει τον δρόμο. Ήσουνα νιός και γέρασες ώσπου να διασχίσεις οδικώς τον Βόσπορο. Τουλάχιστον όμως εκεί υπάρχουν καραβάκια. Και οι κάτοικοί της Πόλης έχουν ξεπεράσει τα δεκαπέντε εκατομμύρια, αβγαταίνουν σαν τα κουνέλια. Η Αθήνα και από κοντά και η Κηφισιά είναι πληθυσμιακά σχεδόν στάσιμη. Η εξ αποστάσεως μάλιστα εργασία έχει, μετά την πανδημία, διατηρηθεί – συμφέρει τις επιχειρήσεις να μην πληρώνουν γραφεία για όλους τους υπαλλήλους τους, άσε που όποιος δουλεύει από το σπίτι του έχει ελαστικότατο ωράριο, μπορείς να τον βομβαρδίζεις με επαγγελματικά email από το πρωί ως το βράδυ – τι θα σου πει; ότι σχόλασε; Ή ό,τι τον προστατεύει η εργατική νομοθεσία;

Η Κηφισιάς πηγμένη. Η Κηφισιά αδιάβατη. "Μα πού πηγαίνουν όλοι αυτοί;" εξανίσταται ο ταξιτζής – την ίδια ερώτηση θα απευθύνει στο σύμπαν τουλάχιστον δέκα φορές τη μέρα. "Φαντάσου ότι άλλοι τόσοι Κηφισιώτες κυκλοφορούν υπόγεια, με τον ΗΣΑΠ..." του λέω. "Εσύ για πού το’βαλες;" γυρνάει το κεφάλι του και με ρωτάει - θα μου φαινόταν αδιάκριτος εάν δεν τον έβρισκα τόσο συμπαθή. "Σε μια ηλικιωμένη θεία μου, να μού δώσει κάτι παλιές οικογενειακές φωτογραφίες." "Ετών η θεία;" "Κοντά ενενήντα..." "Ίσα, μεγάλε, που θα προφτάσεις το μνημόσυνό της!" ξεκαρδίζεται με κάτι αλογίσιες, κίτρινες δοντάρες – δεν έχω αμφιβολία πως όταν δεν έχει πελάτη το ντουμανιάζει. Αποφεύγω, όποτε είμαι σε ταξί, να βυθίζομαι στο κινητό μου. Οι ταξιτζήδες παραμένουν οι προφορικοί χρονικογράφοι της πόλης. Ακόμα και όταν ξεφουρνίζουν ανοησίες, πιάνεις παλμό ακούγοντάς τους.

Το ανθρωπομάνι ξεχειλίζει από την Κηφισιά στη Ν.Ερυθραία. Ζούμε -παρά τη γενική ακρίβεια- μέρες ευμάρειας. Υπάρχει ένα ποσοστό του κόσμου που έχει για ξόδεμα. Η μαγική λέξη είναι "κασέρι". Κασέρι, δηλαδή cash, το οποίο επιμένει να περνάει κάτω από το ραντάρ κι ας έχει περιορίσει η κυβέρνηση τις συναλλαγές με μετρητά. Δεν με ενοχλεί η γκρίζα και η μαύρη οικονομία, εμένα όμως που δεν μπορώ να κρύψω από την εφορία τίποτα; Το ότι κράτος πάντως θεωρεί δικαίωμά του να χώνει τη μύτη του οπουδήποτε, να ελέγχει και το ιδιωτικότερο νταραβέρι, μου φαίνεται ακόμα αντιπαθέστερο. Μπορεί να φταίει που μεγάλωσα με λαϊκά σουξέ - "τα λεφτά είναι δανεικά, χέρια αλλάζουν τακτικά" και "θα τα κάψω τα λεφτά μου"... 

"Τις προάλλες" μού λέει ο ταξιτζής "παγιδεύτηκα δύο ώρες στην Κηφισίας γιατί είχαν διαδήλωση έξω από την πρεσβεία του Ισραήλ. Εσύ με ποιους είσαι;" Έχω κουραστεί να τοποθετούμαι, να επαναλαμβάνω τα κατά τη γνώμη μου αυτονόητα, να επισημαίνω πως "Λευτεριά στην Παλαιστίνη" σημαίνει ότι οι Ισραηλινοί το έχουν ξηλώσει, κάπου θα ξεσπάσει, δεν είναι δυνατόν... Όποιος είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει. Κι εμείς βρισκόμαστε σε απόσταση ασφαλείας από τη φρίκη του πολέμου. Ακόμα... Απαντώ και άλλαξα κουβέντα. 

Ο αρχαιολογικός χώρος που εκτείνεται από τους στύλους του Ολυμπίου Διός ίσαμε απέναντι από το Ζάππειο κι από την άλλη μέχρι την οδό Αναπαύσεως, μού δημιουργεί πάντα μια ευφρόσυνη μελαγχολία. "Στην Πύλη του Αδριανού, κοντά στου Μακρυγιάννη, τα πρώτα τριαντάφυλλα σου φόρεσα στεφάνι..." θυμάμαι τους στίχους του Μπουρμπούλη από το τραγούδι του Χατζιδάκι. Θυμάμαι επίσης την πληροφορία ενός φίλου, ο οποίος εντρυφεί στη "μικρή" Ιστορία, πως εκεί σουλατσάριζαν προπολεμικά οι ομοφυλόφιλοι του άστεως, αναζητώντας πρόσκαιρη συντροφιά. Κι ότι "του έρωτα το στενό" στο ποιήμα "Ερωτικό" του Λαπαθιώτη αναφέρεται σε αυτό ακριβώς το σημείο – " "στου έρωτα την αλάνα” θα έπρεπε να έχει γράψει" σκέφτομαι.

Διακόσια μέτρα παρακάτω, ο δρόμος ανοίγει. Ο ταξιτζής βάζει επιτέλους τρίτη. Στον Ανδρέα Συγγρό το χρωστάμε. Στον εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντα τζογαδόρο, που εξιλεώθηκε κάνοντας ευεργεσίες. Νοσοκομεία, άλση, λεωφόρους…  Κάλλιο ίσως να αμαρτάνεις και να εξιλεώνεσαι, παρά να μένεις μετρημένος. Χλιαρός.-