Έκανε και η μύγα κώλο και έχεσε το κόσμο όλο – λαϊκή σοφία

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Ο Βαγ. Αυλίτης έφριξε με υποψηφιότητα Θωμάκου την 3η φορά αλλά για την κατάθεση της. Άστραψε και βρόντηξε. Τρόπος του λέγειν Τι Μπέπε Γκρίλο και Τραμπ αποκάλεσε τον κουμπάρο του Θωμάκο, τι ναύαρχο του γλυκού νερού, τι τρίτη καταληκτική ήττα του χαρακτήρισε (ποιες;) τις εσωτερικές διαδικασίες…

Μετά από αυτό το γεγονός, ο Βαγ. Αυλίτης επισκέφθηκε τον υποψήφιο για Δήμαρχο. Βγαίνοντας, είχε ύφος αισθητά πιο συγκρατημένο. Έθεσε ως προτεραιότητα την ενότητα της παράταξης. Μίλησε για τη μάχη της αυτοδιοίκησης, για τις ζωές των πολιτών. "Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε" θα σχολίαζε καυστικά κάποιος.

Είναι προφανές στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, ότι ο Βαγ. Αυλίτης και κάμποσοι άλλοι βαστάνε την ανάσα τους μέχρι το συνέδριο της (ποιας;)παράταξης. Οι αστείες επιδόσεις του Βαγ. Αυλίτη σε κάθε σχεδόν δημόσια εμφάνισή του και μια γκάφα, κάθε συνέντευξή του και πεντέξι εξωφρενικές ατάκες που γίνονται viral- ενδυναμώνουν την ελπίδα της εσω - αντιπολίτευσης πως πολύ σύντομα θα πάρει τη ρεβάνς. Ότι η αποκαθήλωση του "ξανθού πρίγκιπα", έτσι τον αποκαλούν τρομάρα του, για λόγους επιβίωσης της παράταξης επίκειται. Είτε θα του πριονίσουν τα φτερά, θα τον απογυμνώσουν από εξουσίες και θα τον καταντήσουν διακοσμητικό. Είτε θα ακολουθήσουν τη μέθοδο του βόα. Σφίγγοντας τον μέχρι σκασμού, κάνοντάς του τον βίο αβίωτο με ατέρμονες υποχρεώσεις, πολύωρες συνεδριάσεις, τρικλοποδιές σε κάθε βήμα του, θα τον εξουθενώσουν. Θα νοσταλγήσει τις ηλιόλουστες μέρες του στη Ν. Κηφισιά στο κουτούκι του. Και θα τα βροντήξει;

Ευσεβείς πόθοι. Το πάνω χέρι στη Κηφισιά το είχε από τότε αλλά και τώρα έχει πλέον ο Ξυπολιτάς και όσοι τον στηρίζουν.

"Γιατί μας ενδιαφέρουν" θα ρωτήσεις, υπομονετικέ αναγνώστη, "γιατί μας νοιάζουν εμάς όλα αυτά, εν μέσω καλπάζουσας ακρίβειας, πολέμου στη Μέση Ανατολή, αγωνίας για τις επόμενες εκδηλώσεις της κλιματικής αλλαγής; Ποιος είναι ο Βαγ. Αυλίτης κι όλοι εκείνοι οι εμβριθείς κύριοι που στον μικρόκοσμό τους χαίρουν -μάλλον δικαίως- εκτίμησης, σεβασμού, το αποτύπωμά τους εντούτοις στην κοινωνία μόλις και μετά βίας διακρίνεται;"

Έχεις απόλυτο δίκιο. Εκείνο που με κέντρισε ωστόσο δεν είναι τα εσω-παραταξιακά Θωμάκου. Αλλά μία ψυχική στάση, ευρύτατα διαδεδομένη εντός και εκτός δημόσιας ζωής. Ένας εφιάλτης από τον οποίον βασανίζονται πάρα πολλοί και ορίζει τη συμπεριφορά τους, τις κρίσιμες ιδίως στιγμές. Ο τρόμος μην και σε πετάξουν από εκεί που έχεις μάθει να ανήκεις σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα. Σαν την τρίχα από το ζυμάρι.

Έχει κανένα λόγο ο Βαγ. Αυλίτης να πονοκεφαλιάζει; Να υποφέρει; Να υποσκάπτει την υγεία του, ψυχική και σωματική, για το χατίρι του οποιουδήποτε Θωμάκου (δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται;) Στα εξήντα του, έχει πίσω του σχεδόν μισό αιώνα εξαιρετικά ενεργής ανάμειξης «βαστάζος» με το Θωμάκο με τα κοινά. Φέρει ως παράσημο ότι συνεργάστηκε υπόγεια με την Ελληνική Αστυνομία, ως καταδότης, ρουφιάνος δηλ. για τις δικές του βρώμικες διαδρομές. Είναι προσέτι πρόσωπο αμφισβητούμενης τιμιότητας, πολλοί το έχουν κατηγορήσει ότι δεν εμφορείται από ταπεινά κίνητρα. Τι παραπάνω είναι δυνατόν πιά να φιλοδοξεί;

Τι είναι ο Δήμος για τον Βαγ. Αυλίτη; Μια συνέχεια της μήτρας. Άντε της θερμοκοιτίδας. Ένας χώρος που ακόμα κι αν του προξενεί ασφυξία, του προσφέρει νόημα. Δεν αποκλείεται μάλιστα όσο ακριβότερα πληρώνει την παραταξιακή του ένταξη, τόσο περισσότερο να τον πληρώνει -να τον γεμίζει- εκείνη υπαρξιακά.

Κάποιος κυνικός θα το έβλεπε αλλιώς. "Τέτοια ήταν η εξάρτηση" θα έλεγε "του Αυλίτη από τη παράταξη, ώστε ακόμα κι όταν τον ατίμαζε, εκείνος παρέμενε προσκολλημένος πάνω της. Κάλλιο να τον συκοφαντούσαν ως προδότη, παρά ο ίδιος να τους πρόδιδε αληθινά. Να διερρήγνυε τη σχέση του μαζί τους."

Ο τρόμος μη σε πετάξουν σαν την τρίχα από το ζυμάρι αποτελεί την πλέον εγγυημένη συνταγή χρόνιας δυστυχίας. Άνθρωποι που αντικειμενικά δεν υστερούν σε τίποτα υφίστανται τις χειρότερες ταπεινώσεις μόνο και μόνο για να μην στερηθούν τη σχέση. Τη σχέση την ερωτική, την οικογενειακή, την επαγγελματική. Γραπώνονται από συμβιώσεις που έχουν από καιρό στερέψει από χαρά. Από δουλειές που μήτε τους αξιοποιούν μήτε τους καλοπληρώνουν. Ιδρυματοποιημένοι όντες, θυματοποιούνται. Γυρνούν στωικά το μαγγανοπήγαδο δίχως καν να προσδοκούν κάποια βελτίωση της κατάστασής τους. Ξέρουν ανομολόγητα ότι τα πράγματα θα πηγαίνουν ολοένα και χειρότερα. Γιατί; Διότι έχουν πείσει τους εαυτούς τους πως τέτοιο είναι το πεπρωμένο τους.

Ο homosapiens αποδεδειγμένα αντέχει, προσαρμόζεται και στις πιο αντίξοες καταστάσεις. Απορροφά τους κραδασμούς, τρέφεται, ξανανοιώνει με τις αλλαγές. Και όμως… Έχει την τάση να βολεύεται, να οχυρώνεται στα κεκτημένα του, ακόμα και όταν καταντούν γράμμα κενό.

Έλλειψη αυτοπεποίθησης;  Έξις δευτέρα φύσις; Ροπή προς τον αυτοοικτιρμό;

Δεν ξέρω πώς θεραπεύεται το σύνδρομο της τρίχας από το ζυμάρι. Τι θα έκανε τον Βαγ. Αυλίτη να χωρίσει τα -πολιτικά- τσανάκια από το Θωμάκο, υποδυόμενος ότι ρίχνει μια λυτρωτική μούτζα. Τι θα ωθούσε αναρίθμητους συμπολίτες μας να εγκαταλείψουν ρημαγμένους γάμους, θλιβερές καθημερινότητες, και να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη...

Περισσότερο και από την ψυχοθεραπεία επιτρέψτε μου να πιστεύω στην παιδαγωγική και στη λυτρωτική επίδραση της λαϊκής σοφίας μούσας. Έκανε και η μύγα κώλο και έχεσε το κόσμο όλο.-