Ο Αυλίτης

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Κι έτσι ο Αυλίτης, δεν άνοιξε ταβέρνα, δεν έγινε Δήμαρχος παρά τω Δημαρχω Θωμάκο -στη θέση του χαλίφη Θωμάκου- όπως τα συμφωνήσανε με τον σύντροφο λογιστή.

Παρέμεινε  ο τέως του τέως Θωμάκου που τον θαύμαζε, όσο και τον Σουγκλάκο με το λυπημένο βλέμμα ουρακοτάγκου στο κλουβί.

Έκανε κι ο Αυλίτης κεφαλοκλείδωμα αλλά πρώτα στο δικό του το κεφάλι και μετά στο θυρωρό της νύχτας στη κάτω Κηφισιά. Ύστερα αποσύρθηκε κι αυτός για τη συνέχεια στις οθόνες, πιστεύοντας πως η μετα-πολιτική είναι ένα ερωτικό μυθιστόρημα ανολοκλήρωτο.

Ο Αυλίτης υπήρξε η πεμπτουσία του Θωμάκου. Ένας δεξιός Ορέστης Μακρής που δεν τον έπαιξε η Δεξιά και ο Φίνος. Εξαρχής παραστάτης του Θωμάκου, όπως άλλωστε και όλοι οι καρεκλοκένταυροι  που δεν τόλμησαν να αποχωρήσουν τότε.

Ο Αυλίτης όντας  καθαρό ασυνείδητο υπό έκθλιψη -όπως οι περισσότεροι στον Θωμάκο ξεκινώντας από αυτόν - ξέδωσε για πρώτη και τελευταία φορά με εκείνη την ιστορική δήλωσή του «Κοιτάμε μπροστά με αισιοδοξία για το μέλλον».

Τι εννοούσε, θα φανεί. Όπως επίσης θα φανεί αν πράγματι η τρέλα είναι μια λύπη που δεν βελτιώνεται περισσότερο.

Όμως, αφού η μοίρα του είναι να υφίσταται τον εαυτό του, άλλοτε ως Ευρωπαίο και άλλοτε ταβερνιάρη στη κάτω Κηφισιά.

Δεν κατάλαβε από την θητεία του στη Κηφισιά έχουν μέλλον επειδή έχουν το παρελθόν του Βαγγέλη;

Το απαντάει κανείς μόνον εάν αντιπαραθέσει την γοητεία της εξουσίας (και της μπουρζουαζίας), στην απογοήτευση από την εξουσία (και την μπουρζουαζία).

Προς το παρόν ο Αυλίτης παραμένει «μειοψηφία», αφήνοντας την «πλειοψηφία» να μας την εξηγεί με δικά του λόγια  ένας μεγάλος Βρετανός ποιητής, ο Φίλιπ Λάρκιν.

Υπάρχει όμως μια διαφορά: η μειοψηφία του Λάρκιν σιωπά, ενώ του Αυλίτη γαυγίζει.

Και επειδή καμία «ανάλυση» της βαρετής  κατηγορίας των αναλυτών δεν έχει την άδεια από την ποίηση να  φτάσει ως τα ιερά κόκκαλα απ’ όπου  «βγαίνει» η Ελευθερία, ιδού μια νέα μετάφραση του ποιήματος του Λάρκιν  «Εφόσον η πλειοψηφία μου», από την ποιήτρια Ευγενία Βάγια.

Ας σημειωθεί πως η τελευταία μετάφραση του απαιτητικού Φίλιπ Λάρκιν στη γλώσσα μας επιχειρήθηκε το 2020 από τον Θοδωρή Ρακόπουλο στις εκδόσεις Πατάκη.

«Εφόσον η πλειοψηφία Μου

Απορρίπτει την πλειοψηφία Σου,

Η αντιπαράθεση παύει πάραυτα, και εμείς

Χωρίζουμε. Σίγουροι για ό,τι κάνουμε

Απολυμαίνουμε καινούργιους χώρους για τις μέρες

Που θα νοικιάσουν οι πλειοψηφίες μας

Μαζί με φίλους που δεν μοιραστήκαμε και δρόμους που δεν πήραμε,

Έλα όμως που και η σιωπή είναι εύγλωττη:

Μια σιωπή των μειονοτήτων

Που, επιτέλους άνευ αντιπάλου, επιστρέφουν

Κάθε βράδυ με αθετημένες υποσχέσεις

Που γυρεύουν ανανέωση. Δεν μαθαίνουν ποτέ.»

ΥΓ.  

Το ζήτημα  είναι ότι όλες οι Δημοκρατικές παρατάξεις έχουν εγκαταλείψει τους ποιητές. Αν και «εξόριστοι», κάτι περισσότερο βλέπουν κι αυτοί στον Αιώνα…