«Είναι το ασυνείδητο, ανόητε»

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Και ήταν πάντα. Από τη φιγούρα του «ματσό» Οιδίποδα και του Μωυσή (την «πατρική λειτουργία»), μέχρι τη φιγούρα του «σχιζό» Αντι-Οιδίποδα (τη «ροή» και το «γίγνεσθαι-άλλο»).

Ένα ασυνείδητο που δουλεύει σαν εργοστάσιο επιθυμίας μάλλον παρά σαν θεατρική σκηνή.

Το ξέρουμε, μας το έδειξε ο Ντελέζ. Το βλέπαμε τότε επί ντε Γκωλ, το είδαμε με τον γνωστό, παραλίγο θα το βλέπαμε και με τον Θωμάκο, διότι ακόμη δεν έχουμε γίνει «πειθήνιοι στο τρανς», όπως θα έλεγε ο Ζακ- Αλαίν Μιλλέρ ώστε να το απολαύσουμε με τους μεταγενέστερους.

Είναι λοιπόν το ασυνείδητο, η πολιτική. Δομημένη- όπως κι αυτό- «σαν μια γλώσσα». Όχι όμως τη γλώσσα της «πολιτικής ορθότητας», αλλά τη γλώσσα της πολιτικής της απόλαυσης και της εκκεντρικής μούτας του προσώπου ή του σώματος π.χ, στα «κουνήματα» του Αυλίτη στο τσακίρ κέφι και τα σουφρωμένα του χείλη.

Και μάλιστα, μιας υπότροπης απόλαυσης, όπως μας έδειξε η φιγούρα του Αυλίτη στα ξεφάντωματά του στην ράμπα του Οιδίποδά που κατόρθωσε (για τον Αυλίτη) το αδιανόητο: να είναι συγχρόνως και ο Οιδίποδας-πατέρας, και ο Αντι-Οιδίποδας-μπάσταρδος.

Αδίστακτος καπιταλιστής και «φιλάνθρωπος», Τζόκερ, σαν τον Τζακ Νίκολσον στην Γκόθαμ Σίτι, ο Αυλίτης, διπλός πράκτορας της επιθυμίας, ώστε να το απολαμβάνει δις: τόσο ως λογιστής όσο και ως κλόουν. Ένα τέρας που μας υπόσχεται και μια τερατώδη απόλαυση (υπεραπόλαυση).

Ο Θωμάκος το κατάλαβε: τι άραγε κατάλαβε; δεν θα μπορούσε να πολιτευθεί στα πλαίσια της νεοφιλέλευθερης Δημοκρατίας, παρά με μια παραβατική υπέρβαση των κανόνων της Δημοκρατίας. Δεν θα μπορούσε να αγνοήσει τον κανόνα των άπληστων και του Γκιζό: «πλουτίστε!»

Δεν θα απέφευγε τον δυαδικό προσδιορισμό της κοινωνίας του: πλούσιοι και φτωχοί, λαός και ελίτ.

Υπεραπόλαυση όθεν, αλλά νομιμοποιημένη και με τη βούλα του Συντάγματος και των «αρχών» με κυρίαρχη την αρχή της πλειοψηφίας.

«Ποιος είναι ο σκοπός προς τον οποίο τείνει η απόλαυση για να οφείλει ως εκ τούτου, να χρησιμοποιήσει ως στήριγμα την παράβαση, προκειμένου να φτάσει σε αυτόν;»

Στο ερώτημα απάντησε ο «Δικολάβος» Θωμάκος: σκοπός είναι ο Νόμος (το Σύνταγμα και το δικαιικό σύστημα της Ελλάδας).

Χωρίς το Νόμο δεν θα απολαμβάνει αυτό που είναι αδιανόητο για τον Αυλίτη ότι έχει τον τρόπο και δυστυχώς το δικαίωμα να τον καταργήσει.-