Β. Αυλίτη - η ελευθερία του λόγου και οι πολιτικοί που θεωρούν την πολιτική κριτική… αδίκημα!

Τόσο χρυσάφι θα κάνει άσπρο το μαύρο, όμορφο τ’ άσχημο, σωστό το λάθος, σπουδαίο το χυδαίο, νέο το παλιό, γενναίο το δειλό...», έγραψε ο Σαίξπηρ και το υιοθέτησε ο Μαρξ.

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας 

Δεν γνωρίζω προσωπικά τον Βαγγέλη Αυλίτη.  Γνωρίζω μόνο την πολιτική φιγούρα που εμφανίσθηκε στο δημόσιο βίο, ως υποψήφιος Δημοτικός σύμβουλος -που θα συμπεριλάμβανε η παράταξη Θωμάκου στα ψηφοδέλτια της, κατά δήλωση του τότε εκπροσώπου της, αλλά τελικά τον συμπεριέλαβε- και οι ψηφοφόροι τον έστειλαν  στο Δήμο.

Με τη συμπεριφορά του εξελίσσεται σε πολιτικό φαινόμενο. Με ύφος δημόσιας παρουσίας, πολιτικές απόψεις και τοποθετήσεις που κινούνται στον αντίποδα του δικού μου πολιτισμού. Με ενοχλούν γιατί συγκρούονται με την πολιτική, την ηθική και την αισθητική μου αντίληψη.

Ως σκεπτόμενος πολίτης η δουλειά που έκανα επί δεκαετίες με όση ευθύνη και ευαισθησία μπορούσα, κατά τις  δημοκρατικές αρχές μου- αντιπαραθέτω  την κριτική και την αντίθεσή μου. Με οξύτητα ίσως. Αλλά  πολιτική κριτική δεν είναι να στέλνεις τριαντάφυλλα σε πολιτικούς. 

Δεν έχω τίποτε προσωπικό με τον Βαγγέλη Αυλίτη. Όπως δεν έχω προσωπικά με κανέναν στην πολιτική σκηνή, είτε τον επικρίνω, είτε τον υποστηρίζω.

Τι να πει και ο «φίλος» μου ο Βασίλης Βάρσος, τον οποίο δεν έχω αφήσει σε χλωρό κλαρί εδώ και χρόνια. Αυτό δεν εμποδίζει κανέναν από τους δυο μας να κάνει αυτό που θεωρεί σωστό για το ρόλο του στο χώρο της δημοσίας σφαίρας που του αναλογεί.

 Του εξήγησα κάποτε ότι δεν υπάρχει τίποτε προσωπικό μεταξύ μας και το δέχεται, όπως έκαναν οι παλιοί πολιτικοί. Οταν παίζεις σκληρά πρέπει να περιμένεις οτι θα σε αντιμετωπίσουν σκληρά και όσοι διαφωνούν μαζί του. Αλλιώς πας σε unfair

Με την αρθρογραφία μου δεν αντιδικώ με το πρόσωπο του Βαγγέλη Αυλίτη- , τον οποίο αντιμετωπίζω ως άνθρωπο όπως αξίζει σε κάθε άνθρωπο, όποιος και αν είναι – αλλά με τις θέσεις του πολιτικού της παράταξης Θωμάκου.

Ως σχολιαστή, με το θάρρος της γνώμης μου, με βρίσκει αντίθετο η  ιδεολογία που αναδύουν οι παρεμβάσεις του και ο εμπρηστικός  λόγος του τίποτα, που απευθύνεται στα κατωτέρα αισθήματα της κοινωνίας.

 Ό,τι έκανε και ό,τι έλεγε δεν με απασχόλησαν ποτέ.  Τη δουλειά του έκανε, όπως την αντιλαμβανόταν. Ως την ώρα που μέρος από τους «εργοδότες του» τον απομάκρυνε ακριβώς για τον τρόπο που την αντιλαμβανόταν.

Δύο αυταπάτες κάνουν μια σκληρή τιμωρία.

 Προφανώς δεν συμφωνούν όλοι μαζί μου και πρωτίστως οι ψηφοφόροι του.

Ενδεχομένως υπήρξα αυστηρός στις διατυπώσεις  μου για τις απόψεις του  που επέλεξα να σχολιάσω.

Αλλά τι μπορεί να είναι κανείς απέναντι σε μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου που διακινεί ότι …» πρώην σύντροφοι» του Βασίλη Βάρσου «αποπειράθηκαν  να δολοφονήσουν» πολιτικά εννοώ, να μην γίνει παρεξήγηση; Με αυτή την αφορμή, όπως και πολλές άλλες άλλωστε τον επέκρινα.

Τι να του αναγνωρίσω; Την ευθύνη του λόγου, ως μέλος παράταξης ή μήπως την εγκυρότητα; Τι προσπαθεί να κάνει, αν όχι να υποκινήσει το μίσος εναντίον ενός πρώην Δημάρχου και να εξάψει τα πολιτικά πάθη; Πώς ακριβώς αξιολογείται αυτή η συμπεριφορά, αν όχι ως ακραία;

Δεν αντιλαμβάνομαι όμως τι υποχρεώνει  ένα δημόσιο πρόσωπο που δέχεται σκληρή κριτική – όχι μόνο από εμένα- να λέει ότι «θα κληθώ να υποστηρίξω» όσα υπέγραψα.  Ότι είχα να υποστηρίξω το έκανα ήδη δημοσίως.  

Αν στα πραγματικά περιστατικά κάνω σε κάτι λάθος, να το διορθώσω- όπως έχω υποχρέωση. Αλλά οι κρίσεις είναι δικαίωμά μου.

Δεν έχει παρά να υπερασπιστεί και ο ίδιος τον εαυτό του στο πεδίο που κρίνει ότι εθίγη: στη φίλη του καλοπληρωμένη εφημερίδα «Κηφισιά».

Τα υπόλοιπα μόνο ως εκφοβισμός μπορεί να έχουν νόημα.

Σ’ αυτή την περίπτωση όμως είναι κάτι που δεν αφορά προσωπικά εμένα, αλλά τον τρόπο με τον οποίο διασταυρώνονται η πολιτική με τη δημοσιογραφία στη πόλη.

Σε ότι με αφορά σέβομαι τους ανθρώπους της πολιτικής. Εργάστηκα χρόνια μαζί τους. Συζήτησα, συγκρούστηκα, συμφώνησα και διαφώνησα-  και οι κανόνες του παιχνιδιού τηρήθηκαν εκατέρωθεν.

Δεν κάνω ότι δεν ακούω όταν διατυπώνονται τις πολιτικές θέσεις που βρίσκω αντιδημοκρατικές και επικίνδυνες για την  κοινωνία. Και στα «Άπαντα» του Βαγγέλη Αυλίτη υπάρχουν πολλές. Και επικρίνονται ακόμη και από τη παράταξή του.

Σε κάθε περίπτωση, είτε έχω δίκιο είτε άδικο, η κριτική μου κινείται στο πεδίο της ελευθερίας μου και με κίνητρο τον δημόσιο έλεγχο. 

Εκεί όποιος θέλει, ας κοπιάσει.

Στην τελική, πάντως, αν ήθελε να κάνει (τον) καλό και όχι τον καμπόσο, ας έδινε μερικές χιλιάδες ευρώ σε φιλανθρωπίες. OK, sorry, παρασύρθηκα…