Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Η ιστορία του Βαγγέλη Αυλίτη -θυμηθείτε με- δεν θα κρατήσει για πολύ το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Οι συν αυτόν του θα προσπαθήσουν να αποστασιοποιηθούν κι εκείνος θα επιδιώξει να βγάλει όσο πιο λάδι γίνεται εκτός του εαυτό του, τα κοντινότερά του πρόσωπα: Το Γιώργο Θωμάκο, Δήμαρχο και κουμπάρο του και τη σύζυγο του. Όσο για τον ίδιο, το προχωρημένο αλτσχάιμερ που διαπερνά τους πολίτες της Κηφισιάς και το γεγονός ότι κατηγορείται για εγκλήματα «λευκού κολλάρου» και όχι για φόνο ή για εσχάτη προδοσία θα οδηγήσει, εικάζω, στο ορατό μέλλον στην αποκαθήλωσή του. Θα πρόκειται εν ολίγοις για μια δίκη-κατενάτσιο με λίγες, έντονες φάσεις που κι αυτές θα μοιάζουν στημένες…

Εάν αντιθέτως ο Βαγγέλης Αυλίτης είχε ψυχολογία ήρωα -στόφα, έστω, τριτοκλασάτου σταρ με πούρο, της Κάτω Κηφισιάς που αυτοαναφλέγεται- η παρουσία του στο εδώλιο θα μπορούσε να είναι συγκλονιστική. Σκεφτείτε να αποφάσιζε να προβεί σε μια de profundis, εκ βαθέων, απολογία-εξομολόγηση. Φανταστείτε να μας εξιστορούσε τη ζωή του δίχως εξωραϊσμούς, χωρίς προσχήματα.

Πότε και πού πρωτοσυνάντησε -να μας έλεγε- την Ελένη Τζανετοπούλου. Πώς είχε τη φαεινή ιδέα εκείνος, ένα νοικοκυρόπαιδο από τα κάτω μέρη της Κηφισιάς, να ταυτιστεί με μιαν υπόθεση τόσο περιπετειώδη και ριψοκίνδυνη, όσο η στενές σχέσεις «τρίτου τύπου». Τι εξετίμησε επάνω του ο Γ. Θωμάκος. Ποιες ακριβώς υπηρεσίες προσέφερε ο Βαγγέλης, ώστε να γίνει σύντομα μια από τις βασικές «κολώνες του σπιτιού»;

Πλάι στην σύζυγο μυστικοσύμβουλο του Γ. Θωμάκου, ο «μπον-βιβάν» Βαγγέλας με το όνομα… Μέλος της πανίσχυρης τρόικας του Γ. Θωμάκου ο οποίος προφανώς διέθετε χάρισμα λαϊκού ηγέτη…

Πώς κατάφερε ο Βαγγέλης Αυλίτης να εγκατασταθεί στη φατρία Θωμάκου; Ενδεχομένως να είναι όμοια τα ενδιαφέροντα των κουμπάρων ούτε καν κάποιο εργάκι μόνο κάποιες, αρκετούς θα έλεγα διορισμούς, από εκείνες που αναγγέλλονται με φανφάρες και συνήθως ξεφτίζουν πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις...

Πώς αισθανόταν όταν -από τα τέλη της δεκαετίας του 2019- έβλεπε τον δρόμο του να ανοίγει όχι γιατί αναγνωριζόταν η αξία του, αλλά επειδή οι αντίπαλοί του στην ηγετική ομάδα του Θωμάκου εξέλιπαν ο ένας ύστερα απ’ τον άλλον

Τι ακριβώς συλλογίζεται ο Βαγγέλης όταν βρίσκετε στο κατώφλι της Δημαρχίας και τι νιώθει όταν βλέπει τον Σταύρο Ζαπάντη -ως μαύρο πρόβατο»- να του βουτάει το γλυκό μες απ’ το στόμα. Όχι μία, αλλά δύο φορές. Τότε ήταν, άραγε, που μετεβλήθη εντός του ο ρυθμός του κόσμου; Τότε αποφάσισε πως «μια ζωή την έχουμε κι αν δεν τη γλεντήσουμε»;

Τι τον συγκίνησε στη Ελένη Τζανετοπούλου. Η νεαρή τότε κυρία Τζανετοπούλου δεν ήταν μια «χανούμ μπουρέκ», μια σεξοβόμβα ιταλικής «αισθησιακής» ταινίας σαν τη Μόνικα Μπελούτσι. Ο δε Βαγγέλης ορμώμενος από μεν ασημαντότητα της λογιστικής που το μόνο που μπορεί να κάνει να ανακατέψει τα νούμερα προς όφελος των πελατών αλλά και δικό του στην ευφορία της ανάληψης πόστου στη Δημαρχία Κηφισιάς δεν αισθανόταν τη δαμόκλειο σπάθη που ερχόταν αργά αλλά σταθερά ώστε να γραπωθεί από πάνω της.

Κι όμως: Η δεύτερη και μοιραία απόφασή του για ψιλο-τσιλιμπουρδίσματα τον παρέσυρε σε έναν τρόπο ζωής ακόρεστο κι επιδεικτικότατο, εφάμιλλο του μολιερικού Αρχοντοχωριάτη. Ποια ανάγκη είχε ο παχουλός και λαοφιλής ακόμα Βαγγέλης να καταλύει σε πανάκριβα ξενοδοχεία, να μετακινείται με ακριβά αυτοκίνητα, να συμπρωταγωνιστεί σε ένα διαρκές καταναλωτικό όργιο; Ποιο υπαρξιακό κενό τον έτρωγε; Ποια βαθιά κατάθλιψη τον ωθούσε στο να χρυσοπληρώνει τη χαρά; Ποιον ήθελε ίσως να εκδικηθεί; - θα προχωρούσε ακόμα περισσότερο ένας ψυχαναλυτής…

Όχι. Ο Βαγγέλης Αυλίτης δεν πρόκειται να μας αφηγηθεί τίποτα από τα παραπάνω. Θα παραμείνει έως τέλους δέσμιος του εγώ του, ανέμπνευστος τροχονόμος των διαδικασιών. Τα μυστικά του θα χαθούν μαζί του, η Ιστορία θα του αφιερώσει ένα σύντομο και μελαγχολικό λήμμα.

Η άνοδος ωστόσο και η πτώση του αξίζει να απαθανατιστούν. Έχουν ζουμί, ανατροπές, γελοίο ίσως μεγαλείο, μεγαλειώδη αναμφίβολα γελοιότητα. Ο Βαγγέλης Αυλίτης είναι ένας «Ιππότης Ελεεινής Μορφής» με τρόπο βέβαια εντελώς αλλιώτικο από ό,τι ο Δον Κιχώτης. Μένει να βρει τον συγγραφέα του.-