Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Τι κι αν εκφέρεται απ’τα χείλη του Γιώργου Θωμάκου; Η πρόταση για τη συγκρότηση μιας διοίκηση ανάγκης ηχεί εύλογη. Όταν η κοινωνία έχει φτάσει στο «αμήν κι αντίο» και η κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα της έκρηξης, με τη μεσαία τάξη να στερείται τα –επί δεκαετίες- κεκτημένα της και με τους νέους να μην διακρίνουν ίχνος προοπτικής, δεν είναι αυτονόητο ότι οι επιμέρους διαφορές πρέπει να παραμεριστούν και οι πολιτικές ηγεσίες επειγόντως να συστρατευθούν για τη σωτηρία της πόλης;

Έτσι κι αλλιώς, έχει εδώ και χρόνια επισημανθεί ότι οι κρίσιμες συγκρούσεις στην Κηφισιά δεν είναι πλέον μετωπικές, ανάμεσα στην (κεντρο) συντηρητική και στην (κεντρο) προοδευτική μα διεξάγονται στα ενδότερα των παρατάξεων. Κάθε σχεδόν πολιτικός σχηματισμός συστεγάζει ανθρώπους ψύχραιμους -οι οποίοι ομνύουν στον ορθό λόγο και πατούν γερά στη γη- και αφιονισμένους ιδεοληπτικούς που είναι ταγμένοι, από ευήθεια είτε από συμφέρον, στην υπεράσπιση παρωχημένων ή κενών «ιερών» συμβόλων. Στο εσωτερικό της παράταξης Θωμάκου αλλά και των Χιωτάκη και Βάρσου εκείνοι που διαθέτουν ανοιχτούς ορίζοντες και καθαρό βλέμμα υποχρεούνται να συγκρούονται καθημερινά με πατριδοκάπηλους, κρατικιστές, εντολοδόχους συντεχνιών, παπαδοπαίδια και κοινά λαμόγια. Ακόμα και στη παράταξη Χιωτάκη πρέπει να συζητούν στα σοβαρά με δηλωμένους θαυμαστές της Πολιτιστικής Επανάστασης, του νέου…

Εάν κάθε κρίση –όπως λένε- κρύβει και μια ευκαιρία, η παρούσα ευκαιρία για την Κηφισιά είναι να χωριστούν επιτέλους τα πρόβατα από τα ερίφια. Να δημιουργηθεί μια ευρεία κοινωνική και συναίνεση, η οποία θα βάλει οριστικά στην άκρη ό,τι προσβάλλει την ευαισθησία, την αισθητική και τον κοινό μας νου: Τη new age εθνικοφροσύνη, τους προοδευτικούς λεονταρισμούς και τις ρητορείες του καφενείου.

Να προσφερθεί από τη σώφρονα αντιπολίτευση ένθεν κακείθεν μια ψήφος κριτικής ανοχής στην διοίκηση του Γιώργου Θωμάκου, που θα της επιτρέψει να προχωρήσει δίχως να λογαριάζει το πολιτικό κόστος και να καθαρίσει την κόπρο του Αυγείου. Για όποιον δεν συμφωνεί υπάρχει πάντα οι γνωστοί άγνωστοι.

Να ευχηθούμε αυτό για το 2020; Όχι!

Διότι πολύ φοβάμαι ότι όσο εμείς θα επιτυγχάνουμε μια μίνιμουμ έστω κοινή πλατφόρμα εξόδου από την κρίση και χάραξης στρατηγικής, τόσο οι άλλοι –οι «αδούλωτοι», οι «αδέκαστοι», οι «ανυποχώρητοι»- θα μας καταγγέλλουν και κολακεύοντας εκ του ασφαλούς την κοινωνία, θα θεριεύουν. Όσο εμείς θα συμφωνούμε, τόσο οι άλλοι θα μας αποκαλούν μειοδότες και όργανα σκοτεινών συμφερόντων…

Κακά τα ψέμματα. Για πλείστους όσους συμπατριώτες μας η «παράδοση» του «κάστρου» βαραίνει ακόμα περισσότερο από την εναρμόνιση με την πραγματικότητα και η μονιμότητα στο δημόσιο αποτελούν ταμπού ακατάρριπτα, οι ομοφυλόφιλοι θα έπρεπε να απελαύνονται και οι έμποροι ναρκωτικών να καρατομούνται στις πλατείες.

Αρκεί να θυμηθούμε τα τρία εκατομμύρια υπογραφές που είχε συγκεντρώσει ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος για το ευτράπελο ζήτημα των ταυτοτήτων για να καταλάβουμε πόσο βαθιές είναι οι ρίζες του λαϊκισμού και του συντηρητισμού.

Συμπέρασμα: Κάλλιο, Κηφισιώτη-τισα μου, να συνυπάρχουμε -κι ας τσακωνόμαστε- κάτω απ’τη ίδια στέγη παρά να σε πετάξω στο πυρ το εξώτερον. Στην πρώτη περίπτωση, υπάρχει ελπίδα να σε φέρω αγάλι-αγάλι στα νερά μου. Στη δεύτερη, ελλοχεύει ο κίνδυνος να μου κάψεις το σπίτι.-