Τα όνειρα, η Τέχνη και η Φρίκη….

Γράφει η Βάλια Καραμάνου

Μέσα στο κλίμα της γενικότερης ανησυχίας  για μια χώρα που δεινοπαθεί , μία  νότα αλλόκοτης αισιοδοξίας προβάλλει συχνά στα ΜΜΕ. Είναι αυτοί  - επώνυμοι  και μη- που πρεσβεύουν πως αν επιθυμεί κάποιος να διαπρέψει στον τομέα του και να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα είναι κάτι απόλυτα εφικτό και απλό, μέσα στα όρια των δυνατοτήτων του.

Άραγε είναι τόσο αφελείς ή παραβλέπουν, όταν φέρουν ως παράδειγμα την προσωπική τους επιτυχία, άλλους παράγοντες που συνετέλεσαν σε αυτό , όπως η  αναγνωρισιμότητά τους, η κοινωνική τους  επιφάνεια και η χρηματική άνεση;

Προφανώς, κανείς από αυτούς δε  μοχθεί  για ένα μεροκάματο, δεν ανησυχεί για το πώς θα πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ ή τη ΔΕΗ και δεν αντιμετωπίζει «κλειστές» πόρτες . Οι άνθρωποι δυστυχώς  ξεχνούν από πού ξεκίνησαν ή ποιοι τους βοήθησαν όταν κι εκείνοι στο παρελθόν χρειάζονταν μία ανάλογη ευκαιρία…..

Ναι, τα όνειρα συχνά γίνονται πραγματικότητα, αλλά όχι πάντα. Κι αυτό δεν είναι  απόλυτα θέμα επιλογής , αλλά και συνθηκών. Πίσω από αυτό τον χιμαιρικό κόσμο της «ροζ ευτυχίας» , του ύμνου στη «θετική ενέργεια» συχνά κρύβεται ένας απίστευτος ναρκισσισμός , μία κενότητα που προκύπτει από τη μοναξιά του  περιορισμένου ανθρώπου  στο  περιχαρακωμένο εγώ του. 

Ο πραγματικός πνευματικός άνθρωπος δεν αποστασιοποιείται από τα προβλήματα της εποχής του. Αντίθετα τα βιώνει, προβληματίζεται, άσχετα αν δεν τον αγγίζουν συχνά άμεσα. Την εποχή της φρίκης, η τέχνη θα  παράγει έργα φρίκης, πόνου και βαθιάς ανθρωπιάς, όπως μαρτυρούν  καλλιτεχνήματα παλαιότερων «σκοτεινών» εποχών.   

Η πραγματική τέχνη δεν μεταμφιέζεται με πλαστά χαμόγελα και αφελείς νότες αισιοδοξίας. Είναι αληθινή, συχνά αδυσώπητη, παθιάζεται, απελπίζεται, αγαπά μέχρι θανάτου... Με δυο λέξεις : αποδομεί και ξαναχτίζει. Με μία λέξη: υπερβαίνει.