Πώς ο Μπάιντεν απέδειξε την ανικανότητά του στη σύνοδο κορυφής με τον Σι
Ακόμη και ο δικός του Υπουργός Εξωτερικών δεν μπορούσε παρά να ανατριχιάσει τις δηλώσεις του Προέδρου των ΗΠΑ By Bradley Blankenship, ένας Αμερικανός δημοσιογράφος, αρθρογράφος και πολιτικός σχολιαστήςBy Bradley Blankenship, ένας Αμερικανός δημοσιογράφος, αρθρογράφος και πολιτικός σχολιαστής@BradBlank_President Joe Biden φτάνει για έναν άτυπο διάλογο και γεύμα εργασίας στην ετήσια σύνοδο κορυφής της Οικονομικής Συνεργασίας Ασίας-Ειρηνικού, Πέμπτη, 16 Νοεμβρίου 2023, στο Σαν Φρανσίσκο. © AP Photo / Godofredo A. Vásquez
Πρόσφατα, το «Γράμμα στην Αμερική» του 2002 από τον τότε ηγέτη της Αλ Κάιντα Οσάμα Μπιν Λάντεν έγινε viral στο TikTok αφού νεαροί Αμερικανοί το ανακάλυψαν ξανά και, προφανώς, απογοητεύτηκαν από τη χώρα τους. Αυτό συνέβη επειδή ο Μπιν Λάντεν είχε, μπορούμε να υποθέσουμε, κάποιες οξυδερκείς παρατηρήσεις για τις ΗΠΑ – τουλάχιστον όσο το βλέπουν ορισμένοι νέοι.
Αποδεικνύεται, φυσικά, ότι ο Μπιν Λάντεν δεν ήταν μόνο ένας πολύ καλά μορφωμένος άνθρωπος, αλλά έγραψε και πολλά. Ο Daniel Dumbrill, ένας παράγοντας επιρροής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με έδρα την Κίνα, ενημέρωσε το κοινό του στο X (πρώην Twitter) σε μια από τις άλλες επιστολές του Μπιν Λάντεν, όπου ανέφερε συγκεκριμένα τον σημερινό πρόεδρο των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν και γιατί αυτός, ο αρχηγός μιας τρομοκρατικής ομάδας ήθελε να να ανατρέψει τις ΗΠΑ, στην πραγματικότητα προτίμησε τον τότε αντιπρόεδρο Μπάιντεν από τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα.
Ο Μπιντ Λάντεν έγραψε: «Είχα ζητήσει από τον Σέιχ Σαΐντ (ο Αλλάχ να τον ελεήσει) να αναθέσει στον αδερφό Ilyas (Κασμίρι) να προετοιμάσει δύο ομάδες, τη μία στο Πακιστάν και την άλλη στην περιοχή του Μπαγκράμ, στο Αφγανιστάν. Αυτές οι δύο ομάδες επρόκειτο να αναλάβουν την αναγνώριση της επίσκεψης του Ομπάμα ή του Πετρέους στο Αφγανιστάν ή το Πακιστάν και την επακόλουθη στόχευση των αεροπλάνων με τα οποία ταξιδεύουν».
«Ωστόσο, εάν έλαβαν είδηση για την άφιξη του Τζο Μπάιντεν (ο αντιπρόεδρος), ο Γκέιτς (υπουργός Άμυνας), ο Μάλεν (αρχηγός του επιτελείου) ή ο Χόλμπρουκ (απεσταλμένος του Ομπάμα στο Αφγανιστάν-Πακιστάν), δεν πρέπει να στοχοποιήσουν κανέναν από αυτούς τους τέσσερις ; η εστίαση πρέπει να είναι στον Ομπάμα και τον Πετρέους. Ο λόγος της εστίασης στον Ομπάμα συγκεκριμένα είναι ότι είναι ο επικεφαλής της δυσπιστίας και η δολοφονία θα αφήσει τον Μπάιντεν επικεφαλής της προεδρίας για την υπόλοιπη προεδρική θητεία. Ο Μπάιντεν είναι εντελώς ανίκανος να αναλάβει αυτό το αξίωμα και η ανάληψη της εξουσίας του θα ωθήσει την Αμερική σε βαθιά κρίση», καταλήγει η επιστολή (η υπογράμμιση προστίθεται).
Αυτό μου θυμίζει την παλιά παροιμία ότι αν ο Αδόλφος Χίτλερ έλεγε ότι ο ουρανός είναι μπλε, τότε θα συμφωνούσα με τον Χίτλερ. Συμφωνώ μαζί του ή όχι, εύχομαι θάνατο στην Αμερική ή όχι, είναι αναμφισβήτητο ότι όσα είπε σε αυτή την επιστολή ήταν αλήθεια. Η πρόσφατη συνάντηση μεταξύ του Μπάιντεν και του Κινέζου Προέδρου Σι Τζινπίνγκ στις ΗΠΑ το απέδειξε πράγματι σε παγκόσμιο ακροατήριο.
Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης Τύπου, ο Μπάιντεν, πρώτα απ 'όλα, μίλησε για μυστικές συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις σχετικά με τους Ισραηλινούς ομήρους που κρατούσε η παλαιστινιακή στρατιωτική ομάδα Χαμάς στη Γάζα. Αυτές οι συνομιλίες προφανώς μεσολαβούνται από τους Κατάρ, σύμφωνα με τον Μπάιντεν, αλλά δεν έδωσε περισσότερες λεπτομέρειες καθώς ο υπουργός Εξωτερικών του, Άντονι Μπλίνκεν, κουνούσε το κεφάλι του σε μια προφανή έκκληση να τα καταφέρει. Ένας δημοσιογράφος ρώτησε επίσης τον Μπάιντεν εάν εμμένει στην προηγούμενη δήλωσή του ότι ο Σι Τζινπίνγκ είναι δικτάτορας, στον οποίο ο ηγέτης των ΗΠΑ απάντησε ότι, πράγματι, το πιστεύει αυτό. Ο Μπλίνκεν στριμώχτηκε εμφανώς στην κάμερα μετά το σχόλιο.
Ενώ ο Antony Blinken δεν είναι εξαιρετικός διπλωμάτης και έχει τον αέρα ενός πλουσίου παιδιού που ταξίδεψε στο εξωτερικό μια φορά στη ζωή του στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του κολεγίου και επέστρεψε "καλλιεργημένος", η ανατριχίλα του ήταν ουσιαστικά η συλλογική ανατριχίλα όλων των ειδικών και σχολιαστών της εξωτερικής πολιτικής. . Το να προσβάλεις έναν ξένο επισκέπτη, τον πρόεδρο μιας χώρας που είναι ο κορυφαίος ανταγωνιστής σου και που πιθανότατα θα ξεπεράσει κατά πολύ τις ΗΠΑ σε μια δεκαετία στο μέγιστο, στο πρόσωπό του, είναι εντελώς ανόητο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περιγράψεις μια τέτοια συμπεριφορά.
Αλλά αυτό είναι επίσης ενδεικτικό των πιο ουσιαστικών αποτελεσμάτων αυτής της συνάντησης. Ενώ ορισμένοι από τους Κινέζους συναδέλφους μου στα μέσα ενημέρωσης είναι αισιόδοξοι, και, πράγματι, τα κρατικά μέσα ενημέρωσης της Κίνας είναι γεμάτα από σωρούς χαρούμενων και ελπιδοφόρων στηλών, μια τέτοια προοπτική είναι πολύ ξεκάθαρα άσχετη με την πραγματικότητα. Οι ΗΠΑ και η Κίνα θα πρέπει να διαχειρίζονται τη σχέση τους πιο προσεκτικά και να επιδιώξουν τη συνεργασία για τον ανταγωνισμό. Ωστόσο, τέτοιου είδους ευσεβείς πόθοι δεν αποτελούν πραγματικότητα. Η σχέση αυτή τη στιγμή είναι πολύ κακή και το να σκέφτεσαι διαφορετικά είναι αφελές.
Ο Paul Heer, πρώην αξιωματικός των εθνικών πληροφοριών των ΗΠΑ για την Ανατολική Ασία, περιέγραψε τέλεια το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης σε ένα πρόσφατο άρθρο για το National Interest. Ουσιαστικά, και αυτό είναι προφανές διαβάζοντας την ανάγνωση της συνάντησης κάθε πλευράς, οι ΗΠΑ απέρριψαν την πολύ γενναιόδωρη προσφορά του Σι να «ενίσχυση την αλληλεγγύη και τη συνεργασία και να ενώσουμε τα χέρια για να αντιμετωπίσουμε τις παγκόσμιες προκλήσεις και να προωθήσουμε την παγκόσμια ασφάλεια και ευημερία» (απόσπασμα από την κινεζική ανάγνωση ) «τονίζοντας πρώτα και κύρια ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα βρίσκονται σε ανταγωνισμό».
Εστιάζοντας στη διαίρεση για την ενότητα, ο Μπάιντεν προσπάθησε «να μιλήσει κυρίως στο εγχώριο πολιτικό ακροατήριό του - ειδικά στους επικριτές του στο Καπιτώλιο - δείχνοντας την ετοιμότητά του να είναι σκληρός απέναντι στην Κίνα». Από την άλλη πλευρά, οι κινήσεις του Σι στο Σαν Φρανσίσκο «φαίνονταν να απευθύνονται κυρίως στο παγκόσμιο κοινό, για το οποίο προσπάθησε να επιδείξει την ετοιμότητα του Πεκίνου να είναι λογικό και συνεργάσιμο στην αντιμετώπιση της πιο συγκρουσιακής προσέγγισης της Ουάσιγκτον».
Ο Χέερ είναι της πολύ καλά ενημερωμένης γνώμης ότι ο Σι «επανέλαβε τη μακροχρόνια αντίρρηση του Πεκίνου να χαρακτηρίσει τη σχέση ΗΠΑ-Κίνας ως πρωτίστως ανταγωνιστική, υποστηρίζοντας ότι αυτό δεν θα λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δύο χώρες και ο κόσμος». Έτσι, καταλήγει, «οι βασικές υποκείμενες πηγές έντασης και δυσπιστίας δεν αντιμετωπίστηκαν και τα θεμελιώδη πολιτικά, δομικά και ιστορικά εμπόδια για την προσέγγιση παραμένουν ανέπαφα…. Η πρόοδος θα σταματήσει όσο και οι δύο πλευρές δεν είναι πρόθυμες ή δεν είναι έτοιμες να αναλάβουν τους κινδύνους και τις ευθύνες της αμοιβαίας διευθέτησης».
Πράγματι, συμφωνώ με τα περισσότερα από αυτά – αλλά είναι σαφές ότι οι ΗΠΑ είχαν τώρα σχεδόν δύο πλήρεις προεδρικές θητείες με έναν εντελώς ανίκανο αρχηγό κράτους, τον Ντόναλντ Τραμπ και τον Τζο Μπάιντεν. Και οι δύο αυτοί άνδρες δεν έχουν ιδέα τι κάνουν και είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι για τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ στην εξωτερική διπλωματία. Και όλοι μπορούν να το δουν αυτό. Αλλά δεν είναι μόνο η πολιτική της προσωπικότητας. Μάλλον, αυτή η έλλειψη αυστηρότητας και ταλέντου είναι εμβληματική της γενικής, συνολικής παρακμής των ΗΠΑ ως μεγάλης παγκόσμιας δύναμης.
Οι ΗΠΑ, στην πραγματικότητα, δεν είναι ένα μέρος με σταθερούς θεσμούς ή, σε αυτή τη συγκυρία, τις ισχυρές διπλωματικές ή στρατιωτικές δυνατότητες που διέθεταν κάποτε. Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους συνεχίζουν να χάνουν πολέμους αντιπροσώπων εναντίον της Ρωσίας (π.χ. Συρία και Ουκρανία) είναι ένα τέτοιο σαφές παράδειγμα, όπως και η επιτυχία της διπλωματίας της Κίνας στη Μέση Ανατολή.
Με λίγα λόγια, οι ΗΠΑ είναι ουσιαστικά ένα ίσως κάποτε σπουδαίο έθνος, με έναν τόνο υπολειπόμενης επιρροής και πλούτου, που υφίσταται μια ανελέητα ιδιοτελής ολιγαρχία. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που παίρνουν πραγματικά τις πραγματικές αποφάσεις, είτε για το εθνικό συμφέρον είτε όχι, και είναι αυτοί που ουσιαστικά αποφασίζουν ποιος θα είναι στην εξουσία. Δεν αποτελεί έκπληξη, αυτοί είναι οι άνθρωποι με τους οποίους ο Πρόεδρος Xi περικυκλώθηκε στο Σαν Φρανσίσκο –γιατί ξέρει ότι έχουν τη μεγαλύτερη σημασία– και τον χειροκρότησαν επίσης καθώς μιλούσε, προς μεγάλη απογοήτευση της Gina Raimondo, της υπουργού Εμπορίου των ΗΠΑ.
Αλλά αξίζει να θυμηθούμε γιατί αυτοί οι άνθρωποι υποστήριξαν τον Τραμπ (στην αρχή) και τον Μπάιντεν, και είναι παράδοξο για την ανικανότητά τους. Μια αρμόδια κυβέρνηση που κάνει οτιδήποτε άλλο εκτός από τη μείωση των φόρων και την αποτελεσματική προβολή της αμερικανικής επιρροής στο εξωτερικό είναι αυτό που είναι πιο επιζήμιο για τα συμφέροντα της ελίτ. Ωστόσο, ένα τέτοιο σύστημα, όπου η λιγότερο από αξιοσημείωτη άνοδος σε κορυφαίες θέσεις, είναι θεμελιωδώς μη βιώσιμο. Αυτό οδήγησε σε αυτοκανιβαλοποιημένη πολιτική ηγεσία, εξ ου και στην ταχεία πτώση της αμερικανικής ισχύος την τελευταία δεκαετία – και το γεγονός ότι ένας ανόητος ανόητος όπως ο Μπάιντεν μπορεί αρχικά να βρίσκεται οπουδήποτε κοντά στο Οβάλ Γραφείο.
Πηγή: RT.