Η Σάρον Στόουν και τα 65 κασμιρένια πουλόβερ της

Η ωραία και πάντα κομψή σταρ του Χόλιγουντ λέει στους βρετανικούς Times ότι είναι εθισμένη στα πουλόβερ από κασμίρ, εξηγεί γιατί δεν μετανιώνει για τη μόδα και προτείνει τον καλύτερο τρόπο για να φορεθεί ένα λευκό τζιν τον χειμώνα

«Μου αρέσει η δεκαετία του 1960. Λατρεύω όλο αυτό το beatnik look. Εμπνέει απόλυτα το ντύσιμό μου εκείνη η εποχή που οι άνθρωποι φορούσαν πολύ μαύρο» λέει η Σάρον Στόουν στη βρετανική εφημερίδα The Times μιλώντας με τη Σκάρλετ Ράσελ για τη μόδα και τις στιλιστικές προτιμήσεις της. Κατά τη γνώμη της, λοιπόν, η δεκαετία του 1960 ήταν η καλύτερη δεκαετία της μόδας και «ο [κωμικός] Λένι Μπρους με την καμπαρντίνα του το πρότυπο του στυλ μου.

Μου άρεσε ο τρόπος που η Γκλόρια Στάινεμ φορούσε μεγάλα γυαλιά με μακριά μαλλιά τη δεκαετία του ’70. Ηταν μεγάλο είδωλό μου. Η Τζέιν Φόντα επίσης. Ολες κόβαμε τα μαλλιά μας για να μοιάζουμε στην Τζέιν Φόντα, το ίδιο έκανα και εγώ στο γυμνάσιο».

Πώς νιώθει στα 66 της για τη γήρανση; «Πολλοί άνθρωποι παραιτούνται καθώς μεγαλώνουν. Αφήνουν το σώμα τους επειδή ούτως ή άλλως καταρρέει, είναι σαν να λένε “δεν με καθορίζει πια το σώμα μου”. Αλλά πρέπει να συνεχίσεις να αγαπάς αυτό το σώμα. Αστειεύομαι για τις μασχάλες μου που έχουν πτυχώσεις τώρα. Σκέφτομαι “λοιπόν, είχα όμορφα χέρια και τώρα είναι δυνατά, ικανά να ζωγραφίζουν [είναι ζωγράφος] και σαν φτερά αγγέλου. Τι κι αν έχουν, λοιπόν, πτυχώσεις; Ισως αυτό είναι που τα κάνει υπέροχα τώρα”. Κάποτε ήμουν στο σπίτι της Τζάκι Κόλινς και έπαιζα μπιλιάρδο μαζί της και με την αδελφή της, Τζόαν, και η Τζόαν είπε: “Επιτρέψτε μου να σας δώσω μια συμβουλή. Μετά τα 40 μην ανεβαίνετε ποτέ στην κορυφή και ποτέ μη χαιρετάτε”. Και κάποτε μου περιέγραψε έναν άνδρα ως “μπάνγκαλοου: τα πάντα κάτω, τίποτα στον επάνω όροφο”. Είναι πολύ αστεία».

Ποιο είναι το πιο πολύτιμο αντικείμενο στην γκαρνταρόμπα της; «Εχω ένα μπουρνούζι από μελιτζανί βελούδο και μετάξι, το οποίο μου χάρισαν πριν 40 χρόνια οι καλύτερες  φίλες μου, η Τζιλ και η Αντέλ. Φαίνεται ακόμα ολοκαίνουργιο. Κάθε μια από τις τρεις μας είχε έναν σοβαρό εγκεφαλικό τραυματισμό. Εγώ έπαθα εγκεφαλικό [το 2001], η Αντέλ είχε ένα τρομερό αυτοκινητικό ατύχημα και η Τζιλ έπαθε καρκίνο στον εγκέφαλο και πέθανε.Αν έπρεπε να βγω από το σπίτι με ένα πράγμα πάνω μου, θα ήταν αυτή η ρόμπα». 

Ποιο είδος ρούχου έχει αγοράσει τις περισσότερες φορές; «Εχω 65 πουλόβερ από κασμίρ που συλλέγω εδώ και περίπου 40 χρόνια. Είμαι εθισμένη στο κασμιρένιο πουλόβερ, μια κασμιρο-αλκοολική. Το καλό με τα πλεκτά από κασμίρ είναι ότι φαίνονται ωραία ακόμα και με τρύπες».

Ποια ρούχα έχει κρατήσει από ταινίες στις οποίες έχει παίξει; «Αφού έκανα μια τηλεοπτική ταινία τη δεκαετία του 1980, πούλησαν την γκαρνταρόμπα μου με έκπτωση στο στούντιο για να πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Πούλησαν ακόμα και τα εσώρουχά μου. Ντράπηκα τόσο πολύ και ένιωσα τόσο άβολα που οι τύποι του συνεργείου έψαχναν τα εσώρουχά μου, ώστε σκέφτηκα “ποτέ ξανά”.  Εκτοτε, λοιπόν, έβαζα στα συμβόλαιά μου τον όρο να κρατάω όλα τα ρούχα μου από τις ταινίες, εκτός αν πρόκειται για ενοικίαση από το στούντιο. Κρατάω το λευκό μίνι φόρεμα από το “Βασικό Ενστικτο” σε χρηματοκιβώτιο, αλλά έχω ένα σωρό παπούτσια από εκείνη την ταινία στην ντουλάπα μου, μαύρες γόβες Gucci και άλλες με χρυσά λουράκια. Τα υπόλοιπα κοστούμια βρίσκονται σε αποθήκη. Τα ρούχα από το “Καζίνο” (1995, του Μάρτιν Σκορσέζε) ήταν υπέροχα. Τι καταπληκτική δουλειά έκανε η σχεδιάστρια κοστουμιών Ρίτα Ράιακ! Πήρα το σακάκι Pucci με το οποίο πεθαίνει η Τζίντζερ».

H Σάρον Στόουν με το λευκό μίνι φόρεμα στο «Βασικό Ενστικτο» (1992) (TriStar Pictures)

Ποιους σχεδιαστές της αρέσει να φοράει; «Λατρεύω τον Yves Saint Laurent, είναι πολύ κομψός. Οι Dolce & Gabbana ξέρουν πώς να κάνουν τα γυναικεία σώματα να φαίνονται καλύτερα, με έναν πραγματικά δομικό τρόπο. Ο Fendi φτιάχνει τα πιο όμορφα δερμάτινα είδη από όλους. Οι Versace και Prada φτιάχνουν τα πιο άνετα παπούτσια. Το αγαπημένο μου άνετο πουλόβερ είναι της Stella McCartney».

Ποια είναι η ενδυματολογική της προσέγγιση στο κόκκινο χαλί; «Είναι σαν μια ολόκληρη μεταμόρφωση. Την αποκαλώ  “στιγμή της κυρίας Πατατοκέφαλης”. Φοράμε το πρόσωπο, φοράμε το φόρεμα και έξω από την πόρτα».

Ηταν μια από τις πρώτες ηθοποιούς που φόρεσαν λευκό πουκάμισο σε απονομή Οσκαρ (1998), το οποίο έχει επίσης μείνει στην ιστορία της μόδας. «Μόλις είχα παντρευτεί [με τον εκδότη Φιλ Μπρόνσταϊν] και σκέφτηκα ότι θα ήταν ένας ωραίος, σέξι φόρος τιμής σε έναν δημοσιογράφο να φορέσω λευκό πουκάμισο με τα αρχικά του. Δεδομένου ότι δεν ήταν της δουλειάς [της βιομηχανίας του κινηματογράφου], ήταν ένας ωραίος τρόπος να τον φέρω στον κόσμο μου».

Εχει μετανιώσει για τη μόδα; «Οχι, γιατί έχω αίσθηση του χιούμορ. Και, ειλικρινά, μερικές φορές φορούσα πράγματα μόνο και μόνο για να είμαι αστεία. Οπως όταν φόρεσα ένα καπέλο Valentino με πούπουλα στα βραβεία MTV [το 1993]».

Τι φοράει στο κρεβάτι; «Ενα μπλουζάκι μακό».

Αν έπρεπε να φορέσει το ίδιο ρούχο για το υπόλοιπο της ζωής της, ποιο θα ήταν αυτό; «Μαύρο πλεκτό παντελόνι Vera Wang, μαύρο πουλόβερ, μαύρο παλτό και γυαλιά ηλίου».

Ποιο είναι το πιο άβολο κοστούμι που έχει φορέσει ποτέ για ταινία; «Στο “Γκλόρια” [1993] ήταν γόβες με τακούνια 4 ιντσών (10,16 εκ.) και εκείνο το ηλίθιο φόρεμα με παραμάνες ασφαλείας που το έκανε διάσημο η Ελίζαμπεθ Χάρλεϊ. Επρεπε να το φορέσω στο τσουχτερό κρύο τη νύχτα στο πλατό» λέει η αμερικανίδα σταρ στους Times. «Οταν ήμουν μοντέλο, τις δεκαετίες του 1970 και του 1980, κάναμε γυρίσματα και φωτογραφίσεις πάντα εκτός εποχής, οπότε με τσουχτερό κρύο φορούσα μαγιό κα μεγάλα γουναρικά το καλοκαίρι, στην 5η Λεωφόρο.Και στη Νέα Υόρκη κάνει τρελή ζέστη, οπότε φορούσα μόνο εσώρουχα κάτω από αυτά τα παλτά. Αλλά συνεχίζεις, αυτή είναι η δουλειά σου. “Δεν παραπονιέσαι ποτέ”, μου είπε αργότερα η Ναόμι Κάμπελ, επειδή τα πόδια της δεν χωρούσαν ποτέ στα παπούτσια. Αλλά το βουλώνεις και βάζεις αυτά τα παπούτσια ανεξάρτητα από το νούμερό τους».

Της αρέσουν τα λευκά τζιν. Κάποιες συμβουλές για το πώς φοριούνται; Το λευκό τζιν παντελόνι δείχνει καλύτερα τον χειμώνα, με μπότες από καστόρι σε φυσικό χρώμα και ένα κασμιρένιο πουλόβερ. Αυτό είναι ένα πολύ cool look του Λος Αντζελες, νομίζω».