Κηφισιά ο παρασιτισμός ζει και βασιλεύει

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Βλέπουμε όλοι την νέα κυβέρνηση, με τι ετοιμότητα, πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα.

Σε 3 μέρες έχουν ορκιστεί έχουν παραλάβει και το κυριότερο έχουν δώσει το στίγμα της νέας κυβέρνησης. Πολλοί Κηφισιώτες, μη ψηφοφόροι τα βλέπουν και τα κρίνουν θετικά. Οι πολίτες μπορεί να έχουν ιδεολογικές διαφορές αλλά ξέρουν και κρίνουν θετικά το σωστό.

Στον αντίποδα βλέπουμε την παραλαβή της νέας διοίκησης στην Κηφισιά. Δεν υπάρχει στίγμα, αφήγηση καμία, όλα στο μύλο του μικροσυμφέροντος, της τάσης συμψηφισμού, τάσης για νέα βολεμένα νέα τζάκια. Κρίμα, η διαφορά τεράστια.

Ο σοφός λαός μας λέει, «η καλή μέρα από το πρωί φαίνετε»   

Θα μπορούσε κανείς να αντιληφθεί και να αφηγηθεί την Άλωση της Πόλης και σαν την άλωση του παλιού από το νέο.

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ήταν -θυμίζω- 49 ετών, ηλικιωμένος για την εποχή. Ο Μωάμεθ ο Β' μόλις 21. Η Ρωμανία έμοιαζε με γριά αριστοκράτισσα που έχει συρρικνωθεί πάνω στον θρόνο της και αναπνέει τα περασμένα μόνο μεγαλεία.

Οι Οθωμανοί σάρωναν με την άγρια ορμή της εφηβείας. Ο Μωάμεθ πρότεινε σαν γιός στον Παλαιολόγο να του παραδώσει την Πόλη και να παροπλισθεί τιμητικά.

"Όχι" απάντησε ο Παλαιολόγος. "Πρέπει να με σκοτώσεις για να ενηλικιωθείς..."

Και αφαιρώντας από τη στολή του κάθε αυτοκρατορικό διάσημο, έπεσε στη μάχη σαν απλώς στρατιώτης. Ως έπρεπε σε εκείνον που αξιώθηκε μια τέτοια πόλη. 

Διαφορές μεγάλες, αλλά δείχνουν το στίγμα, την αφήγηση.

Και το κλίμα άλλαξε με τη μια. «Η πολιτική χρειάζεται ανθρώπους που πάλεψαν για νησίδα υπερηφάνειας στη ζωή τους. Περισσότερο από πολιτικές θέσεις χρειαζόμαστε άξιους ανθρώπους», μίλησε για «έξοδο από τους άγονους κύκλους που διαγράφει η πατρίδα.

Βιώνουμε θέατρο του παραλόγου με πολλούς συγγραφείς και αμήχανους θεατές» και τόνισε το ζητούμενο «Η Κηφισιά να συγκλίνει με την παρά-άλλη Κηφισιά. Υπάρχει μια άλλη γεωμετρία διαφορετική από την Ευκλείδεια και εκεί οι παράλληλες επιτρέπεται να συγκλίνουν». Και με έναν μαγικό τρόπο μίκρυνε τον ανοικτό χώρο, ήμασταν πια σαν σε σαλόνι σπιτιού και μίλησε για φυσική (και πώς αλλιώς) και γεωμετρία και έπιασα τον εαυτό μου να ακούει χρήσιμα πράγματα. Να μη χάνει λέξη. Και το ίδιο συνεχίστηκε.

Ένα λάθος ωστόσο χρήσιμο, που του έμαθε, όπως παραδέχτηκε, τον τρόπο που θα ενεργήσει την επόμενη φορά, ώστε η διεκδίκησή του να δικαιωθεί. Λέγονται αυτά; Σκέφτηκα τον μακαρίτη Γ. Κ,  και συνειδητοποίησα ότι το ήθος είναι η σπουδαιότερη κληρονομιά που μπορεί να αφήσει κάποιος στο παιδί του. Αυτά τα έχω αναφέρει πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν.

Ζήλεψαν –ως κάλλιστα φαίνετε-, ενθουσιάστηκαν με τα πεπραγμένα της παλιάς διοίκησης και θέλησαν «μερίδιο» της μεγάλης δόξας και τιμής.

Οι νέοι, περί αυτών ομιλώ, τα πρόσωπα της νέας –που είναι τόσο, μα τόσο παλιά- διοίκησης, της νέας Δημαρχίας. Ο νέος Δήμαρχος, Γ. Θωμάκος έβαλε το χεράκι του και οδηγεί πλέον τον Δήμο από τα ίδια, τα γνωστά μονοπάτια. Αυτά που χάραξαν οι προκάτοχοί του, ο Β. Βάρσος, ο Ν. Χιωτάκης. Και η πόλη, η Κηφισιά στο ίδιο δρόμο περπατά, τον ίδιο σάπιο δρόμο διαβαίνει.

«Και ξανά προς την δόξα τραβά….»

Να δούμε που θα μας οδηγήσει αυτή την φορά η τόσο μεγάλη δόξα

Τέλμα. Αδιέξοδο