Η τερατώδης παράταξη Χιωτάκη-Βάρσου Τα πραγματικά αίτια της πτώσης.

Γράφει ο Γιάννης Γ. Κατσίμπας

Η «φρέσκια παράταξη» Χιωτάκη-Βάρσου πληροί όλες τις προϋποθέσεις για μια πανηγυρική ήττα, αντάξια ενός σπαγγέτι γουέστερν. Μιας παρωδίας δηλαδή. 

Σε έναν ιδανικό κόσμο, μια παράταξη θα θύμιζε συμφωνική ορχήστρα. Ο αρχηγός της θα ανέβαινε στο πόντιουμ και, με κινήσεις περισσότερο σίγουρες παρά θεαματικές, θα διηύθυνε τους μουσικούς-αντιδημάρχους. Θα εμψύχωνε τους σολίστες ώστε να ξεδιπλώνουν την τέχνη τους. Θα προλάμβανε τα φάλτσα των λιγότερο έμπειρων. Το αποτέλεσμα θα ικανοποιούσε, θα πλούτιζε το κοινό.

Σε έναν ιδανικό κόσμο σε κρίση μια παράταξη θα έμοιαζε με στρατό. Ο αρχηγός-Δήμαρχος, μπαρουτοκαπνισμένος και επιτελικός συνάμα, θα διέθετε σχέδια και εναλλακτικές, θα είχε προετοιμαστεί και για το τρισχειρότερο ακόμα ενδεχόμενο – και για την προδοσία και για την πανωλεθρία. Θα κατέβαινε με πλατύ χαμόγελο στο πεδίο της μάχης για να σταθεί στο πλευρό των στρατιωτών του, να τους τονώσει το ηθικό, για να τεθεί επικεφαλής της προέλασης ή –σε περίπτωση συντριβής– για να τους υπενθυμίσει πως ο πόλεμος συνεχίζεται, πάντα συνεχίζεται, μέχρι την τελική νίκη.

Η παράταξη που μόλις έχασε φέρνει –φευ– στο μυαλό και του πιο καλόπιστου πολίτη θίασο ποικιλιών. Μετά τα αποτελέσματα των δύο εκλογικών Κυριακών, το τοπίο έχει ξεκαθαρίσει.

Ο «αστικός» (όπως θα τον αποκαλούσαν παλαιότερα) κόσμος της Κηφισιάς, ωστόσο, ο κόσμος στον οποίον απευθύνθηκε η στρατηγική συμμαχία Χιωτάκη-Βάρσου, ήξερε πολύ καλά τι εστί Βάρσος. Πέριξ των κκ. Χιωτάκη-Βάρσου διακρίνει βρικολακιασμένα απομεινάρια του βαθέως παρακμιακού παρελθόντος, απολιθώματα του μαρξισμού-λενινισμού, ιδεοληπτικούς πέραν πάσης πραγματικότητας κι αδίστακτους τυχοδιώκτες που έχουν καβαλήσει το όχημα της αρπαχτής επειδή λιγουρεύονται απλώς τα ιμάτια της εξουσίας.

Ο αστικός κόσμος της Κηφισιάς εκτίμησε ότι τυχόν επικράτηση των κκ. Χιωτάκη-Βάρσου θα μας γυρίσει πίσω στα '80s. Μαθητευόμενοι μάγοι, κούφιες ρητορείες, μισαλλοδοξία, λαϊκισμός, αισθητική Περόν χωρίς καν μια Εβίτα. Δίχως –το κυριότερο– τα «πακέτα» των δεκάδων εκατομμυρίων από την κρατική επιχορήγηση, που δημιουργούσαν μια γενική αίσθηση ευφορίας κι έδιναν στον Ν. Χιωτάκη την άνεση να υπόσχεται ακόμα καλύτερες μέρες και να προτρέπει ακόμα και στον εαυτό του να τα δώσει όλα στον Β. Βάρσο.

Ο αστικός κόσμος (θα όφειλε να) αντιμετωπίζει τις εκλογές ως την τελική σύγκρουση. Θα έπρεπε άρα να συγκροτήσει την διοίκηση, την εμπροσθοφυλακή του, από τους αρίστους του. Ώστε να εμπνεύσει την πεποίθηση ότι δεν είναι ένας κόσμος σε αποδρομή, ένα καθεστώς παρηκμασμένο. Μα –το αντίθετο– πως διαθέτει εφεδρείες σφριγηλές. Και αναγεννάτε από την τέφρα του. Εκεί κρύβετε το «μυστικό» της αποτυχίας Χιωτάκη. Μη έχοντας «το ανάχωμα» που κρατούσε τους πολίτες μακριά του –δηλ. τον Βάρσο-, που λειτουργούσε και τελείωνε πάντα το παιχνίδι της εξουσίας, έχοντας προσαρτήσει ήδη και άλλους δεν είχε άλλες χρυσές εφεδρείες στον πάγκο. Ο Ν. Χιωτάκης κέρδιζε τις τελευταίες 3 αναμετρήσεις διότι είχε αντίπαλο του τον Β. Βάρσο. Οι πολίτες το γνώριζαν και, έδιναν σε αυτόν την διοίκηση της πόλης, καλύτερα, χίλιες φορές Χιωτάκη παρά τον Βάρσο. Γνωρίζοντας ότι ο Β. Βάρσος κατερχόμενος αυτόνομα, δεν θα ερχόταν ούτε 4^η -σε δύναμη- παράταξη και, με δεδομένη τη δική του αλαζονεία-υστεροβουλία αποφάσισε την «μεγάλη ζαριά» Εγκλωβισμένος στο παιχνίδι της εξουσίας από μόνος του, ήταν καταδικασμένος εξ αρχής. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Όσο για τον  Β. Βάρσο ήταν προδιαγεγραμμένο το τέλος τους, μαζί είχε κόψει όλες τις χρυσές εφεδρείες, αποφάσισε λοιπόν την κάθοδο για την μεγάλη σφαγή. Δεν είχε άλλη επιλογή, ήξερε πως την επόμενη μέρα, οι συνήθεις ύποπτοι οι μόνιμοι δημοτικοί σύμβουλοι, ότι άλλοι θα αλλαξοπιστήσουν πανικόβλητα και κωμικά, άλλοι θα πεταχτούν στα αζήτητα κι άλλοι θα μπουν στον πάγο για πολλά χρόνια, ώσπου να τους ξαναχαμογελάσει η Ιστορία. Και ο ίδιος, να περιφέρουν ματωμένο «το πτώμα του» μέσα στην πόλη, ως δείγμα προς αποφυγή, προς εξαφάνιση. Προς εξευμένιση του «πεινασμένου πλήθους».

Διαβάζω τη σύνθεση της διοίκησης μετά τον συνεταιρισμό. Αναθεωρώ. Όχι, δεν πρόκειται για θίασο ποικιλιών. Είναι δύο έργα σε ένα. Συνδυασμένα με τον πλέον άγαρμπο τρόπο.

Παλιές καραβάνες της πολιτικής, δαιμόνιοι τακτικιστές αν μη τι άλλο, οι κ.κ. Χιωτάκης και Βάρσος σκέφθηκαν αυτήν τη φορά πιο κομπογιαννίτικα από ποτέ.

Μικρό το κακό, σκέφτηκαν. Θα ανακατέψουμε την τράπουλα, θα θολώσουμε τα νερά. Στη θέση του Αν. Νικολέλη θα τοποθετήσουμε τον ομοαίματό του πλην άφθαρτο –τρόπος του λέγειν- Β. Ξυπολιτά. Κι απέναντί τους, σε ρόλο αστυνομικών, στο στοιχείο τους, τον Β. Σιδέρη και την Μ. Σαλματάνη-Κεφαλά!. Η Αν. Κορογιαννάκη θα αποτελεί, μαζί με την κεντροδεξιά Ν. Βλάχου, το αλατοπίπερο του σχήματος. Ο Ν. Παναγιώτου, πρόσωπο σοβαρό, θα φανεί σαν ανάσα στην προεδρία του Δ.Σ, συγκρινόμενος ιδίως με τους προκατόχους του. Οι Γ. Παπαδόπουλος, Στ. Κύρλος είναι χρήσιμοι να φέρουν ψήφους στην παράταξη.

Ποιος επρόκειτο να συγκινηθεί, πόσο δε μάλλον να πειστεί, από την παραπάνω σαλάτα; Ποιος από τους πολίτες –εννοώ– που αποδοκίμασαν πριν από τρείς εβδομάδες τους κκ. Χιωτάκη-Βάρσο; Η χρησιμοποίηση των ίδιων και ίδιων δημοτικών συμβούλων, θα φέρει μια κάποια ισορροπία; Πώς και γιατί; Επειδή θα κάνουν ρουσφέτια; Μα οι πελατειακές σχέσεις έχουν, με τη χρεοκοπία του δήμου, ανίατα ατροφήσει. Δοκίμασαν λοιπόν οι κκ. Χιωτάκης-Βάρσος να τινάξουν την μπάνκα στον αέρα, να επαναφέρουν ολοταχώς το παραταξακό-ιδιοτελές τους μηχανισμό. Σε αυτήν, όμως, την περίπτωση, ο κ. Χιωτάκης έχει καταστεί εντελώς άδειο πουκάμισο. Γιατί δεν έβαζαν κατευθείαν στην διοίκηση την κ.Σαλματάνη-Κεφαλά; Δεν θα ήταν καλύτερη από τον Β. Βάρσο; Γιατί δεν περιφρονούσαν απροκάλυπτα και δονκιχωτικά την κοινή γνώμη; Στην παράταξη που μόλις παρά τρίχα δεν πρόλαβε, ορκίστηκε ο λαϊκισμός και η σοβαρότητα, η παλαιοπαραταξιακή και το νέο-άφθαρτο δεν συνδυάζονται. Αλληλοεξουδετερώνονται.

Η «φρέσκια διοίκηση» Χιωτάκη-Βάρσου πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις για μια πανηγυρική ήττα, αντάξια ενός σπαγγέτι γουέστερν. Μιας παρωδίας δηλαδή.-

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ της ΚΗΦΙΣΙΑΣ