Χαμογέλα, ευτυχώς τους ξαποστείλαμε

"Το Κλάμα Βγήκε από το Παράδεισο" είναι μια ανελέητη όσο και τρυφερή παρωδία των παλιών ελληνικών ταινιών. Των βουκολικών δραμάτων σαν την Γκόλφω και την Αστέρω. Των αισθηματικών μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη. Των καταγγελτικών επών –"κακούργα κοινωνία!"– του Νίκου Φώσκολου. Των πολεμικών υπερπαραγωγών του Τζέιμς Πάρις, που υποστήριζε η Χούντα για να ενισχύσει το "εθνικόν" μας "φρόνημα". "Το Κλάμα" βγήκε στις αίθουσες πριν από εικοσιδύο κιόλας χρόνια και σάρωσε. Μισό εκατομμύριο εισιτήρια έκοψε. Είχε κυρίως διάρκεια. Βλέπεται ακόμα απολαυστικότατα. 

Μέσα στην ασυγκράτητη έμπνευσή τους, οι δημιουργοί Μιχάλης Ρέππας και Θανάσης Παπαθανασίου έστησαν και μια σκηνή σε ένα νοσοκομείο. Ο γιατρός ανακοινώνει στη σπουδαία Άννα Παναγιωτοπούλου (Λαυρεντία Μπισμπίκη στην ταινία) ότι ο γιος της θα ζήσει, έστω τυφλός. "Να που συμβαίνουν και θαύματα!" αναφωνεί εκείνη. Και μια ντουζίνα ασθενείς –κουτσοί, στραβοί, μπανταρισμένοι, με πατερίτσες– αντάμα και δυό-τρεις σέξι νοσοκόμες αρχίζουν να χορεύουν και να τραγουδάνε. "Εμπρός το κεφάλι ψηλά, να γίνουμε όλοι καλά!"...

Θα γυριζόταν σήμερα κάτι τέτοιο; Μην είστε απολύτως σίγουροι. Εγώ φαντάζομαι τον παραγωγό, αν όχι και τον νομικό σύμβουλο της εταιρείας παραγωγής, να διατυπώνουν έντονες ενστάσεις. "Μήπως προσβάλλουμε τον ιατρικό κλάδο; Τις νοσηλεύτριες; Μήπως κάνουμε χυδαίο χιούμορ εις βάρος των αναπήρων και των χρονίως πασχόντων; Το πλάνο τουλάχιστον που λένε "μια πάπια μα ποια πάπια;” κραδαίνοντας μια σκωραμίδα, κόψτε το να χαρείτε!" 

Ο Παπαθανασίου και ο Ρέππας θα έμεναν στην αρχή άναυδοι. Θα έμπαιναν έπειτα σε ζόρικο δίλημμα. Δεν είναι δα η σκηνή του νοσοκομείου και η ραχοκοκκαλιά τής ταινίας τους. Εάν όμως άρχιζαν να αυτολογοκρίνονται για να προλάβουν παρεξηγήσεις και μπλεξίματα, τότε τη σάτιρα, το σκώμμα, το ευφρόσυνο πνεύμα τους θα τα έπαιρνε ο διάολος. Ο οποίος διάβολος στις μέρες μας είναι σκαιός, αδέκαστος σαν θεολόγος-κατηχητής του 1950. Φοράει τον μανδύα της πολιτικής ορθότητας.

Πώς και θυμήθηκα το "Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο" παραμονές του 2024; Εξαιτίας του περιστατικού που απασχόλησε την ειδησεογραφία μας, παράλληλα με τους θανάτους διάσημων, τα στυγερά εγκλήματα και τα φρικτά αυτοκινητιστικά.  

Για αρκετή ώστε να την απαθανατίσουν και να ανεβάσουν το βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Από όπου το αλίευσε ο Βαγ. Αυλίτης και... ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.

Ποσώς εκπλήσσομαι με τον κύριο Αυλίτη –ίδιον των πολιτικών, ανεξαρτήτως παράταξης, να κάνουν την τρίχα τριχιά. Το ζήτημα είναι οι ουκ ολίγοι συμπολίτες μας οι οποίοι ειλικρινώς σκανδαλίστηκαν. Γνησίως έφριξαν. "Το νοσοκομείο δεν είναι μπουζουκλερί!" ανέκραξαν. "Δεν τους πληρώνει ο φορολογούμενος για να νταλκαδιάζουν!" Ιδίως μάλιστα όταν αντίκριζαν σημεία και τέρατα που συνέβαιναν κατά κόρον στις ένδοξες στιγμές του έπους Θωμάκου και, διέρρηξαν τα ιμάτιά τους. ""Γελοίες δικαιολογίες!" εξαγριώθηκαν περαιτέρω.

Αναρωτιέμαι ειλικρινά. Έχουν ζήσει μια μέρα έστω αυτοί οι μυγιάγγιχτοι σε πραγματικές συνθήκες; Η αυθόρμητη ανθρώπινη αντίδραση στη σοβαρή νόσο και στο απειλούμενο τέλος είναι το γέλιο. Και ο έρωτας. 

Στα επείγοντα γεγονότα, αφορμή ψάχνει για να σκάσει το χειλάκι σου. Στους κοιτώνες νοσηλείας, η  μια πιάνει κουβέντα με τον γυμνασμένο ανηψιό της διπλανής κυρίας, ο άλλος λιμπίζεται τις καμπύλες της γιατρού κάτω από τη λευκή της μπλούζα. Ένα νοσοκομείο είναι μέρος αφροδισιακότερο κι από το πιο χοτ κλαμπ. Και από πενθήμερη ακόμα εκδρομή εφήβων. Γιατί; Διότι, όπως σοφά το γράφει ο Ανδρέας Εμπειρίκος, "οι Έλληνες" –και όχι μονάχα οι Έλληνες– "κάνουν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου..."   

Και τότε βέβαια μερικοί χλεύασαν τη συμβολική κίνηση –τους εκνεύριζε και η ελάχιστη αχτίδα αισιοδοξίας και η υποψία ακόμα χαράς μέσα στον ζόφο...

Το σύστημα του Δήμου Κηφισιάς υποφέρει χρόνιες δυσλειτουργίες, από βαθιές παθογένειες. Αυτοί που το υπηρετούν αμείβονται γλίσχρα σε σχέση με όσα προσφέρουν. Το να σού κάθονται στον λαιμό λίγες στιγμές αναψυχής τους, δεν φανερώνει παρά τη δική σου μικροψυχία.      

Ανέκαθεν υπήρχαν άνθρωποι στεγνοί, καρμίρηδες. Που νοιώθουν άνετα μόνο σε περιβάλλοντα γκρίζα και σοβαροφανή. Που πολύ θα ήθελαν να απαγορευτεί δια νόμου το κέφι, ο χαβαλές, εκτός και αν είναι στρατευμένος, εκτός κι αν στοχεύει πολιτικούς και ιδεολογικούς εχθρούς. 

Τους ευχόμαστε από καρδιάς να μαλακώσουν. Να μπολιαστούν με παιδική χαρά, με γεροντική έστω σοφία. Να πάψουν να κουνάνε το δάχτυλο, να κουνήσουν επιτέλους την ουρίτσα τους. "Εμπρός το κεφάλι ψηλά" να τραγουδήσουν "να γίνουμε όλοι καλά!" Λέγε-λέγε ίσως και να γίνουμε..