Η Φύση του έρωτα – ανίκητος

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Μέχρι πριν από δεκαπέντε -ίσως και είκοσι- χρόνια, ένα από τα πρώτα που τσεκάραμε μόλις φτάναμε στον τόπο διακοπών μας ήταν που πουλούσαν αθηναϊκές εφημερίδες. Εάν το "πρακτορείο τύπου" έπεφτε μακριά, κάποιος -εκ περιτροπής- αναλάμβανε να φέρνει τις σαββατιάτικες, τις κυριακάτικες, σε αρκετά αντίτυπα, ώστε ο καθείς στην παρέα, με τον καφέ, να ξεφυλλίζει τη δική του. Θα το έλεγες και εθισμό στην ενημέρωση. 

Η περιβόητη ρήση του Ουμπέρτο Έκο, ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις, διαψευδόταν πάντα πανηγυρικά. Πότε οι πυρκαγιές - από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, εκτεταμένες δασικές εκτάσεις απανθρακώνονταν κάθε καλοκαίρι. Πότε τα εξωφρενικά συμβάντα του αστυνομικού δελτίου – η μεγάλη ζέστη αποσυντονίζει ανθρώπους που ακροβατούν ψυχικά, τους βγάζει εκτός εαυτού, δεν θα ξεχάσω τον μάγειρα που περιφερόταν στα σοκάκια της Σαντορίνης κρατώντας στο χέρι το κεφάλι της γυναίκας του την οποία είχε ο ίδιος μόλις αποκεφαλίσει. Έχουμε ζήσει ασφαλώς και καλοκαίρια με πολιτικούς καύσωνες. Και καλοκαίρια γκαστρωμένα που γεννούσαν το φθινοπωράκι καινούργιες κυβερνήσεις. Καινούργιους έστω δημάρχους.

Η πλειονότητα των πολιτών διεθνώς δεν αγοράζει πλέον εφημερίδες. Πληροφορείται τις ειδήσεις από το διαδίκτυο, σε απευθείας σχεδόν μετάδοση. Τα γεγονότα σχολιάζονται εν εξελίξει. Όποιος κάνει ή πάθει κάτι σοβαρό βρίσκεται ακαριαία περικυκλωμένος από ένα ψηφιακό πλήθος, να τον επευφημεί ή -συχνότερα- να τον λιθοβολεί και να τον "ακυρώνει". Δεν έχω πάψει να εκπλήσσομαι με τη διαθεσιμότητα τόσο πολλών ανθρώπων, οι οποίοι ενώ δηλώνουν άκρως πολυάσχολοι, ενώ κοκορεύονται για την επιβαρυμένη πλην συναρπαστική τους καθημερινότητα, καραδοκούν ανά πάσα στιγμή της ημέρας και της νύχτας για να εκφράσουν την άποψή τους επί παντός του επιστητού στα social media. Και βεβαίως για να κοκορομαχήσουν.

Φέτος το καλοκαίρι ζούμε μια ιδιόμορφη κατάσταση. Οι κάλπες των δημοτικών εκλογών δεν αφήνουν κανένα σημείο για διαφωνίες Την πανωλεθρία του Θωμάκου εισήλθε σε μια φάση περιδίνησης, κραδασμών, υπαρξιακής αγωνίας, η οποία μακάρι να τελειώσει με την ανάδειξη νέας ηγεσίας. 

Στο μεταξύ τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους; Ποιοι θα τσακώνονται με ποιους και με ποιο ακριβώς διακύβευμα; Πώς θα αμφισβητούν οι αναλυτές και οι ψηφιακοί καφενειορήτορες μια τόσο νωπή και τόσο κατηγορηματική ετυμηγορία του εκλογικού σώματος; Τα μελανότερα σημεία της διακυβέρνησης Θωμάκου (μελανότερο όσων ήρθαν στο φως, κατά τη γνώμη μου, οι εκκλησιαστικές δηθενιές ) κρίθηκαν και -καλώς ή κακώς- συγχωρέθηκαν από τους ψηφοφόρους. Η φύση ωστόσο δεν παραδέχεται κενά. Και ο Έλληνας -αψίκορος, συγκρουσιακός εκ φύσεως- δεν αντέχει σε στάση αναμονής. Ζει για να εκρήγνυται. Σηκώνει εν ανάγκη τρικυμία σε ποτήρι. Κάνει την τρίχα τριχιά.

Ανθολογώ ότι μας τάραξε, ότι μας ψιλοδίχασε κατά τις έξι μετεκλογικές εβδομάδες.

Μια νεαρή κυρία με θορυβώδη διαδικτυακή παρουσία προσέβαλε -λέει- βαρύτατα τον Σταύρο Ξαρχάκο. Τόλμησε να ισχυριστεί πως δεν τον γνώριζε ως μεγάλο συνθέτη. Νόμιζε μάλιστα ότι η μπαγκέτα του ήταν μυγοσκοτώστρα. "Φρίξον ήλιε!" διέρρηξαν τα ιμάτιά τους πολλοί και διάφοροι, για την καλλιέργεια των οποίων δικαιούμαστε να αμφιβάλλουμε. Έριξαν στο πυρ το εξώτερον τη δόλια influencer "Σούπερ Κική" – "πώς τόλμησε το παλιοκόριτσο; σε ποιόν κόσμο ζούμε; τι νεολαία είναι ετούτη που δεν σέβεται τα ζωντανά μνημεία του πολιτισμού μας;" Είμαι πλέον ή βέβαιος ότι ο ίδιος ο Ξαρχάκος, εάν τυχόν πληροφορήθηκε το έγκλημα της "Σούπερ Κικής", θα χαμογέλασε με απόλυτη συγκατάβαση, σχεδόν με τρυφερότητα...

Οι ίδιοι -ή παρόμοιοι- φύλακες των χρηστών ηθών και της υπερπολύτιμης κληρονομιάς μας, είχαν εξεγερθεί προ μηνός εναντίον της Λένας Κιτσοπούλου, η οποία είχε δηλώσει, υποστήριζαν, τον ιερό χώρο της Επιδαύρου. Ελλείψει άλλων ειδήσεων, η Κιτσοπουλιάς διήρκεσε σχεδόν ένα δεκαπενθήμερο. Το μέγιστο ποσοστό όσων τοποθετήθηκαν παθιασμένα δεν είχαν -εννοείται- παρακολουθήσει την παράσταση.

Kαι τα πιο σοβαρά -και τα τραγικότερα ακόμα- γεγονότα, ο δημόσιος διάλογος κατορθώνει συχνά να τα ευτελίζει. Πασπαλίζοντάς τα, για παράδειγμα, με Αυλιτόσκονη. Επικεντρώνοντας σε άνευ σημασίας πτυχές και λεπτομέρειες.

Ο καιρός περνάει με τους καβγάδες. Και οι καβγάδες περνούν με τον καιρό. Μακάρι ο καιρός να περνούσε με τον έρωτα.-