Η μάχη του κέντρου

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Εδώ και μήνες το πολιτικό ρεπορτάζ, οι αναλύσεις, οι συζητήσεις τείνουν να μονοπωληθούν από όσα συμβαίνουν στον χώρο που ξεκινάει από τα αριστερά της Νέας Δημοκρατίας και φτάνει μέχρι το ΚΚΕ.

Δεν λέω, η φάση έχει ψωμί. Και γέλιο. Άσε που δεν εξυπηρετεί την κυβέρνηση ο κόσμος να αποσπάται, παροδικά έστω, από το πρόβλημα της καλπάζουσας ακρίβειας, από την αίσθηση ότι ακόμα και αν οι αριθμοί ευημερούν, οι άνθρωποι υποφέρουν. Ναι, ασχολείται με τις κλωτσοπατινάδες στη Νέα Δημοκρατία. Με τη φιλοδοξία του Νίκου Δένδια. Με την ολική επαναφορά του Κωστή Χατζηδάκη. Με την ευγενική μορφή του Κυριάκου Πιερακάκη – δεν το γράφω διόλου ειρωνικά, μου θυμίζει ο Νίκος Δένδιας τους Κερκυραίους πρωτοσοσιαλιστές του 19ου αιώνα, του ταιριάζει γάντι ο στίχος του Μαγιακόφκσι "εγώ είμαι ένα σύννεφο με παντελόνια"… Με την λεγόμενη θεσμικότητα που ενσαρκώνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κι αν κάποιος βαρεθεί, μπουχτίσει από όλα αυτά, οι συνομιλητές του υπενθυμίζουν ότι το ζήτημα είναι φλέγον καθώς η Κεντροαριστερά, εφόσον λύσει τα εσωτερικά της, θα αποτελέσει τον αντίπαλο πόλο Συριζα-Πασοκ και τελευταία τη Ζωή με τη Πλεύση Ελευθερίας. Πως η μάχη των προσεχών εκλογών θα κριθεί στο κέντρο. Ισχύει;

Τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη λένε θα αποτελεί την αξιωματική αντιπολίτευση. 

Θυμάμαι την κουβέντα που άκουγα συχνά προ επταμήνου, όταν οι κυβερνητικοί βουλευτές της δεξιάς πτέρυγας ζυμώνονταν και ξαναζυμώνονταν από το Μέγαρο Μαξίμου για να ψηφίσουν τον γάμο των ομοφύλων. "Εάν ο Β., τα βροντήξει και επιστρέψει στην πολιτική του κοίτη, η δεξιά θα απογειωθεί. Ένας ηγέτης της λείπει…" Ο Β. δεν τα βρόντηξε. Η πρωτοκαθεδρία του ότι και νακάνει, πάρε παράδειγμα ανασχηματισμός αίφνης εμφανίστηκαν 3 υπουργοί -που εν τω μεταξύ έγιναν 6- που «είχαν αρπάξει από τα κοινά» Προσώρας. 

"Με τους ψεκασμένους δεν αξίζει να ασχολούμαστε. Έχουν κάψει φλάντζα…" σήκωσε τις προάλλες το φρύδι σε ιδιωτική συζήτηση ένας από τους σοβαρότερους -υποτίθεται- διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Η φράση του μου φάνηκε εξοργιστικά, αυτοκαταστροφικά κυρίως, σνομπ. Άλλο το να απέχεις παρασάγγας από την αντίληψη και από την αισθητική μιας μερίδας συμπολιτών σου. Και άλλο το να περιφρονείς την ίδια τους την ύπαρξη. Στη δεύτερη περίπτωση κινδυνεύεις να νοιώσεις σύντομα την πύρινη ανάσα τους στο σβέρκο σου. Όπως σου συνέβη σχετικά πρόσφατα με την πολιτική έκφραση της πάνω πλατείας των "Αγανακτισμένων". Τη Χρυσή Αυγή. 

Κινούνται οι ηγεσίες της ελληνικής δεξιάς στον χώρο του γραφικού; Να το δεχθώ. Κι ας μου φαίνεται ο Νίκος Δένδιας σοβαρότερη φυσιογνωμία από τον Κώστα Χατζηδάκη. Είναι οι ψηφοφόροι τους ένας εσμός αστοιχείωτων, θρησκόληπτων, εμμονικών ανθρώπων; Άλλο κυρίως τους χαρακτηρίζει. Ο τρόμος τους για ένα μέλλον που θα δεν θα τους περιέχει. Για έναν "γενναίο καινούργιο κόσμο" της τεχνολογικής επανάστασης, της τεχνητής νοημοσύνης, της ολοκληρωτικής παγκοσμιοποίησης, ο οποίος θα τους αφήσει πίσω. Θα τους στριμώξει ως απροσάρμοστους στο περιθώριο. Σε μία τζανκ καθημερινότητα εξαρτώμενη από κρατικά επιδόματα, κολλημένη σε οθόνες, εθισμένη στη σκουπιδοτηλεόραση και στους σκυλοκαβγάδες των σόσιαλ μίντια. 

Εάν διαβάσεις ψύχραιμα τα κείμενα των "ψεκασμένων", θα διακρίνεις -κάτω από τις θεωρίες συνομωσίας και από τις χαλκευμένες προφητείες του Παϊσιου και λοιπών αγίων- αυτή ακριβώς την αγωνία. Η οποία είναι απολύτως γνήσια. Και δικαιολογημένη. 

Στην Αμερική τους λένε χιλμπίλιδες, τους έχει εναγκαλιστεί ο Ντόναλντ Τραμπ, τους εκφράζει ως σάρκα από τη σάρκα τους ο υποψήφιος αντιπρόεδρος του Τζ.Ντ. Βανς – διαβάστε την αυτοβιογραφία του, δείτε την εξαιρετική ταινία που βασίστηκε επάνω της, το "Hillbilly Elegy”. Στη Γαλλία τους έκλεψε, δεκαετίες ήδη, από το κομμουνιστικό κόμμα ο Λεπέν, στάθηκαν η μαγιά που βρήκε η θυγατέρα του και απειλεί να αλώσει σε διαδοχικές αναμετρήσεις τα Ηλύσια Πεδία ή έστω τη Βουλή. Στην Ιταλία εκφράζονται προφανώς από την πρωθυπουργό Μελόνι.

Στην Ελλάδα ούτε καν η θριαμβευτική επιτυχία τού σήριαλ για τον Παϊσιο ή τα ακροδεξιά μπουμπούκια τύπου Άδωνι, Βορίδη και Πλεύρη -τα δυόμιση σχεδόν εκατομμύρια θεατές- δεν σήμαναν τίποτα ιδιαίτερο για τους δημόσιους διανοουμένους μας. Το θεώρησαν ένα τηλεοπτικό απλώς φαινόμενο. Τους βλέπω μέχρι την παραμονή των εκλογών να είναι απολύτως βέβαιοι ότι η μάχη θα κριθεί στο κέντρο.-