Κινηματογραφώντας το Καλοκαίρι: «Η Περιπέτεια»

Με τον τίτλο «Κινηματογραφώντας το Καλοκαίρι» παρουσιάζουμε μία σειρά από, χαρακτηριστικές, αγαπημένες μα κυρίως "δροσερές" ταινίες, οι οποίες ύμνησαν τον ήλιο, τη θάλασσα, την παραλία κι εν τέλει το ίδιο καλοκαίρι. Ταινίες που έχουν σημειώσει τη δική τους μοναδική ιστορία και πορεία, συντροφεύοντας μας σε κάποια θερινή προβολή παρέα με καλούς φίλους.

«Η Περιπέτεια» (L' Avventura - 1960) του Μικελάντζελο Αντονιόνι

Μία παρέα μεγαλοαστών ξεκινά για κρουαζιέρα. Ανάμεσά τους και η Κλαούντια, που προέρχεται από κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Στη διάρκεια της κρουαζιέρας η παρέα αποβιβάζεται σ’ ένα ξερονήσι - στην ηφαιστειογενή βραχονησίδα Lisca Bianca στο Αρχιπέλαγος των Αιολίδων νήσων, βόρεια της Σικελίας. Εκεί η Άννα (Λέα Μασάρι), φιλενάδα του αρχιτέκτονα Σάντρο (Γκαμπριέλε Φερτσέτι) και φίλη της Κλαούντια, ξαφνικά εξαφανίζεται.

Το ανεξήγητο αυτό συμβάν επιδρά καταλυτικά στην υπόλοιπη παρέα και κυρίως στην Κλαούντια (υπέροχη η Μόνικα Βίττι) και στον Σάντρο, οι οποίοι αρχίζουν μια αβέβαιη, όσο και εύθραυστη σχέση.

«Όλοι αναρωτιούνται βλέποντας την ταινία: τι τέλος είχε η Άννα; Υπήρχε στο σενάριο μια σκηνή που στη συνέχεια κόπηκε, δεν θυμάμαι για ποιον λόγο, στην οποία η Κλαούντια, η φίλη της Άννα, βρίσκεται μαζί με τους άλλους φίλους της στο νησί. Κάθονται και φαντάζονται όλες τις δυνατές υποθέσεις γύρω από την εξαφάνιση της κοπέλας. Όμως δεν υπάρχουν απαντήσεις. Μετά από μια σιωπή κάποιος λέει “Ίσως να πνίγηκε μόνο”. Η Κλαούντια γυρίζει απότομα και λέει “Μόνο;”. Όλοι κοιτάζονται πανικόβλητοι. Αυτός λοιπόν ο πανικός είναι το στίγμα της ταινίας.» Μικελάντζελο Αντονιόνι

Γυρισμένη κατά το ήμισυ σ' ένα ερημικό, ηφαιστειογενές νησί όπου βρίσκει καταφύγιο μια παρέα πλουσίων ενώ ταξιδεύει με ιστιοπλοϊκό, η ταινία είναι γεμάτη ήλιο, θάλασσα και φυσικά... μυστήριο. Μια εξαφάνιση, μια ιστορία αγάπης και το μεσογειακό θερμό καλοκαίρι συνθέτουν το τοπίο της  περιπέτειας μας. Μ' ένα υπέροχο καστ ηθοποιών, αποτελούμενο από τους: Μόνικα Βίτι, Γκαμπριέλε Φερτσέτι, Λέα Μασάρι, Ντομινίκ Μπλανσάρ και Ρέντζο Ρίτσι.

Η «Περιπέτεια», αποτελεί το πρώτο μέρος της «τριλογίας της αποξένωσης». Θα ακολουθήσουν «Η Νύχτα» (La Notte) το 1961 και «Η Έκλειψη» (L'Eclisse) το 1962, μέσα από την οποία ο Αντονιόνι ιχνηλατεί την εσωτερική έρημο του ανθρώπου και την αδυναμία επικοινωνίας στη σύγχρονη κοινωνία. Παράλληλα η ταινία σηματοδοτεί και την πρώτη συνεργασία του Ιταλού δημιουργού με τη Μόνικα Βίττι, την ηθοποιό που έμελλε να γίνει η μούσα του.

Το φιλμ του Μικελάντζελο Αντονιόνι, ήταν υποψήφιο για 2 BAFTA (Καλύτερης ταινίας και Γυναικείας Ερμηνείας), ενώ απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών το 1960 καθώς και το Μεγάλο Βραβείο Κριτικής Επιτροπής. Ενώ η Μόνικα Βίττι τιμήθηκε με τη Χρυσή Σφαίρα Γυναικείας Ερμηνείας.

Η «Περιπέτεια», εκτυλίσσεται στις μαγικές ακτές της Σικελίας. Ο Αντονιόνι εξαφανίζει την ηρωίδα της ταινίας του υπό συνθήκες ανεξιχνίαστου μυστηρίου. Με πρωτότυπο, περίεργο, μα πάνω απ' όλα, αριστουργηματικό τρόπο. Έτσι λοιπόν, το χρονικό της εξαφάνισης της Άννας, δηλαδή του πλουσιοκόριτσου, που εμφανίζεται από τις πρώτες σκηνές ως το κεντρικό πρόσωπο της «Περιπέτειας», διαγράφεται μέσα από σε τέσσερις Πράξεις.

Πράξη πρώτη: αναχώρηση από το πατρικό σπίτι με τη συνοδεία της φίλης της Κλαούντια. Πράξη δεύτερη: συνάντηση με τον κατά τι μεγαλύτερο εραστή της. Πράξη τρίτη: περαιτέρω διεύρυνση της παρέας και εκδρομή σ' ένα άγονο, βραχώδες ερημονήσι. Πράξη τέταρτη: η Άννα είναι μυστηριωδώς εξαφανισμένη...

Το φιλμ, από την αρχή του και σταδιακά, αποκτά μια χροιά ανησυχητική, καθώς κινείται σε τεντωμένο σχοινί. Οι ήρωες, βαδίζουν σ' ένα έδαφος όπου κάθε βεβαιότητα τίθεται υπό αμφισβήτηση. Τα γεγονότα, μπορούν να ανατραπούν ανά πάσα στιγμή και φυσικά το φιλμ έχει αρκετά στοιχεία που θα το κατέτασσαν ως θρίλερ.

Ο Αντονιόνι σχεδιάζει εξαρχής ένα ιδιόμορφο ερωτικό τρίγωνο. Παίζοντας ως επί το πλείστον με τη σύνθεση του κάδρου, αλλά και τα αμφίσημα βλέμματα, των πρωταγωνιστών του. Χαρακτηριστικές, είναι οι σκηνές όπου η ηρωίδα εκφράζει έστω και σιωπηλά μία αγωνιώδης τάσης φυγής, ενώ ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί συμβολικά ένα φόρεμα που σταδιακά, αλλάζει χέρια.

Ο Ιταλός δημιουργός, έχει μεταξύ των άλλων, την ικανότητα να εγκαθιστά την αβεβαιότητα στον θεατή, τοποθετώντας με μαεστρία την κάμερά του και καθοδηγώντας την με διακριτικές κινήσεις. Παρατηρούμε έτσι την μακρινή λήψη της αποχώρησης του ζευγαριού και καθώς η κάμερα μετατοπίζεται με μπροστινό κάθετο τράβελινγκ, η ανησυχία και η αγωνία κορυφώνεται ενώ προσπαθούμε να κατανοήσουμε τις προθέσεις αλλά και τη μοίρα των ηρώων μας...

Η υπόθεση της ταινίας μπορεί να είναι φαινομενικά απλή, το σενάριο όμως φανερώνει την ευφυΐα και το αστείρευτο ταλέντο ενός από τους μεγαλύτερους δημιουργούς στην ιστορία της 7ης τέχνης. Σφιχτοδεμένο και δίχως συναισθηματικές εξάρσεις κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή καθ' όλη τη διάρκεια του φιλμ.Το αποτέλεσμα, είναι ένα δημιούργημα, ανομολόγητης ομορφιάς, που θα μας στοιχειώνει για πάντα!