Η ιστορία του Τζακ του Αντεροβγάλτη έχει κρατήσει έως τις ημέρες μας αμείωτο το ενδιαφέρον της κοινής γνώμη, ενώ έχουν διατυπωθεί πάνω από 100 θεωρίες για την ταυτότητά του. Το ψευδώνυμο του αποδόθηκε από μία σειρά υβριστικών επιστολών, που έλαβαν οι αρχές από κάποιον που υπέγραφε ως Τζακ ο Αντεροβγάλτης και ισχυριζόταν πως ήταν ο δολοφόνος.
Οι μέθοδοι που εφάρμοσε η Σκότλαντ Γιάρντ για να εντοπιστεί και να παγιδευθεί ο δολοφόνος ήταν πολλές, περίπλοκες και εξεζητημένες κάποιες φορές. Σε μία περίπτωση, μάλιστα, φωτογραφήθηκαν τα μάτια ενός από τα θύματα, επειδή υποστηριζόταν ότι η εικόνα του δολοφόνου είχε αποτυπωθεί στους αμφιβληστροειδείς χιτώνες των ματιών του. Φυσικά, η θεωρία αυτή αποδείχθηκε ανυπόστατη.
Η ιστορία τού Τζακ του Αντεροβγάλτη αποτέλεσε θέμα πολυάριθμων, λογοτεχνικών και κινηματογραφικών έργων, από τα οποία το αξιολογότερο ίσως είναι ένα μυθιστόρημα τρόμου, γραμμένο από τη Μαίρη Μπέλοκ Λόουντς με τίτλο «Ο Ένοικος» («The Lodger», 1913), που μεταφέρθηκε πολλές φορές στον κινηματογράφο, με πρώτο διδάξαντα τον Άλφρεντ Χίτσκοκ («The Lodger: A Story of the London Fog», 1927).
Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης έγινε όπερα («The Lodger»), μιούζικαλ, τηλεοπτική σειρά και βιντεοπαιχνίδι, ενώ γνωστά ονόματα της ροκ μουσικής εμπνεύστηκαν από την υπόθεση, όπως ο Μπομπ Ντίλαν («Tombstone Blues», 1965), οι Judas Priest («Ripper», 1976), οι Motorhead («Jack the Ripper»,1992), ο Νικ Κέιβ («Jack the Ripper», 1992) και ο Μόρισεϊ («Jack the Ripper», 1993).
