Λεξ στο ΟΑΚΑ - Μια συναυλία-τομή για τους «αόρατους»
65.000 άνθρωποι, μια τεράστια σκηνή, αμέτρητα καπνογόνα και η φωνή του ΛΕΞ να ρίχνει φως σε εκείνους που σπάνια το διεκδικούν
ίναι ομάδες πολλές κι άλλες τόσες φυλές, τα παιδιά έξω από τα εικοσιτετράωρα». Φωνάζουν πως «δεν είναι κανένας ασφαλής μέσα στις πολυκατοικίες» και ο ΛΕΞ τούς απαντά από την τεράστια σκηνή που στήθηκε στον Τοίχο των Εθνών του ΟΑΚΑ πως μάλλον «γι’ αυτό είστε τόσοι πολλοί εδώ απόψε». Και ήταν πάρα πολλοί –65.000 άνθρωποι που έσπευσαν να εξασφαλίσουν τα εισιτήριά τους τις πρώτες κιόλας ώρες μετά την ανακοίνωση της συναυλίας.
Στη συναυλία του ΛΕΞ δεν είχε πιτσιρίκια όπως στον Bloody Hawk. Δεν είχε το πολιτικοποιημένο νεανικό κοινό που είδα λίγες μέρες πριν στη συναυλία των Rationalistas και των ΣΤΙΧΟΙΜΑ. Δεν έγινε το πλήθος ένα ποτάμι διαμαρτυρίας για την Παλαιστίνη, παρά την παρουσία αρκετών σημαιών. Δεν ακούστηκαν συνθήματα που αμφισβητούσαν την κυβερνητική πολιτική. Ο ΛΕΞ δεν αναφέρθηκε σε τίποτα απ’ όλα αυτά.
Εκεί βρεθήκαμε ανάμεσα στη γενιά του ΛΕΞ –κατά κύριο λόγο 30άρηδες και 40άρηδες, ένοικοι των πολυκατοικιών, παιδιά του μεροκάματου που ήρθαν από κάθε γειτονιά της Αθήνας αλλά και άλλες πόλεις της χώρας. Δεν είχε πολλούς από αυτούς που αποκαλούμε «φασαίους». Το κοινό του ΛΕΞ είναι ένα λαϊκό κοινό.
Εκείνος, σε μια τεράστια σκηνή που είχε στηθεί σαν βενζινάδικο, παρέλασε εικόνες σαν από ταινία του Romain Gavras: «φτιαγμένα» μηχανάκια, αλάνια που κάνουν νταραβέρια, «κορίτσια που έχουν όνειρα και πλάνα, δουλειά, δουλειά, δουλειά, σαν τη Rihanna». Ο ΛΕΞ χτίζει αφήγηση για τους «αόρατους» με τον πιο απλό τρόπο: τους κοιτάζει και μιλάει όπως μιλούν αυτοί. Δεν τους νουθετεί, δεν προσποιείται, δεν υποδύεται κάτι μεγαλύτερο. Ισως γι’ αυτό και εκείνοι τού χαρίζουν κάτι που δεν αγοράζεται: αφοσίωση.
Ο ΛΕΞ σε μια κοινωνία χωρίς αντιπροσώπευση κουβαλά πάνω του φαντασιώσεις και φόβους. Για κάποιους είναι η φωνή μιας γενιάς· για άλλους ένας επικίνδυνος τύπος που τραγουδά για «προσευχές να πέσουνε οι ΔΙΑΣ από τις μηχανές». Οι «true» τον κατηγορούν για απολίτικη στάση και εμπορικότητα. Εκείνος μάλλον τους ακούει όλους χωρίς να απαντά. Το μόνο που δήλωσε ξεκάθαρα το βράδυ του Σαββάτου ήταν πως αφιερώνει τη συναυλία σε όλους και όλες που παλεύουν «για την κουλτούρα». Ολους. Οχι μόνο τους «δικούς» του.
Ισως εκεί να βρίσκεται και η δύναμή του: δεν είναι ηρωικός, ούτε καθοδηγητής. Είναι ένας από εμάς. Πλατείες. Μπάλα. Ακαθοδήγητη οργή. Ασφυξία. Αναρωτηθήκαμε με έναν φίλο για αυτούς τους 65.000 ανθρώπους. Με ποιους συνομιλούν; Πού απευθύνονται; Τι ψηφίζουν; Δεν είχαμε απάντηση. Ισως να μιλούν μόνο μεταξύ τους κι ας ήταν αδύνατο να συνδεθούν μέσα σε μια πρωτοφανή συνθήκη τέτοιου πλήθους σε χώρο που δεν είναι στάδιο. Σκεφτόμουν πως αυτή τη «συνεννόηση» δεν τη διαλύει κανένα κενό λόγου, καμία απουσία θέσης. Είναι αρκετό να είσαι παρών.
Φώναξε στη σκηνή την «κυρία Χαρά». Τη Χαρούλα Αλεξίου. Εκείνη, πανέμορφη, γενναιόδωρη και σπουδαία, γέμισε τη σκηνή με την αγκαλιά της και μια ερμηνεία τού «Φύγε» που αποθεώθηκε από τα παιδιά έξω από τα 24ωρα. Γιοι και κόρες εκείνων των παιδιών που ερωτεύτηκαν και είδαν ουρανό με τα «Τσίλικα» και τη «Νεφέλη». Διότι η λαϊκότητα έχει συνέχεια, ιστορία, δύναμη και μπορεί να αναλυθεί, να αμφισβητηθεί, όμως η ορμή της σαρώνει τα πάντα.
Μέσα στον καπνό και τα beats χτίστηκε για λίγο μια πόλη αλλιώτικη. Αόρατη από ψηλά. Αληθινή για όσους ήταν μέσα της. Δεν ήταν η καλύτερη συναυλία του ΛΕΞ. Ηταν μια ιστορική συναυλία εκπροσώπησης ενός κενού που στέκεται σαν ελέφαντας μέσα στο κενό.