«Ζεστά ποτά» - ένας δίσκος που δεν παλιώνει
Το άλμπουμ που πριν από 40 χρόνια σύστησε τους αδελφούς Κατσιμίχα στο ευρύ κοινό περιείχε δέκα τραγούδια που ακούγονται μέχρι σήμερα χωρίς «ρυτίδες». Οι δίδυμοι τραγουδοποιοί είχαν έρθει για να μείνουν, αποτελώντας σημείο αναφοράς όποτε οι ακροατές αναζητούσαν «κάτι βαθύτερο» στο ελληνικό ρεπερτόριο
Η αφορμή ισχύει για όλη τη χρονιά που διανύουμε: εφέτος συμπληρώνονται 40 χρόνια από το δισκογραφικό ντεμπούτο των αδελφών Κατσιμίχα. Τα «Ζεστά ποτά» ακούγονται μέχρι σήμερα, σαν να μην έχει περάσει ο χρόνος το ίδιο βάναυσα όσο πάνω από άλλους δίσκους εκείνης της περιόδου. Και αυτό προφανώς οφείλεται στους στίχους που έφεραν εκείνη την εποχή οι Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας προσεγγίζοντας προσωπικά βιώματα που αφορούσαν πολλούς, τη ζωή στη μεγαλούπολη και θέματα-ταμπού (όπως ο «Φάνης», με την ηρωίνη και την κακοποίηση στη φυλακή). Χάρη στο τόσο χαρακτηριστικό μουσικό/στιχουργικό/ερμηνευτικό στίγμα τους, τα δυο δίδυμα αδέλφια από το Μπραχάμι –που πέρασαν μαζί στο Πάντειο– είχαν έρθει για να μείνουν, αποτελώντας επί χρόνια σημείο αναφοράς όποτε οι ακροατές αναζητούσαν «κάτι βαθύτερο» στο ελληνικό ρεπερτόριο.
Ο Πάνος και ο Χάρης Κατσιμίχας την εποχή των «Ζεστών ποτών»
Αφορμή δεύτερη για να θυμηθεί κανείς το άλμπουμ αυτό και την εποχή του είναι η επερχόμενη μουσική μονογραφία του δημοσιογράφου Σπύρου Αραβανή, η οποία αναμένεται τέλος Σεπτεμβρίου από τη γνωστή σειρά των εκδόσεων Οξύ, που αριθμεί ήδη 24 τίτλους (από τον «Μεγάλο ερωτικό» του Χατζιδάκι και το «Βρώμικο ψωμί» του Διονύση Σαββόπουλου, έως το «Ηighway 61 revisited» του Μπομπ Ντίλαν).
«Ρίτα – Ριτάκι» και άλλες επιτυχίες
Το τραγούδι που έκανε θραύση σε αυτοσχέδια πάρτι και στο ραδιόφωνο δεν ήταν άλλο από το «Ρίτα – Ριτάκι», το οποίο για πολλούς συμπαρέσυρε την κυκλοφορία του δίσκου στα 100.000 αντίτυπα.
Οι ίδιοι οι Κατσιμιχαίοι, μάλιστα, δεν το πολυήθελαν, αλλά η Minos-EMI επέμενε να συμπεριληφθεί στον δίσκο. Αλλωστε δεν ήταν το μόνο με φρέσκο ήχο εκείνη την περίοδο. Για τον ίδιο λόγο ακούγονταν το «Τσικαμπούμ» του Γιάννη Κούτρα (από το ομότιτλο άλμπουμ), η «Ευλαμπία» του Γιάννη Γιοκαρίνη (από το «Φόρα παρτίδα», του 1984), το «Κακοσάλεσι» του Γιάννη Μηλιώκα (από τον δίσκο «Για το καλό μου», του 1986).
Χατζιδάκις και Ρασούλης
Μη σκεφτεί κανείς ότι οι δισκογραφικές εταιρείες άνοιξαν μεμιάς τις πόρτες όταν άκουσαν τα τραγούδια. Η αναμονή και οι απορρίψεις χτύπησαν κόκκινο (μία από αυτές τη μετέφερε ο Μάνος Ξυδούς, που τότε εργαζόταν ως υπάλληλος σε μεγάλη εταιρεία – σε αυτόν είναι αφιερωμένος ο «Φάνης», όπως αναγράφεται στο οπισθόφυλλο).
Καταρχάς, οι αδελφοί Κατσιμίχα είχαν ξοδέψει ήδη μια τετραετία σε παμπ του Βερολίνου (1975-79) – ο Χάρης σπούδαζε παράλληλα Γερμανική Φιλολογία, ο Πάνος πέρασε κάποια στιγμή και στη Γαλλία για μεταπτυχιακά. Κάτι άρχισε να αλλάζει το 1982, όταν ο Πάνος κέρδισε το 3ο βραβείο στους Αγώνες Ελληνικού Τραγουδιού της Κέρκυρας, τους οποίους διοργάνωνε ο Μάνος Χατζιδάκις, με το τραγούδι «Μια βραδιά στο λούκι» (υπ’ όψιν ότι οι στίχοι και η μουσική ήταν του Χάρη). Δηλαδή ακούστηκε τότε το όνομά τους και μπήκε στα ραντάρ κάποιων. Αλλά μέχρι εκεί.
Το εξώφυλλο του δίσκου, την παραγωγή του οποίου είχε κάνει ο Μανώλης Ρασούλης
Οταν στείλαμε την κασέτα με το τραγούδι μας στη διεύθυνση που είχε δώσει ο Χατζιδάκις, δεν πιστεύαμε ότι θα προκριθεί» έλεγε αργότερα ο Πάνος. «Θυμάμαι το γλυκό χαμόγελό του και το πώς με ενθάρρυνε με το βλέμμα του όταν διηύθυνε την ορχήστρα και εγώ τραγουδούσα. Μου φέρθηκε σαν να ήμασταν ίσα κι όμοια, που λένε. Αρχοντας! Θέλω να το πω: Δεν γνωριζόμασταν καθόλου μέχρι εκείνο το βράδυ». Η μεγάλη αλλαγή έγινε μετά τη συνάντηση με τον Μανώλη Ρασούλη, ο οποίος έγινε παραγωγός του δίσκου. Την ενορχήστρωση ανέλαβαν οι Νίκος Αντύπας και Γιάννης Σπάθας.
Ο Πάνος στους «Αχαρνής»
Μια λεπτομέρεια χαμένη μέσα στον χρόνο. Το έργο «Αχαρνής – Ο Αριστοφάνης που γύρισε από τα θυμαράκια» έκανε πρεμιέρα τον Δεκέμβριο του 1976 στην μπουάτ «Ρήγας» της Πλάκας και κυκλοφόρησε σε δίσκο το 1977. Εκεί συμμετείχαν τραγουδώντας ο Πάνος Κατσιμίχας, ο Νίκος Παπάζογλου, ο Ηλίας Λιούγκος, ο Βαγγέλης Ξύδης και ο Κώστας Γεωργίου από το συγκρότημα Ανάκαρα.
«Ο τύπος μου, Νικόλα»
Με τα χρόνια μπορεί και να έχει ξεχαστεί, αλλά ο «Νικόλας» στο «Μια βραδιά στο λούκι» («Γυρίζω στον δικό μου/ ο τύπος μου Νικόλα/ Και μένα μ’ απαντάει/ κι εκεί αρχίσαν όλα») είναι πρόσωπο υπαρκτό και γνωστό: ο επίσης τραγουδοποιός Νίκος Ζιώγαλας. Η ιστορία έχει ως εξής, σύμφωνα με μαρτυρίες των «πρωταγωνιστών» και φίλων τους: ένα βράδυ εμφανίζεται μια όμορφη κοπέλα στο μπαρ «Λούκι» της οδού Χάρητος, στο Κολωνάκι. Μεταξύ πολλών άλλων, εκεί βρίσκονται ο Χάρης Κατσιμίχας με τον Ζιώγαλα. Για εκείνο το κορίτσι έγραψε ο πρώτος το τραγούδι.
Οι αδελφοί Κατσιμίχα επί σκηνής. Εκείνος ο πρώτος τους δίσκος είχε πουλήσει τότε 100.000 αντίτυπα
Το βενζινάδικο και ο τίτλος
Για τη φωτογραφία του εξωφύλλου και τον ίδιο τον τίτλο οι αδερφοί Κατσιμίχα έγραφαν στο οπισθόφυλλο: «Εξω από κάποιο βενζινάδικο της γειτονιάς μας υπάρχει ένα αυτόματο μηχάνημα με αναψυκτικά και καφέδες. Είναι το στέκι μας, κάτι σαν υπαίθριο καφενείο για δύο, εκεί που καταλήγουν πάντα οι μεταμεσονύχτιες βόλτες και συζητήσεις μας, εδώ και χρόνια. Τα δέκα τραγούδια του δίσκου φτιάχτηκαν από το 1977 (“Φάνης”) μέχρι και το 1984, και η φωτογραφία του εξωφύλλου είναι κατά κάποιο τρόπο το ενδέκατο, αφού περιέχει και τον έμμεσο τίτλο του δίσκου “Ζεστά ποτά”».
Η δεύτερη ηχογράφηση, το 2015
Στα τέλη του 2015 τα δέκα κομμάτια κυκλοφόρησαν εκ νέου, επανηχογραφημένα και με νέες ενορχηστρώσεις. Μεγάλες διαφορές προφανώς δεν υπήρχαν –ήταν μια υπόσχεση που είχαν δώσει στον εαυτό τους πριν από χρόνια–, αλλά οι ερμηνείες των αδελφών Κατσιμίχα ακούγονταν πιο ώριμες. Για την Ιστορία, τα 10 τραγούδια του δίσκου είναι: «Παίξε βραχνή μου φυσαρμόνικα», «Προσωπικές οπτασίες», «Φάνης», «Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα», «Μια βραδιά στο λούκι», «Ρίτα – Ριτάκι», «Για ένα κομμάτι ψωμί», «Υπόγειο», «Κορίτσια της συγγνώμης», «Γέλα πουλί μου, γέλα».