Πεζοδρόμια στην Κηφισιά. Είναι για ανθρώπους;

Θελήσαμε να δούμε καλύτερα τα πεζοδρόμια στην Κηφισιά. Να γευτούμε την αίσθηση που έχεις όταν κυκλοφορείς στην πόλη. Να δούμε από κοντά σε τι κατάσταση –τραγική- βρίσκονται. Το αποτέλεσμα αυτής της μικρής διαδρομής μέσα στην πόλη, απογοητευτικό.

Ξεκινήσαμε από τη κάτω πλευρά του ηλεκτρικού. Όπου υπάρχουν πεζοδρόμια –γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχουν στα πιο πολλά σημεία- η κατάσταση είναι κάπως υποφερτή. Στα πεζοδρόμια έχουν βάλει φυτά, άλλη μια πρωτοτυπία Κηφισιώτικη.

Ανηφορίζουμε στον σταθμό του τραίνου, αναβαίνουμε την Ανδριανού προς την πλατεία. Αλλάζει αμέσως η όψη των πεζοδρομίων, η κατάσταση δεν περιγράφετε απλά. Τα πεζοδρόμια παρατημένα, γεμάτα τρύπες, ελλοχεύουν κινδύνους παντού. Η όψη τους τριτοκοσμική, απαράδεκτη. Τα δένδρα παντού έχουν από τις ρίζες τους κάνει αδιάβατα, για τους κανονικούς ανθρώπους. Παντού υπάρχουν ελλείψεις από τις πλάκες και όπου υπάρχουν είναι σαν να τις έχουν επίτηδες τοποθετήσει έτσι, για να κάνουν ζημιά στους διαβάτες.

Ωστόσο δεν κυκλοφορούν μόνο κανονικοί άνθρωποι, κυκλοφορούν ή πρέπει να κυκλοφορούν και άτομα με κινητικά προβλήματα, με ειδικές ανάγκες. Τι λέω, στο λεξιλόγιο φαίνετε της απερχόμενης διοίκησης δεν υπήρχαν τέτοιου είδους ανάγκες, τέτοιοι πολίτες. Ράμπες για τα άτομα αυτά, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, απλά δεν υπάρχουν. Σχεδόν παντού.

Η Ανδριανού με χιλιάδες επισκέπτες από και προς τον ηλεκτρικό είναι και μια διαφήμιση για την πόλη. Ή καλύτερα θα πρέπει να είναι.

Συνεχίζουμε την μικρή μας βόλτα στην Κηφισιάς, η ίδια όψη. Κατεβαίνουμε την οδό Όθωνος, ένα από τους πιο γραφικούς δρόμους της πόλης. Απογοήτευση συνεχής, τα πεζοδρόμια παρατημένα και σημεία που αφήνεις τα σημάδια σου εύκολα. Τα προστατευτικά κάγκελα για τις αμπολές όπου υπάρχουν –γιατί σε αρκετά σημεία δεν υπάρχουν, με κίνδυνο κάποιος απρόσεκτος να πέσει στην βρώμικη αμπολή- θυμίζουν μια πόλη παρατημένη. Στο έλεος του θεού.

Η ίδια κατάσταση στην Αγ. Τρύφωνος, ο δρόμος που μας οδηγεί προς το Νεκροταφείο. Θλίψη και εδώ.

Τα ίδια φαινόμενα παρακμής και στη Ν. Ερυθραία. Μιά όψη τελείως τριτοκοσμική, ράμπες για άτομα με κινητικά προβλήματα είναι άγνωστη λέξη. Τα πεζοδρόμια με τους δρόμους ένα σώμα από το ξεχείλισμα των δρόμων από τις πρόσφατες μπόρες και την παράσυρσή τους παντού. Και στην Ν. Ερυθραία τα πεζοδρόμα δείχνουν την πλήρη εγκατάλειψη.

Μα -κατά τα λοιπά- είναι φανερό ότι εκείνοι που κρατούσαν το πηδάλιο έχουν ως πρώτο μέλημα τη διατήρηση των κεκτημένων τους. Μάχονταν να κρατήσουν όση πελατεία τούς έχει απομείνει. Πρόσεχαν σαν τα μάτια τους τα μικρομάγαζα που παραδοσιακά τους ανήκουν, αυτή ήταν η άποψη τους η εν γένει φιλοσοφία τους. Στα λόγια συγκατανεύουν όμως στην πράξη φαλκιδεύουν τις περισσότερες εκσυγχρονιστικές απόπειρες.

Μπαϊλντισμένοι μπαίνουμε στον πειρασμό να ιδιωτέψουμε μια και καλή. Να μην ξαναβγούμε ποτέ από τους μικρούς, προσωπικούς μας κήπους. Να ζήσουμε όσο καιρό μας απομένει με Μάλερ και μακαρονάδες, με Βισκόντι και με περιπάτους στα υπέροχα αυτά μέρη μας, αδιαφορώντας παγερά για ότι συνιστά τον δημόσιο, τον πολιτικό βίο σε αυτή τη πόλη.

Όμως όχι! Δεν κάνει να παραιτηθούμε από την προσπάθεια. Πρέπει να τη βρούμε, επιτέλους κάποτε, την αληθινή μας μέρα. Να τη βρούμε και να την παραδώσουμε στα παιδιά μας.  

Η νέα δημοτική αρχή προεκλογικά είχε αναφέρει ότι τις πρώτες 90 μέρες θα νοικοκυρέψει τα πεζοδρόμια, που θυμίζουν σε μας τη λαίλαπα, την ασχήμια της προηγούμενης διοίκησης.

Περιμένουμε.