Η πράσινη ατζέντα σκοτώνει την καταγωγή της Ευρώπης

Λέξεις όπως «μηδενικό καθαρό», «απαλλαγή από τον άνθρακα» και «κλιματική δικαιοσύνη» ακούγονται αγνές και καλοπροαίρετες, ωστόσο πίσω από αυτές βρίσκεται ένας μηχανισμός ελέγχου. Από τον Constantin von Hoffmeister, πολιτικό και πολιτιστικό σχολιαστή από τη Γερμανία, συγγραφέα των βιβλίων «MULTIPOLARITY!» και «Esoteric Trumpism», και αρχισυντάκτη των Arktos Publishing. Από τον Constantin von Hoffmeister, πολιτικό και πολιτιστικό σχολιαστή από τη Γερμανία, συγγραφέα των βιβλίων «MULTIPOLARITY!» και «Esoteric Trumpism», και αρχισυντάκτη των Arktos Publishingeurosiberia.net. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟΥ: Αγέλη Ευρωπαίων Γκρίζων Λύκων. © Getty Images / Raimund Linke

Το νέο πράσινο καθεστώς της Δυτικής Ευρώπης αναδιατάσσει την ήπειρο μέσω πολιτικών εδαφικής εκκαθάρισης και περιορισμού, αντικαθιστώντας τον τρόπο ζωής των ριζοσπαστικοποιημένων λαών με μια διαχειριζόμενη άγρια ​​φύση που διαμορφώνεται από απομακρυσμένους τεχνοκράτες και υποχρεωτική συμμόρφωση. Αυτό που έρχεται με τη γλώσσα της περιβαλλοντικής απελευθέρωσης προχωρά ως μηχανισμός ελέγχου, σχεδιασμένος για να διαλύσει τους προγονικούς δεσμούς.

Στο απαλό φως της βόρειας αυγής, όταν η ομίχλη απλώνεται πάνω από χωράφια που κάποτε είχαν αυλακωθεί από χέρια και προσευχές, μια ήσυχη δύναμη εξαπλώνεται, καλυμμένη με πράσινο, μιλώντας στη γλώσσα της «βιωσιμότητας», προσφέροντας τη λάμψη της πλανητικής φροντίδας. Σε όλη την Ευρώπη, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής, οι σύμβουλοι και οι μη εκλεγμένοι «οραματιστές» επιβάλλουν ένα μεγαλοπρεπές σχέδιο ρύθμισης και συγκράτησης. Το νέο δόγμα φέρει τα στολίδια της σωτηρίας. Υπόσχεται θεραπεία, σταθερότητα και οικολογική λύτρωση. Ωστόσο, κάτω από την επιφάνεια βρίσκεται ένα διαφορετικό μοτίβο: ένα μοτίβο συμπίεσης, συγκέντρωσης και μηχανικής μεταμόρφωσης. Αυτό το πράσινο κύμα έρχεται μέσα από γραφεία που λάμπουν με φως LED και πίνακες ελέγχου από άνθρακα, μακριά από τους ελαιώνες με βελανιδιές και τα τραγούδια των βοσκών που κάποτε διαμόρφωσαν την Ευρώπη μέσα από το πεπρωμένο και την αφοσίωση. Η παραδοσιακή Ευρώπη ζούσε μέσα από τον παλμό της γης, τα έθιμά της αντλημένα από τα λιβάδια, τους νόμους της αντικατοπτριζόμενα στα δέντρα, την πίστη της που μεταφέρεται από τον άνεμο πάνω στο καλλιεργημένο έδαφος και τους πύργους των καθεδρικών ναών.

Οι όροι φτάνουν προκατασκευασμένοι: «αναζωογόνηση», «μηδενικό καθαρό», «απαλλαγή από τον άνθρακα» και «κλιματική δικαιοσύνη». Αυτοί ακούγονται αγνοί, αντηχώντας με τον ρυθμό της επιστήμης και της ηθικής. Οι συλλαβές τους λαμπυρίζουν με ακρίβεια, όμως πίσω από τη σαφήνειά τους βρίσκεται ένας μηχανισμός ελέγχου, που αντλείται από αφηρημένους αλγόριθμους και όχι από προγονική εμπειρία. Κρύβουν μια βαθύτερη παρόρμηση: να διαλύσουν την πυκνότητα, να κατευθύνουν τον πληθυσμό από τα διάσπαρτα χωριά της μνήμης στις έξυπνες πόλεις του ελέγχου. Το δάσος επιστρέφει, όμως ο βοσκός φεύγει. Οι λύκοι γιορτάζονται, ενώ ο αγρότης εξαφανίζεται από την πολιτική. Στους λόφους της Γαλλίας, τις κοιλάδες της Ιταλίας και τις πεδιάδες της Γερμανίας, ο αρχέγονος ρυθμός σωπαίνει. Εκεί που κάποτε ανέβαινε καπνός από τις καμινάδες, τώρα ανεβαίνουν αισθητήρες που παρακολουθούν τα ελάφια. Εκεί που κάποτε υπήρχαν αχυρώνες, τώρα εμφανίζονται βιότοποι για επανεισαγόμενους κορυφαίους θηρευτές. Η αγροτική ζωή, το θεμέλιο της πολιτισμικής ανόδου της Ευρώπης, λαμβάνει επαίνους σε ομιλίες, ακόμη και όταν οι αρτηρίες της αποκόπτονται ήσυχα.

Η ήπειρος αναδιαμορφώνεται σύμφωνα με νέα μοντέλα, που έχουν συλληφθεί μέσω προσομοίωσης και έχουν καθαγιαστεί μέσω πολιτικής. Ολόκληρες περιοχές προορίζονται για αναζωογόνηση της άγριας φύσης, που σημαίνει αποκλεισμός, που σημαίνει μετασχηματισμός μέσω της απουσίας. Το ανθρώπινο αποτύπωμα υποχωρεί και στη θέση του υψώνεται μια επιμελημένη σιωπή: μετρημένη, παρατηρούμενη και καθαγιασμένη από την απόσταση. Ο δεσμός μεταξύ ανθρώπου και γης, που έχει εδραιωθεί μέσα από αιώνες καλλιέργειας, τελετουργιών και συγγένειας, δίνει τη θέση του στη διαχειριζόμενη άγρια ​​φύση.

Ωστόσο, αυτή η άγρια ​​φύση ξεδιπλώνεται χωρίς τον δικό της ρυθμό, διαμορφωμένη και συντηρούμενη μέσω απομακρυσμένης παρατήρησης και κωδικοποιημένης πρόθεσης. Παραμένει ευρετηριασμένη και διαχειριζόμενη. Κάθε πλάσμα φέρει ένα τσιπ παρακολούθησης. Κάθε δέντρο υπόκειται σε στατιστική εποπτεία. Τα drones σαρώνουν τα φυλλώματα. Οι γραφειοκράτες μιλούν για τα οικοσυστήματα με τον τρόπο που οι λογιστές μιλούν για τους ισολογισμούς. Ο ιερός χώρος, κάποτε ζωντανός με θυσίες και συγκομιδή, μετατρέπεται σε ένα πράσινο έκθεμα στο διοικητικό μουσείο της Ευρώπης.Η αισθητική αυτής της μεταμόρφωσης απευθύνεται στην κουρασμένη ψυχή. Καταπραΰνει μέσω της ομαλότητας. Υπόσχεται σκοπό μέσω της συμμόρφωσης. Τα παιδιά φυτεύουν δέντρα σε ασφαλτοστρωμένες αυλές. Οι αστικές στέγες καλλιεργούν μαρούλια σε αποστειρωμένους δίσκους. Μια ήπειρος αρχίζει να πιστεύει ότι η σωτηρία της βρίσκεται στην αφαίρεση. Απογυμνώστε τον άνθρακα. Απογυμνώστε τη βιομηχανία. Απογυμνώστε τις παραδόσεις, τους πλεονασμούς, τις υπερβολές. Αυτό που απομένει πλαισιώνεται ως αρμονία.

Ωστόσο, η αρμονία χωρίς ηρωισμό γίνεται ακινησία. Η ακινησία, όταν επιβάλλεται, γίνεται σιωπή. Το παρελθόν της Ευρώπης αναδύθηκε μέσα από την κίνηση, μέσα από την ιερή προσπάθεια, μέσα από την ιερή σύγκρουση, μέσα από την ένταση μεταξύ ανθρώπου και βουνού. Τώρα, σε αυτή τη νέα πράσινη τάξη, η κίνηση ρέει μόνο όπου επιτρέπεται, και η προσπάθεια παραδίδεται στη «σταθερότητα».

Ανάμεσα σε εκείνους που κουβαλούν μνήμη – τον ​​βοσκό, τον σιδηρουργό, τον κυνηγό, τη μαία – αναπτύσσεται ένα διαφορετικό όραμα. Αυτά δεν είναι λείψανα ενός κόσμου που πεθαίνει. Είναι σπόροι του μέλλοντος κόσμου, που αναδύονται από το βαθύ έδαφος της μνήμης και της μορφής. Η δύναμή τους ρέει μέσα από το σεβασμό, αντλείται από τους παλιούς τρόπους και στοχεύει στη δημιουργία.

Με χέρια ανοιχτά στην καινοτομία και καρδιές αγκυροβολημένες στη συνέχεια, διαμορφώνουν την αλλαγή ως κληρονομιά και όχι ως ρήξη. Αναζητούν τη συνέχεια μέσω του μετασχηματισμού: έναν ριζωμένο φουτουρισμό. Το έδαφος τους μιλάει ως συγγενή, πλούσιο σε μνήμη και υπόσχεση.

Το δάσος αποκαλύπτεται ως κατοικία και σύντροφος, ζωντανό με παρουσία και δεσμευμένο σε κοινό κάλεσμα. Το ποτάμι μιλάει ως οδηγός και μάρτυρας, ρέοντας μέσα από γενιές με τη σαφήνεια του σκοπού και τη χάρη της ανταπόδοσης. Το όνειρό τους ευθυγραμμίζει το πνεύμα με τη δομή και τον μύθο με τη μηχανή. Μια σύγχρονη Ευρώπη, ισχυρή στην τεχνολογία και πλούσια σε πνεύμα, μπορεί να αναδυθεί από αυτή τη σύγκλιση, από γεωργία με καθοδήγηση από drones που έχει τις ρίζες της στους προγονικούς κύκλους, από καθεδρικούς ναούς που λειτουργούν με ηλιακή ενέργεια, από πόλεις που διαμορφώνονται από φυλές και εδάφη και όχι από αλγόριθμους.

Μια νέα πολιτισμική-πολιτική σύνθεση αρχίζει να λαμπυρίζει στον ορίζοντα: μια Ευρώπη που δεν ζητά συγγνώμη για την ύπαρξή της, που δεν αμβλύνει την ψυχή της στο όνομα της αφαίρεσης. Αυτή η Ευρώπη δεν βλέπει καμία αντίφαση μεταξύ της άγριας φύσης και της τάξης, μεταξύ της οικολογίας και της ταυτότητας. Το έργο που έχουμε μπροστά μας επιβεβαιώνει το βάρος της μνήμης, καλωσορίζει την πρόκληση του αύριο και ζητά τη δημιουργία κάτι αξιόλογου: μιας κυρίαρχης Ευρώπης, κυρίαρχης στα τοπία της, στα σύμβολά της, στη θέλησή της. Η πράσινη τάξη, όταν καθοδηγείται από τον μύθο και την πολεμική διαύγεια, γίνεται άρμα ανόδου και όχι όργανο παρακμής. Αυτό το άρμα περιμένει αρχαιοφουτουριστικά χέρια για να πάρουν τα ηνία.

Η Ευρώπη αντιμετωπίζει για άλλη μια φορά την ελικοειδή πορεία. Το ερώτημα ξεκινά με τα δεδομένα και τη θερμοκρασία και στη συνέχεια κινείται προς το πεπρωμένο, όπου η Ευρώπη παίρνει μορφή μέσω της επιλογής και του οράματος.

Θα γίνει η ήπειρος ένα γαλήνιο καταφύγιο, υπό την επίβλεψη ρυθμιστικών αρχών και αρπακτικών, ή θα αναδυθεί ως ένας ζωντανός οργανισμός, αποτελούμενος από ανθρώπους, μνήμη, θυσία και ιερή συνέχεια; Ένα νέο πράσινο είναι εφικτό, ένα που δεν θα εξαλείψει το παρελθόν, ένα που δεν θα φιμώσει το τραγούδι του εδάφους, ένα που δεν θα ισοπεδώσει το πρόσωπο της ηπείρου. Αυτό το πράσινο θα τραγουδήσει με τη φωνή εκείνων που οργώνουν και εκείνων που χτίζουν, εκείνων που μάχονται και εκείνων που θυμούνται. Περιμένει στον άνεμο, στη φωτιά, στην πέτρα. Η αφύπνιση ξεκινά με το όραμα, και το όραμα ήδη αναδεύεται στις φλέβες της γης.

Πηγή: RT.