Ο Κάρλος το Τσακάλι σε μια αποκλειστική συνέντευξη που κανείς δε θα ήθελε να είχε ακούσει

Μια αποκλειστική συνέντευξη με τον Κάρλος το Τσακάλι, τον πρώην «Νο1 καταζητούμενο άνθρωπο στον κόσμο», είναι φλύαρη, ανατριχιαστική και γεμάτη αυτοπεποίθηση. Μοιάζει με θείο που αποφεύγουν οι γυναίκες καλεσμένες σε πάρτι γάμου.

«Εμείς στη Δύση λατρεύουμε να μισούμε έναν τρομοκράτη» γράφει ο Jack Seale στον Guardian και συνεχίζει: «Το γεγονός ότι ένας μοναχικός Βενεζουελάνος που ονομάζεται Ίλιτς Ραμίρες Σάντσες είχε γίνει η μάστιγα των κορυφαίων υπηρεσιών πληροφοριών χάριζε μια κάποια μυσταγωγία. Όπως αναφέρει το ντοκιμαντέρ The Jackal Speaks: Inside the Mind of a Mass Murderer (Το Τσακάλι μιλάει: Στο μυαλό ενός μαζικού δολοφόνου), το οποίο σκιαγραφεί το προφίλ του Σάντσες μέσα από δικές του συνεντεύξεις, αυτή η όποια μορφή λυτρωτικής αντίδρασης στο Κράτος εξατμίζεται».

Ειδικά σήμερα, ειδικά αυτή τη στιγμή, ένας τρομοκράτης που τάχθηκε στο πλευρό των Παλαιστινίων, θα θέλαμε να έχει μια ανώτερη ιδεολογία.

Προκαλώντας απογοήτευση στον πατέρα του

Αφού μεγάλωσε στο Καράκας σε ένα οικογενειακό σπίτι που έχει μάγειρα, καθαρίστρια, κηπουρό και μια μεγάλη φωτογραφία του Στάλιν στον τοίχο, ο έφηβος Σάντσες μετακομίζει στο Λονδίνο και στη συνέχεια στη Μόσχα στα τέλη της δεκαετίας του 1960, προκαλώντας απογοήτευση στον πατέρα του – και, στη Σοβιετική Ένωση, εκνευρισμό στην KGB – με την προτίμησή του να διασκεδάζει αντί να σπουδάζει.

Στην ταινία, ο Σάντσες το αρνείται αυτό, αλλά είναι σίγουρα αυτός που πυροβόλησε με ρουκέτες εναντίον ισραηλινών επιβατικών αεροσκαφών στο αεροδρόμιο Ορλί το 1975.

«Κυρίως, οι συνεισφορές του Σάντσες είναι αξιοσημείωτες για την Τραμπική αυτοπροβολή τους: «Ήμουν ο καλύτερος σκοπευτής. Πυροβόλησα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον»»

Photo: YouTube

Η ιστορία πίσω από το παρατσούκλι, Κάρλος το Τσακάλι

Όταν ένας πληροφοριοδότης στρέφεται εναντίον του αποκαλύπτοντας την τοποθεσία του στην αστυνομία του Παρισιού, ο Σάντσες σκοτώνει τον πρώην συνεργάτη του και δύο από τους αστυνομικούς που φτάνουν για να τον συλλάβουν. Πλέον είναι διεθνώς διαβόητος, και το παρατσούκλι του είναι Κάρλος το Τσακάλι, το οποίο προέρχεται από τη νοτιοαμερικανική του καταγωγή και από έναν δημοσιογράφο του Guardian που επισκέφθηκε το διαμέρισμα μιας πρώην φίλης του Σάντσες και παρατήρησε ένα αντίτυπο του βιβλίου Η Ημέρα του Τσακαλιού του Φρέντερικ Φορσάιθ.

«Ο Κάρλος το Τσακάλι πραγματοποιεί τη μεγαλύτερη δουλειά του όταν μαζί με την ομάδα του παίρνουν δεκάδες ομήρους σε μια σύνοδο κορυφής της Opec στη Βιέννη τον Δεκέμβριο του 1975, ενεργώντας για λογαριασμό του PFLP και του Λίβυου δικτάτορα, Μουαμάρ Καντάφι» σημειώνει ο Jack Seale στον Guardian και συνεχίζει:

«Όλα αυτά υπενθυμίζονται με το συνηθισμένο μείγμα ντοκιμαντέρ από βιογράφους, εμπειρογνώμονες και συνταξιούχους κατασκόπους, ενισχυμένο από μια τηλεφωνική συνέντευξη με τον ίδιο τον φυλακισμένο Σάντσες, η οποία διεξήχθη το 2021 από τον σκηνοθέτη Γιάρον Νίσκι.

»Όταν η προσφορά υποβλητικού αρχειακού υλικού εξαντλείται και δεν υπάρχει τίποτα για να μιλήσει ο πρωταγωνιστής της παράστασης, η ταινία καταφεύγει σε ελαφρώς κωμικές εικόνες του Νίσκι με το τηλέφωνο στο αυτί, δραματικά γυρισμένες σε μικρά δωμάτια που φωτίζονται από το αμυδρό φως ενός μόνο παραθύρου.

»Παρόλα αυτά, δεν έχει κάποια γοητεία μια αποκλειστική συνομιλία με τον πρώην Νο1 καταζητούμενο άνθρωπο στον κόσμο; Σχεδόν είναι η απάντηση».

«Δεν προσφέρει καμία τεκμηριωμένη εικόνα για το γιατί επέλεξε την παλαιστινιακή υπόθεση ή γιατί τον τράβηξε η πολιτική βία»

Ένας ναρκισσιστής ή ένας τρομοκράτης;

«Ο Σάντσες, που φλυαρεί αδιακρίτως σε μια ασαφή γραμμή εξιστόρησης κάνοντάς το δύσκολο να τον παρακολουθήσεις ακόμα και όταν μπορείς να καταλάβεις τι λέει -πράγμα που δεν συμβαίνει πάντα» παρατηρεί ο Jack Seale.

«Δεν προσφέρει καμία τεκμηριωμένη εικόνα για το γιατί επέλεξε την παλαιστινιακή υπόθεση ή γιατί τον τράβηξε η πολιτική βία. Δεν ακούγεται σαν εγκληματικός εγκέφαλος- αντίθετα, η γενική εντύπωση είναι ότι ήταν αρκετά ναρκισσιστής ώστε να πιστεύει ότι θα μπορούσε να ξεφύγει με εξωφρενικά σχέδια και αρκετά ψυχοπαθής ώστε να κάνει εν ψυχρώ δολοφονίες. Αυτό, και όχι κάποιο διαπεραστικό στρατηγικό ή πολιτικό όραμα, ήταν αρκετό» σχολιάζει ο Jack Seale ενώ ο James Jackson των Times προσθέτει:

«Μερικές φορές η ταινία περπατάει σε μια λεπτή γραμμή μεταξύ της διάψευσης της λανθασμένης αντίληψης ότι ο Κάρλος το Τσακάλι είναι ένας κουλ ριζοσπάστης (θυμάστε την εικόνα του με τα γυαλιά του Γουόρχολ που κοσμούσε το εξώφυλλο του άλμπουμ των Black Grape;) και της τροφοδότησης αυτού του μύθου, όπως με τον τρόπο που μοντάρισε τις φωτογραφίες του από το διαβατήριο του διεθνούς ανθρώπου του μυστηρίου».

Τραμπικός και μισογύνης

«Κυρίως, οι συνεισφορές του Σάντσες είναι αξιοσημείωτες για την Τραμπική αυτοπροβολή τους: «Ήμουν ο καλύτερος σκοπευτής. Πυροβόλησα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον», λέει για τους διαμορφωτικούς του μήνες σε ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης του PFLP. «Ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε ίσως να διευθύνει μια τέτοια επιχείρηση σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα είναι ο … Κάρλος!» υποστηρίζει, μιλώντας για το πώς ο “ανόητος συνταγματάρχης Καντάφι” δεν είχε αφήσει αρκετό χρόνο για να σχεδιάσει την επίθεσή του στη συνάντηση της Opec, οπότε ο Σάντσες τον ξελάσπωσε ευγενικά.

»Οι κασέτες αποκαλύπτουν επίσης ότι ο Σάντσες είναι ένας αρκετά ανατριχιαστικός μισογύνης. Προσπαθεί να ενισχύσει τον μύθο ότι είναι ερωτύλος σχολιάζοντας την ποιότητα των γυναικών στις πολλές χώρες στις οποίες έχει ζήσει, μια παρατήρηση που συνήθως συνοδεύεται από μια επιδοκιμαστική αναφορά στο πόσο «καθαρές» ήταν αυτές οι κατακτήσεις. Ο έρωτας της ζωής του, το μέλος των Επαναστατικών Πυρήνων της Φρανκφούρτης, Μαγκνταλένα Κοππ, λαμβάνει τον ειδικό έπαινο «πολύ καθαρή, παντού»» συνεχίζει ο Jack Seale.

«Μπορεί να φαίνεται ασήμαντο να ανησυχείτε για την πολιτική φύλου ενός μισθοφόρου που δολοφονεί μαζικά, αλλά αυτός ο τύπος έχει ρομαντικοποιηθεί ως η απάντηση της διεθνούς τρομοκρατίας στον Τζέιμς Μποντ – ένας μυστηριώδης άνδρας τόσο γλυκός όσο και ασύλληπτος.

»Από κοντά, εκπέμπει δονήσεις μοναχικού ανθρώπου, και οι φωτογραφίες που βλέπουμε από τις διάφορες μορφές του δεν βελτιώνουν ούτε τα διαπιστευτήριά του ως κουλ κακοποιού: μοιάζει σχεδόν πάντα με έναν θείο με γυαλιστερό μάτι, τον οποίο οι γυναίκες καλεσμένες πρέπει να αποφεύγουν σε ένα πάρτι γάμου.

»Η ιστορία έλεγε ότι οι άνθρωποι που απασχολούνται για να μας κρατούν ασφαλείς, έπεσαν θύμα μιας μοναδικής δύναμης του κακού, ενός φαντάσματος- τώρα φαίνεται ότι στην πραγματικότητα πέρασαν χρόνια κυνηγώντας έναν αποτυχημένο» καταλήγει ο Jack Seale στον Guardian.

* To The Jackal Speaks: Inside the Mind of a Mass Murderer προβλήθηκε από το BBC Four και είναι τώρα στο iPlayer.

*Με στοιχεία από theguardian.com