Ο Νικολάκης

Αυτό που με κάνει να γέρνω το κεφάλι με απορία είναι το μέγεθος της χλεύης που σηκώθηκε για να πνίξει τον Χιωτάκη. Έγινε «μπάρμπα Νίκος», πυγμάχος στα σχοινιά, παιδί που έχασε τα δόντια του και καταπίνει τις κοροϊδίες των άλλων. Εντάξει, δεν είναι παράξενο. Η πολιτική είναι χαμαιτυπείο με καλούς τρόπους. Όμως εδώ υπάρχουν συμπεριφορές με κηλίδες χυδαιότητας. Όλοι τους θέλουν να πετάξουν μια σάπια ντομάτα στον Χιωτάκη. Οι της παράταξης, επειδή δεν κατέβηκε από το σκάφος. Οι του Βάρσου, που ανοίγουν την πόρτα, πλην όμως απαιτούν ταπείνωση. Και, φυσικά, οι υπόλοιποι της παλιοπαρέας που διαπίστωσαν ότι το στόμα του Χιωτάκη και της παρέας του δεν ήταν αρκετά μεγάλο για να τους καταπιεί. Α, ναι και εγώ αν ήμουν Βάρσος μπορεί να έσπαζα τζάμια με το γέλιο μου. 

Όμως αυτή είναι μία φλύαρη κουβέντα, χωρίς ουσία. Συζητάνε για την παράταξη Χιωτάκη την ώρα που ως σχήμα συνθλίβεται, ως έννοια δυσφημείται και ελάχιστους πλέον ενδιαφέρει. Δηλαδή τι είναι πια η Χιωτακική, με την παρέα Βάρσου στην Κηφισιά; Ακόμα και αν είναι ανάγκη, δεν υφίσταται ως σάρκα. Κρίμα. Μια φήμη είναι πια, λόγια που δένουν δέκα παρέες και ξενυχτούν πέντε μπαρ. 

Η στάση του Βάρσου-Χιωτάκη, που ήταν στη διοίκηση, για την απλή λογική, μου φέρνει στο μυαλό το εξής: Είναι σαν να παίζεις μπάλα με κάποιον, να σου βάζει τρικλοποδιές, να σε χτυπάει, να σε μαχαιρώνει, να σε πυροβολεί, και ξαφνικά –αφού βέβαια σου έχει βάλει είκοσι γκολ και εσύ είσαι ετοιμοθάνατος- να σου λέει «από δω και πέρα θα παίξουμε τίμια».

Κι αν πας να ψελλίσεις κάτι, σου λέει «εσύ δεν έλεγες τόσα χρόνια πως πρέπει να παίξουμε τίμια;».

Αυτά παθαίνεις, όταν κάνεις διοίκηση τον υπόκοσμο.

Αυτά παθαίνεις, όταν κάνεις διοίκηση την Μαφία. 

Εν τω μεταξύ τώρα οι περισσότεροι λένε εγώ ψήφισα για να φύγει ο Χιωτάκης, ή εγώ τον ήξερα τι σόι ήταν, πολλά γαλλικά στα οποία δεν είμαι πολύ καλός, κλπ. Ακούω πολλά και αναρωτιέμαι τόσα χρόνια που ήταν όλοι αυτοί, τόσα χρόνια τι έκαναν; Άνθρωποι που τους ξέρω ότι ψήφισαν Χιωτάκη, άνθρωποι που δούλευαν ή έκαναν ότι δούλευαν, τώρα την έχουν κάνει με ελαφριά, τον αποκηρύσσουν, κάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα. Ο άνθρωπος είναι το πιο άγριο, αιμοβόρο πλάσμα στη γη.