Γιατί ψηφίζουμε αμόρφωτους - παράσιτα πολιτικούς;

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Τι κάνει τελικά έναν ή μία ψηφοφόρο να επιλέγει να εκπροσωπείται – και όχι μόνο στo Δήμο, ρίξτε μια ματιά στα δημοτικά συμβούλια ή στον Λευκό Οίκο– από κάποιον αμφισβητούμενης ικανότητας πολιτευτή; Γιατί συχνά μας αρκεί μόνο η ιδιότητα του ανθρώπου της διπλανής πόρτας;

Ο σχολιασμός της ηλιθιότητας, της πολιτικής έστω, ενέχει τον κίνδυνο να σε καταστήσει αντιπαθή: σε κάνει να φαντάζεις αφ’ υψηλού (ενώ δεν είσαι), επιδεικνύοντας αυστηρότητα απέναντι σε ευρύ φάσμα κόσμου. Οχι μόνον απέναντι σε αυτούς που μεσουρανούν εντός, εκτός και επί τα αυτά της πολιτικής, υποτιμώντας το IQ σου, αλλά και όλους όσοι ψήφισαν τα πολιτικά αυτά αστέρια.

Το φαινόμενο όμως είναι υπαρκτό, στραφταλιστό και ιριδίζον, διαρκώς εντεινόμενο τα τελευταία χρόνια λόγω και του κραταιού λαϊκισμού, ως εκ τούτου δύσκολα μπορεί να αγνοηθεί. Πάρτε για παράδειγμα (ως πιο πρόσφατο, όχι ως πιο σημαντικό) τις ομιλίες (ο ύψιστος να τις κάνει ομιλίες) του αντιδήμαρχου Βαγγέλη Αυλίτη, για το ζήτημα κάθε επιστητής ασημαντότητας, για να μην χρησιμοποιήσω άλλο όρο.

Το βίντεο από το βήμα του Δήμου που προτείνω να δείτε αν έχετε αυπνίες και τίποτε άλλο καλύτερο να κάνετε με τον Βαγγέλη Αυλίτη να συλλαβίζει τις κοινοτοπίες κάποιου επιστημονικού συνεργάτη του, χωρίς αιδώ, θυμίζοντας παιδί στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, συνιστά αποστομωτική απάντηση στο ερώτημα αν έχουν όρια η χαμηλή υπο-στάθμη, το θράσος, η υποτίμηση του πολίτη.

Και θα ήταν ικανός ο συνδυασμός αυτός ήχου και εικόνας, αν μπορούσε να κάνει διαδρομή σε όλα τα σπίτι των Κηφισιωτών και να φθάσει σε ώτα αληθινά ακουόντων, να του στερήσει πολλά, αν όχι όλα τα ψηφαλάκια από την εκλογική του επιρροή. Το επιχείρημα ότι κυβερνά την ισχυρότερη χώρα του κόσμου κάποιος που μιλάει όπως γράφει στο Τwitter –ο Αυλίτης μας πείραξε;– δεν νοείται ως άλλοθι και παρακάμπτεται.-