Οριζόντια και κάθετα

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Έχει επισημανθεί εδώ και χρόνια ότι το εκλογικό σώμα στην Κηφισιά τέμνεται όχι μόνο καθέτως, σε παρατάξεις, αλλά και οριζοντίως: Στους κόλπους κάθε πολιτικού σχηματισμού –ιδίως δε των δυό παρατάξεων που εναλλάσσονται στην Δημαρχία- συνυπάρχουν άνθρωποι που τους χωρίζει ιδεολογικό, αισθητικό, υπαρξιακό χάσμα. Οι μεν, για να το πω χονδρικά, πιστεύουν στον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και στις αξίες του και λειτουργούν με βασικό γνώμονα τον ορθό λόγο. Οι δε καθοδηγούνται από οράματα και θάματα. Ομνύουν στα πεπρωμένα της πόλης, της φυλής, στο δίκιο του εργάτη, στο Κηφισιώτικο μεράκι και στα ιερά μας τέρατα, με τελευταίο εν ζωή τον Μίκη Θεοδωράκη.    

(Εάν όσοι ενστερνίζονται τους ιδεολογικούς παιάνες του Μίκη, άκουγαν με το ίδιο πάθος τη μουσική του, τα μισά τουλάχιστον ελληνικά ραδιόφωνα θα έπρεπε να παίζουν νυχθημερόν τη «Μαργαρίτα Μαργαρώ» εκ περιτροπής με το «Πνευματικό Εμβατήριο». Περιέργως τα play list και οι πωλήσεις των δίσκων ουδόλως δείχνουν κάτι τέτοιο…)

Σε παλιότερο άρθρο – θέση μου , είχα ταχθεί υπέρ της παραπάνω συνύπαρξης. Θεωρούσα –και το θεωρώ ακόμα- ότι κάλλιο οι «υπερπατριώτες» και οι θερμοκέφαλοι «αριστεροί» να συστεγάζονται με πιο ψύχραιμες και μετριοπαθείς φωνές. Ο φανατισμός τους –στη έκφρασή του τουλάχιστον- καταπραΰνεται και η αμετροέπειά τους δεν αφήνεται να κυριαρχήσει. Η πρόσφατη τάση της Κηφισιώτικης πολιτικής φαίνεται δυστυχώς να είναι η αντίθετη. Αυτή των «καθαρών» θέσεων ένθεν κακείθεν.

Η συντριβή Χιωτάκη στις τελευταίες εκλογές του 2019 της πτέρυγας από τη βαθειά σήψη των περισσότερων υποψηφίων του, οδηγεί στην ίδρυση νέων τάσεων, πιο ριζοσπαστικών, που προσπαθούν να εκφράσουν μετά λόγου γνώσεως εναλλακτικές θέσεις και προοπτική. Άφησε όμως τον κολοβωμένο Χιωτάκη να περιδινείται ετσιθελικά και ανεξέλεγκτα σαν έφηβος δορυφόρος της «πατρονίας» δική μου είναι η Κηφισιά.

Ο ιδεολογικός επαναπατρισμός που πραγματοποιεί ο Βασίλης Βάρσος στην επικράτεια της παλιάς καλής Κηφισιώτικης πραγματικότητας, δίνει στην ομάδα Θωμάκου το προσωρινό (;) προνόμιο της έκφρασης του φιλελεύθερου χώρου. Και μετατρέπει τη Κηφισιά σε μερίδα των εθνικοφρόνων, το οποίο πόρω απέχει από ό,τι είχε σχεδιάσει και εν μέρει πραγματοποιήσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά το 1974.

Δεν αποτελεί ζήτημα της Κηφισιώτικης πολιτικής. (Της οποίας το επαγγελματικό προσωπικό έτσι κι αλλιώς ολοένα απαξιώνεται). Αποτελεί κίνδυνο για την Κηφισιώτικη κοινωνία. Πολύ φοβάμαι ότι σύντομα οι μεν θα έχουν τόσο αποξενωθεί από τους δε, ώστε δεν θα υπάρχει κανένα πεδίο σύμπλευσης ή έστω συζήτησης. Εγώ θα μιλάω για το πρόβλημα του χρέους και της ελλειμματικής ανάπτυξης και ο διπλανός μου θα μου απαντάει με σενάρια διεθνών συνομωσιών εναντίον της Κηφισιάς.

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από μια κοινωνία κομμένη στα δύο.-