Προς ντέρμπι ουραγών;

Γράφει ο Γιάννης Κατσίμπας

Την εβδομάδα που μας πέρασε, ο Γιώργος Θωμάκος ξαναπρότεινε στο Νίκο Χιωάκη και τη παράταξη του κοινή κάθοδο στις εκλογές. Ο Νίκος Χιωτάκης απέρριψε απερίφραστα μια τέτοια προοπτική και την επόμενη μέρα ο Θωμάκος διευκρίνισε πως επρόκειτο τάχα για παρεξήγηση, ότι ποτέ δεν είχε εισηγηθεί κάτι τέτοιο. (Μου θύμισε εν προκειμένω τον δεκαπεντάχρονο νεαρό, που όταν κατάφερε επιτέλους να βγει ραντεβού με το κορίτσι των τότε ονείρων του, έσπευσε καθοδόν για το σινεμά να του δηλώσει πως οι προθέσεις του είναι απολύτως φιλικές, πως δεν τη βλέπει -προς Θεού!- ερωτικά. (Ο φόβος της χυλόπιτας γεννά παραφροσύνη…) 

Εκ πρώτης όψεως, ο Γιώργος Θωμάκος πράττει απολύτως συνετά. Ο εναγκαλισμός με το Χιωτάκη, ο οποίος -καλώς ή κακώς- έχει ενοχοποιηθεί για την οικονομική κατάρρευση των οικονομικών και πολλών άλλως στοιχείων κατά την τελευταία διοίκησή του, μονάχα να τη βλάψει θα μπορούσε. Άσε που το εμφύλιο πνεύμα που επικρατεί εντός της παράταξης Θωμάκου, αλλά και της παράταξης Χιωτάκη ο ψυχρός πόλεμος μεταξύ της νυν και της απελθούσης ηγεσίας του, δεν παρέχει καμιά σιγουριά για τη διάρκεια και τη σταθερότητα του πάλαι ποτέ κραταιού Δημάρχου. Άσε που εάν συνεργάζονταν οι δύο παρατάξεις, διόλου δεν αποκλείεται οι δαιμόνιοι εκλογομάγειροι της οδού Διονύσου -οι οποίοι μάλλον θα επιστρέψουν σύντομα, καθώς διαβάζω, στη «έδρα τους» - να τα κατάφερναν έτσι ώστε οι εκ Χιωτάκη προερχόμενες ψήφοι να ενίσχυαν τελικά εκ του Θωμάκου προερχόμενους ψήφους. «Κάλλιο μακριά κι αγαπημένοι», ανεφώνησε συνεπώς η πέριξ του Ν. Χιωτάκη ομήγυρης.

Κάλλιο μακριά και αγαπημένοι; Είναι καιρός ακόμα -ελπίζω- να τεθούν δύο ερωτήματα πάνω στα οποία θα έπρεπε να στοχαστεί και να αναστοχαστεί ο καθένας μας, μην εκλαμβάνοντας καμία απάντηση ως αυτονόητη:

Έχει, καταρχήν, λόγο και περιθώριο ύπαρξης στη σημερινή Κηφισιά ο πολιτικός χώρος, ο οποίος αυτοπροσδιορίζεται άλλοτε ως νέο άλλοτε ως ο «σωτήρας» της πόλης; Διαθέτει ένα πρόταγμα σαφές και ρεαλιστικό, που να μπορεί να εμπνεύσει και να συσπειρώσει όχι μονάχα τους φορείς προσωπικών φιλοδοξιών αλλά και τους απλούς -πλην όχι απλοϊκούς- πολίτες;

Υπάρχουν, δεύτερον, μείζονες και αγεφύρωτες διαφορές ανάμεσα στις ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις της παράταξης Θωμάκου ή Χιωτάκη και των ποικίλων ομάδων και «πρωτοβουλιών», οι οποίες ξεφυτρώνουν εδώ και κάνα δυο χρόνια με εμπνευστές αντιδημάρχους και γενικώς «προσωπικότητες» και ανθούν κυρίως ή αποκλειστικά στα social media ή στις ταβέρνες της πόλης;

Από τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, κρίνεται η συνέχεια της συζήτησης:

Εάν η απάντηση στο πρώτο είναι «Όχι», ο προβληματισμός λήγει ακριβώς εδώ. Χιωτάκης και Θωμάκος και τα παρελκυόμενά τους μοιραία θα φθίνουν μέχρις αφανισμού και τα ιμάτιά τους θα διαμοιραστούν ανάμεσα σε μια διευρυμένη ομάδα υπο την καθοδήγηση πεπειραμένων

Εάν η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι «Ναι» και στο δεύτερο «Ναι» επίσης, τότε ο χώρος καλώς παραμένει κατακερματισμένος. Όποιος αισθάνεται με την Κηφισιά, ας στύψει το μυαλό του κι ας επιλέξει μεταξύ της παράταξης Χιωτάκη ή Θωμάκου, των ποικιλώνυμων «ορφανών» του χώρου, που αλληθωρίζει εσχάτως μια προς τα αριστερά της και μια δεξιά… 

Εάν, τέλος, η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι «Ναι» και στο δεύτερο «Όχι», ένας και μόνος δρόμος ανοίγεται: Η ταχεία και ειλικρινής ενοποίηση του χώρου -ενοποίηση και όχι ομογενοποίηση- που θα του ξαναδώσει πνοή παράταξης, που δεν θα λειτουργήσει αθροιστικά αλλά πολλαπλασιαστικά. Αυτός ο δρόμος αναγκαστικά περνάει μέσα από τη διάλυση των υπαρχόντων παρατάξεων και την οικειοθελή απόσυρση των σημερινών επικεφαλής τους, οι οποίοι θα τιμώνται ως ευδοκίμως εκπληρώσαντες τον ιστορικό τους ρόλο. Αυτός ο δρόμος απαιτεί -και για συμβολικούς ακόμα λόγους- καινούρια πρόσωπα στο τιμόνι.

Η έμφυτη αισιοδοξία μου δεν φτάνει ως το σημείο να πιστεύω πως οι πολιτικοί αρχηγοί -τα «επαγγελματικά στελέχη» που ψωμίζονται από την εύνοιά τους- θα βρουν τη γενναιότητα να παραμερίσουν. Πολύ φοβάμαι, συνεπώς, ότι στις προσεχείς εκλογές θα παρακολουθήσουμε -μεταξύ άλλων- και ένα «ντέρμπι ουραγών» μεταξύ Χιωτάκη-Θωμάκου.

Δεν τους αξίζει, ενδεχομένως, κάτι τέτοιο; Ακριβώς αυτό τους αξίζει.-